ေမာင္နဲ႔ကြ်န္မ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္မိေအာင္ေနတာၾကာၿပီ။ ေမာင့္ရဲ႕သစၥာမေစာင့္သိမႈကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕လိုက္တဲ့ေနာက္ပိုင္း ကြ်န္မေမာင့္ကို စကားလည္း မေျပာခ်င္သလို မ်က္ႏွာခ်င္းလည္း မဆိုင္ခ်င္ဘူး။ လက္ထပ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း အျခားေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ဖက္လွဲတကင္းနဲ႔ ဟက္ဟက္ပက္ပက္စကားေျပာေနတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို ကြ်န္မဖက္က စိမ္းစိမ္းကားကားျဖစ္ေနမိတာ ကြ်န္မအမွားမဟုတ္ပါဘူးေနာ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္က ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ခ်စ္သူသက္တမ္း ႏွစ္ႏွစ္အၾကာမွာ စတင္ခဲ့တဲ့ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔မွာေတာ့ အျပန္အလွန္နားလည္မႈေတြ၊ သစၥာတရားေတြနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ ကြ်န္မတို႔အိမ္ေထာင္ေရးမွာ တတိယလူတစ္ေယာက္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ ကြ်န္မသိခဲ့ရတယ္။
အဲဒီေန႔က ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ စေတြ႕တဲ့အထိမ္းအမွတ္ေန႔ဆိုေတာ့ ကြ်န္မ ေမာင္နဲ႔အတူ ေန႔လည္စာစားဖို႔ ရံုးကို လိုက္သြားမယ္လို႔ စဥ္းစားထားခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္နားနီးေတာ့ “ ေမာင္… သည္းေမာင္တို႔ရံုးနားက စားေသာက္ဆိုင္နားမွာ ေန႔လည္စာလာစားမလို႔… ေမာင္လာခဲ့ပါ” လို႔ ေမာင့္ကိုဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာမိတယ္။ ေမာင္က “ ေဆာရီးပါသည္းရာ ေမာင္ဒီေန႔ စတူဒီယိုမွာ ေၾကာ္ျငာတစ္ခုရိုက္ဖို႔ရွိတယ္။ မနက္ ၁၁ ေလာက္ကမွစတာဆိုေတာ့ ၁၂ နာရီမွာ ထမင္းစား နားျဖစ္မွာမဟုတ္ေသးဘူး။ ညေနက်မွသည္းမုန္႔စားခ်င္ရင္ လိုက္ပို႔ေပးမယ္” လို႔ ေျပာၿပီး အေလာတႀကီးနဲ႔ဖုန္းခ်သြားတယ္။ ေမာင့္ကိုနည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေကာက္ခ်င္သြားေပမဲ့ ေမာင္က အလုပ္ေဇာႀကီးတာကိုကြ်န္မသိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန႔မွာ ေမာင္နဲ႔စေတြ႕ခဲ့တဲ့ ေမာင္တို႔ရံုးနားက စားေသာက္ဆိုင္ေလးကို ကြ်န္မသြားခ်င္တာနဲ႔ ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္းထြက္လာခဲ့မိေတာ့တယ္။
ကြ်န္မစားစရာေတြမွာၿပီး ထိုင္ေစာင့္ေနတုန္းမွာ ေမာင္က ေမာင္တို႔ေအဂ်င္စီက ေမာ္ဒယ္အသစ္ေလးရူပါ နဲ႔အတူ ဆိုင္ထဲကို ဝင္လာတယ္။ ေမာင္က ကြ်န္မဆိုင္ထဲမွာရွိေနတယ္ဆိုတာကို မျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရူပါတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ဂရုစိုက္ေနခဲ့တယ္။ ရူပက ဝမ္းနည္းပမ္းနည္းငိုေနၿပီး ေမာင္က စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေခ်ာ့ေနခဲ့တယ္။ ေမာင္က ေရတစ္ခြက္ကို ၾကင္ၾကင္နာနာခပ္ေပးၿပီး ရူပါ့လက္ထဲကိုထည့္ေပးတယ္။ ကြ်န္မေလ ေမာင့္ေရွ႕ကို ခ်က္ျခင္းသြားၿပီး ေအာ္ဟစ္ရန္ေတြ႕ပစ္ခ်င္ေပမဲ့ ဘာေၾကာင့္ရယ္ေတာ့မသိ အဲဒီေနရာကေန လွည့္ထြက္လာခဲ့မိတယ္။
