စာခ်စ္သူတို႔ေရ….။
“သစ္ပင္မွန္ရင္ အျမစ္နဲ႔ မကင္းသလို လူမွန္ရင္ အခ်စ္နဲ႔ မကင္းဘူး” လို႔ လူေတြက ေျပာၾကတယ္။ တကယ္လည္း လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝမွာ အခ်စ္ဆိုတာ အေရးႀကီးတဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုအျဖစ္ပါဝင္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအခ်စ္၊ မိဘေမာင္ႏွမအခ်စ္၊ သားသမီးအေပၚခ်စ္တဲ့အခ်စ္၊ ဇနီးေမာင္ႏွံအခ်စ္၊ ခ်စ္သူအခ်စ္ စသည္ျဖင့္ ကြ်န္မတို႔ႏွလံုးသားထဲမွာ အေရာင္အေသြးစံုတဲ့ အခ်စ္ေတြရွိပါတယ္။ အျခားခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြေၾကာင့္ ႏွလံုးသားဟာ ေအးခ်မ္းရေပမယ့္ သမီးရည္းစားေတြၾကားမွာ ရွိတဲ့အခ်စ္ေၾကာင့္ တစ္ခါတေလမွာ ကြ်န္မတို႔တေတြ နာက်င္ခံစားရတယ္။ အသည္းကြဲရတယ္။ အဲ့ဒါဆိုရင္ အခ်စ္မွာ အျပစ္ရွိသလား။
အခ်စ္ေရးမွာ အဆင္မေျပတဲ့သူတိုင္း၊ အခ်စ္ေၾကာင့္ နာက်င္ဝမ္းနည္းရသူတိုင္းက အခ်စ္ကို လက္ညွိဳးထိုးၾကတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ အက္ဆစ္ထက္ျပင္းတယ္။ ဘဝကိုတေျမ့ေျမ့နဲ႔ လႈိက္စားေစတယ္တဲ့။ တကယ္ေကာ အခ်စ္ဟာ လူေတြရဲ႕ဘဝအတြက္နိမိတ္ဆိုးတစ္ခုလား။
ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္သည္။
တကယ္ေတာ့ စာခ်စ္သူတို႔ေရ…။
ခ်စ္ျခင္းတရားဆိုတာ လြန္ကဲတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ေပးဆပ္ျခင္းေတြ၊ သစၥာမဲ့မႈေတြ၊ အလြန္အက်ဴးမွီခိုမႈေတြ မပါခဲ့ဘူးဆိုရင္…
အျပန္အလွန္နားလည္မႈေတြ၊ အခ်ိန္ေပးမႈေတြ၊ ဂရုစိုက္ျခင္းေတြ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေတြ နဲ႔ တည္ေဆာက္ထားရင္ သိပ္ကိုအျပစ္ကင္းတဲ့ အရာတစ္ခုပါ။
ခ်စ္သူႏွစ္ဦးၾကားမွာ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ သစၥာတရားနဲ႔ အျပန္အလွန္နားလည္တန္ဖိုးထားမႈေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ၾကားမွာ ခ်စ္ျခင္းတရားက အျပစ္ရွိသူတစ္ေယာက္လို စြပ္စြဲခံလိုက္ရတယ္။
ခ်စ္ျခင္းဟာ သိပ္ကိုလွပတဲ့အရာတစ္ခုပါ။
သူ႔ခ်ည္းသာေလာ လို႔ေမးရင္ အျပန္အလွန္နားလည္တန္ဖိုးထားမႈနဲ႔ သစၥာတရားနဲ႔ပါလို႔ ေျဖရပါလိမ့္မယ္။
