မိတ္ေဆြ….
ထူးဆန္းၿပီး အမွန္တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဟယ္ရီဟူဒီးနီ ဆိုတဲ့ မ်က္လွည့္ဆရာတစ္ေယာက္အေၾကာင္းေပါ့။ သူဟာ ကမာၻေပၚက ႐ွိသမွ် အက်ဥ္းေထာင္တိုင္းကို ေဖာက္ထြက္ႏိုင္တယ္လို႔ အၿမဲေၾကြးေၾကာ္ခဲ့သူပါ။ သူလုပ္တဲ့ပံုစံက အက်ဥ္းေထာင္ထဲကို ဝတ္စံုအျပည့္ဝတ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ ဒီေနရာကေန တစ္နာရီအတြင္း ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ျပန္ထြက္ျပမယ္ ” လို႔ စိန္ေခၚေလ့႐ွိတယ္။
တစ္ေန႔က်ေတာ့ ႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္းမွာ႐ွိတဲ့ ေထာင္္အေဟာင္းႀကီးတစ္ခုမွာ သူ႔စိန္ေခၚမႈကို စမ္းသပ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲ့ဒီစမ္းသပ္ပြဲကို လူအမ်ားႀကီးကလည္း စိတ္ဝင္တစား လာေစာင့္ၾကည့္ၾကတယ္။ ဟူဒီးနီဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ ေထာင္အခန္းထဲကို လမ္းေလွ်ာက္ဝင္သြားပါတယ္။ သူဝင္သြားၿပီးတာနဲ႔ လူေတြက အခန္းရဲ႕ သတၳဳတံခါးႀကီးကို ပိတ္လိုက္ၾကတယ္။ အခန္းထဲမွာ ဟူူဒီးနီ ပထမဆံုးလုပ္တာကေတာ့ သူ႔ကုတ္အကၤ် ီကို ခၽြတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခါးပတ္ကို ထပ္ခၽြတ္တယ္။ ဟူဒီးနီဟာ ခါးပတ္ၾကားမွာ ဖြက္ယူလာတဲ့ မာေက်ာေကြးေကာက္ေနတဲ့ စတီးသံေခ်ာင္းေလး ထုတ္ၿပီး တံခါးကို စဖြင့္ပါေတာ့တယ္။ မိနစ္ ၃ဝ ေလာက္ၾကာလာတဲ့အခါ ဟူဒီးနီဟာ ေထာင္ခန္းထဲ စဝင္လာသလို မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ယံုၾကည္မႈေတြ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ဆံုးလာတဲ့ပံု ေပၚလာတယ္။ တစ္နာရီၾကာတဲ့အခါ ေခၽြးေတြက ေရခ်ိဳးထားသလို တစ္ကိုယ္လံုး ႐ႊဲနစ္ေနပါၿပီ။ ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာသြားတာေတာင္မွ ဟူဒီးနီဟာ တံခါးဖြင့္ဖို႔ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တံခါးကေတာ့ ပြင့္ေနပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တံခါးပိတ္တဲ့လူေတြဟာ တံခါးကို အျပင္ကေန ေလာ့ခ္မခ်ဘဲ ပိတ္ထားခဲ့လို႔ပါပဲ။ ဒါကိုမသိတဲ့ဟူဒီးနီစိတ္ထဲမွာ တံခါးကုိ အခိုင္အမာ၊ အေသအခ်ာ ပိတ္ထားတယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနခဲ့တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကမာၻေပၚက အေတာ္ဆံုးေသာ့ျပင္ဆရာက ေသာ့ခ်ိတ္ယူသြားတာကို သူျမင္ခဲ့တယ္ေလ။
ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္ မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ဒါကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ဟာ ဘယ္ေလာက္စြမ္းအားႀကီးတယ္ဆိုတာ ေပၚလြင္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ဘဝထဲမွာလည္း ေသာ့ခတ္မထားဘဲ ေသာ့ခတ္ထားတယ္လို႔ ထင္ေနမိတဲ့တံခါးေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိပါတယ္။ အေတြးလြန္တတ္တဲ့ စိတ္ရဲ႕အက်ဥ္းေထာင္ထဲကို ဘယ္ႏွႀကိမ္ေတာင္ ေရာက္ၿပီးၿပီလဲ။ “ ျပင္ပရန္သူေတြထက္ အတြင္းရန္သူေတြက ပိုထိခိုက္ေစတယ္ ” ဆိုတဲ့ အာဖရိကန္ေ႐ွးဆို႐ိုးစကားတစ္ခုလိုပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔အၿမဲရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပႆနာေတြကို တြန္းလွန္ဖို႔ စိတ္စြမ္းအားကသာ အေရးအႀကီးဆံုးပါ။ တစ္ခါတေလမွာ “ ငါ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ငါ့ဘဝက ဘာမွအဓိပၸာယ္မ႐ွိဘူး၊ ငါ့မွာ ဘာအရည္အခ်င္းမွလည္း မ႐ွိဘူး၊ ဘာခြန္အားမွ မ႐ွိဘူး၊ ဘာမွဆက္လုပ္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး ” လို႔ ကၽြန္မတို႔္စိတ္က ထင္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအျမင္ေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး လုပ္စရာ႐ွိတာကို ဆက္လုပ္ပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ တံခါးေတြဆိုတာ စိတ္ထဲက ထင္ေနတဲ့အရာေတြပဲဆိုတာ ဟူဒီးနီရဲ႕အျဖစ္အပ်က္က သက္ေသပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဘဝမွာလည္း အခြင့္အလမ္းဆိုတဲ့ တံခါးေတြက ပြင့္ေနၿပီးသားပါ။ ကၽြန္မတို႔ကိုယ္တုိင္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတတ္ဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။
ကဲ…သင္ေကာ ဘာေတြကို အေတြးလြန္ေနဦးမွာလဲ။
