ဒီႏွစ္ ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ ခ်စ္သူရွိသူတိုင္းဖတ္သင့္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္

blank

ခ်စ္သူမ်ားေန႔ဆိုတာ ကြ်န္မနဲ႔မဆိုင္ခဲ့တာၾကာၿပီ။ ကြ်န္မခ်စ္သူက ကြ်န္မဘာလိုခ်င္လဲ ဆိုတာကို ဂရုမစိုက္သလို ခ်စ္သူမ်ားေန႔ကို တခုတ္တရဆင္ႏႊဲမေပးတာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီေလ။ သူကြ်န္မကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာကုိ ကြ်န္မခံစားလို႔ရေပမဲ့ ကြ်န္မလိုခ်င္တဲ့ ရိုမန္တစ္ဆန္မႈေတြ၊ ခမ္းနားမႈေတြကို မရေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြေအးစက္ထံုက်င္လာခဲ့တယ္။  ကြ်န္မေလ….။

သူက ကြ်န္မကို ႐ံုးသြား႐ံုးျပန္ႀကိဳပို႔ေပးတာေတြအျပင္ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ဒင္နာလိုက္ေကြ်းတာကို လိုခ်င္တယ္။

ကြ်န္မေနမေကာင္းတဲ့အခါ ဂရုစိုက္ေပးတာကို ေက်နပ္မိေပမယ့္လည္း ကြ်န္မကို ေခ်ာကလက္ေလးေတြ၊ ပန္းစည္းေလးေတြနဲ႔ စပရိုက္စ္ လုပ္ေပးတာကုိ လိုခ်င္တယ္။

ကြ်န္မအလိုရွိတိုင္း ပုခံုးေလးတစ္ဖက္ငွားေပးတာကို ေက်းဇူးတင္မိသလို ကြ်န္မဖက္အိပ္ဖို႔ ေမႊးပြရုပ္အႀကီးႀကီးေတြလည္း လိုခ်င္ျပန္တယ္။

အျခားစံုတြဲေတြလို စားေသာက္ဆိုင္ေကာင္းေကာင္းေတြမွာ check-in ဝင္၊ ခ်စ္သူဝယ္ေပးတဲ့ တန္ဖိုးႀကီးလက္ေဆာင္ေလးေတြကို facebook ေပၚတင္ခ်င္တယ္။

ဒါေပမဲ့ သူေပးတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ဂရုစိုက္မႈေတြအျပင္ ကြ်န္မဘာေတြလိုခ်င္လဲ ဆိုတာကိုေတာ့ သူမသိပါဘူး။ ခ်စ္ရသူအတြက္ အသက္ပင္ေသေသလို႔ ေၾကြးေၾကာ္တတ္တဲ့သူဟာ ကြ်န္မအတြက္ ျခဴးတစ္ျပားေလးေတာင္ အကုန္အက်မခံပါလားလို႔ ေတြးမိတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အဲ့ဒီအခ်စ္ေရးမွာ ကြ်န္မတစ္စတစ္စ မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ ကြ်န္မကို ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြ မေပးစြမ္းႏိုင္ေတာ့တဲ့ အခ်စ္ေရးကေန ကြ်န္မအၿပီးတိုင္ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာေတာ့မယ္လို႔ ကြ်န္မဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ “သူ႕ကိုအေျဖေပးခဲ့တဲ့ေနရာေလးမွာ ေတြ႕ၾကရေအာင္” ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႕ မက္ေဆ့ဂ်္ေလးကို ျမင္ေတာ့ ကြ်န္မစိတ္လႈပ္ရွားလာခဲ့တယ္။ ေကာင္းၿပီေလ။ ဒီဇာတ္လမ္းကို စခဲ့တဲ့ေနရာမွာပဲ ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို အဆံုးသတ္ပစ္လိုက္ၾကတာေပါ့။ သူ႔ကိုဘယ္က စေျပာရပါ့မလဲ။

“ကြ်န္မရွင့္ကို မခ်စ္ေတာ့ဘူး” လို႔ေျပာရမလား။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ကြ်န္မရဲ႕ ႏွလံုးခုန္သံတိုင္းမွာ သူရွိေနတယ္ေလ။ “ကြ်န္မကို လက္ေဆာင္ေတြမေပးလို႔ ရွင့္ကိုမခ်စ္ခ်င္ေတာ့ဘူး” လို႔ေျပာရမွာလား။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မလိုခ်င္တာက ပစၥည္းေတြမွ မဟုတ္တာ။ အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ ခံစားမႈေတြနဲ႔ သူနဲ႔ခ်ိန္းထားတဲ့ေနရာကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။

ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ေနရာေလးမွာ ကြ်န္မထက္ဦးေအာင္ သူေရာက္မေနခဲ့ဘူး။ “ေယာက်္ားေတြမ်ား အဲ့ဒါပဲ။ အေျဖေတာင္းမယ့္ေန႔ကေတာ့ သူကကိုယ့္ထက္ဦးေအာင္ ေရာက္ေနခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ အခ်ိန္မီေတာင္ ေရာက္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူး” လို႔ ကြ်န္မမေက်နပ္စြာ ေတြးရင္း သူအလာကိုေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေခြ်းေတြနစ္ရႊဲေနတဲ့သူ ကတုိက္ကရိုက္နဲ႔ေရာက္လာခဲ့တယ္။

“ သဲ.. စိတ္ေကာက္ေနလား။ ကိုယ္နည္းနည္းေလးေနာက္က်သြားတယ္” တဲ့။ ရန္ေတြ႕မယ္လို႔ ျပင္ေနတဲ့ ကြ်န္မေရွ႕မွာ သူရုတ္တရက္ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မလက္ထဲကို စာခ်ဳပ္ေလးတစ္ခု ထည့္ေပးတယ္။ စာခ်ဳပ္ေလးက တုိက္ခန္းအေရာင္းအဝယ္စာခ်ဳပ္ေလး။ ဝယ္သူေနရာမွာေတာ့ ကြ်န္မနာမည္ကိုေရးထားတယ္။

သူက “ကိုယ္ေလ.. သဲနဲ႔လက္ထပ္ၿပီးရင္ ေနဖို႔ ဒီတိုက္ခန္းေလးကို ဝယ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ မလိုတဲ့ အသံုးစရိတ္ေတြ၊ အပိုသံုးေငြေတြ အကုန္လံုးျဖတ္ေတာက္ထားခဲ့တယ္။ သဲနဲ႔အတူ စားေသာက္ဆိုင္ေကာင္းေကာင္းေတြမွာ သြားစားခ်င္တဲ့အခါ၊ သဲလိုခ်င္တဲ့ အရုပ္လွလွေလးေတြ ဝယ္ေပးခ်င္တဲ့အခါ ကိုယ္ႀကိတ္စုထားတဲ့ေငြေလးကို ထုတ္ခ်င္တာမွ အရမ္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ သဲကလက္ထပ္ၿပီးရင္ အိမ္ခြဲေနခ်င္တယ္လို႔ ေျပာဖူးတယ္မလား။ သဲနဲ႔ကိုယ့္ရဲ႕ အိမ္ေဂဟာေလးအတြက္ စိတ္ကိုမနည္းထိန္းထားရတယ္။ အႀကီးအမားေအာင္ျမင္မႈေတြအတြက္ အေသးအဖြဲေလးေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားရတာေပါ့ကြာ” တဲ့။

ကြ်န္မမ်က္ရည္ေတြ ဒလေဟာ က်လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုနားလည္မေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း အျပစ္တင္မိသြားတယ္။ သူက ကြ်န္မကို အသာအယာဖက္ထားေပးတယ္။

“ သဲကို မ်က္ရည္က်ေအာင္ လုပ္ခဲ့မိတဲ့အတြက္ sorry” ပါ တဲ့။ “ ရပါတယ္ ကိုရယ္ ဝမ္းသာလို႔ က်တဲ့ မ်က္ရည္ပဲ ဥစၥာ”  လို႔ ကြ်န္မ မူႏြဲ႕စြာေျပာမိေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ခ်စ္ျခင္းမွာ ရုိမန္တစ္ဆန္တဲ့ ညစာစားပြဲေတြ၊ အေမႊးပြရုပ္လွလွေလးေတြ၊ ပန္းစည္းေတြထက္ ပိုၿပီးလွပတဲ့ အရာေတြရွိေနပါလားဆိုတာကို ကြ်န္မနားလည္လာခဲ့တယ္။

ခ်စ္သူမ်ားအားလံုး အခ်စ္ခရီးကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာတက္လွမ္းႏိုင္ေစဖို႔ ဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွ ဆုမြန္ေကာင္းပို႔သအပ္ပါတယ္ရွင္။