အဲဒီညေနက ေမာင္အိမ္ျပန္လာေတာ့ မ်က္ႏွာနည္းနည္းညွိဳးေနသလိုပဲ။ အင္းေလ “ဟိုတစ္ေယာက္က ငိုေနတာဆိုေတာ့ သူလည္းဝမ္းနည္းေနမွာေပါ့” လို႔ေတြးရင္း ကြ်န္မၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။ ညေနက်ေတာ့လည္း ေခါင္းကိုက္ေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ကြ်န္မေစာေစာအိမ္ယာဝင္ခဲ့တယ္။ ေမာင္အခန္းထဲ ဝင္လာတာေတြ႕ေတာ့ ကြ်န္မအိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။ ေမာင္က ကြ်န္မနဖူးကို စမ္းၾကည့္ၿပီး အခန္းအျပင္ဘက္ကို ထြက္သြားတယ္။ “ေတာ္ေတာ္ဟန္ေဆာင္ႏိုင္တာပဲ” လို႔ေတြးမိၿပီး ကြ်န္မမ်က္ရည္ပူေတြက်လာေတာ့တယ္။ ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္သည္။
အဲဒီေန႔ကတည္းက ကြ်န္မေမာင့္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ေတာ့တာဆိုပါေတာ့။ ကြ်န္မဒီလိုေရွာင္လြဲထားလို႔မရဘူးဆိုတာသိေပမဲ့ ဖြင့္ေမးလိုက္လို႔ ေမာင္ဝန္ခံလိုက္မွာကို ကြ်န္မသိပ္ေၾကာက္ေနခဲ့တယ္။ ေမာင္သာ ရူပါနဲ႔ေမာင့္အေၾကာင္း ဝန္ခံလိုက္ရင္ ကြ်န္မဘာလုပ္ရမလဲ။ ေမာင္က ကြ်န္မတို႔ကြာရွင္းရေအာင္လုိ႔ေျပာရင္ေကာ။ ဟင့္အင္း ကြ်န္မဘဝမွာ ေမာင္မရွိလုိ႔မျဖစ္ဘူး။ အဲဒါဆို ကြ်န္မမသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ၿပီး အရင္ကလုိ ေမာင္နဲ႔ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပဲေနလိုက္ရမလား။ အဲဒီလိုေတြးလိုက္ေတာ့လည္း ရူပါနဲ႔ေမာင့္ပံုရိပ္ေတြက ကြ်န္မကို ႏွိပ္စက္ေနတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္မေမြးေန႔ကို ေရာက္လာေတာ့တယ္။ အျခားႏွစ္ေတြမွာ ကြ်န္မေမြးေန႔ေရာက္ကို ေမ့ေနတတ္တဲ့ ေမာင္က ထူးဆန္းစြာ အမွတ္ရေနခဲ့တယ္။ ကြ်န္မအိပ္ယာက ထလာေတာ့ အိပ္ယာေဘးမွာ မနက္စာအဆင္သင့္ျပင္ဆင္ထားၿပီး အိပ္ယာေဘးမွာလည္း ႏွင္းဆီပန္းနီနီေလးေတြ ျဖန္႔ခင္းလို႔။ သာမန္အခ်ိန္ဆို ကြ်န္မထခုန္မတတ္ေပ်ာ္မိမွာပါေမာင္။ ဒါေပမဲ့ ေမာင့္အျပစ္ေတြကို ဖံုးကြယ္ဖို႔လုပ္ေနတာကို ကြ်န္မသိတာေၾကာင့္ ကြ်န္မမဲ့ၿပံဳးၿပံဳးမိသြားတယ္။ “Happy Birthday သဲ။ ေမာင္ညေနအတြက္ ရုပ္ရွင္လက္မွတ္ဝယ္ထားတယ္။ ေမာင္တို႔ညေနက်ရင္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္မယ္ ၿပီးရင္သဲႀကိဳက္တဲ့ ထိုင္းအစားအစာသြားစားမယ္” လို႔ေျပာေတာ့ ကြ်န္မေမာင့္ကို ခါးခါးသီးသီးၾကည့္ၿပီး “ ကြ်န္မ မအားဘူး။” လို႔ တိုျပတ္ျပတ္ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ေမာင့္ေရွ႕က ထြက္ခဲ့တယ္။ ေမာင္က ကြ်န္မေနာက္လိုက္ၿပီး “ သဲ အခုတစ္ေလာ ဘာျဖစ္ေနတာလဲကြာ။ သဲ ေမာင့္ကို စိတ္ေကာက္ေနတာေတာ့ သိတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ကိုယ္လည္းဘာမွမလုပ္ရဘူး။ ျပႆနာရွိတယ္ဆိုလည္း ဖြင့္ေျပာၿပီး ရွင္းရတာေပါ့ကြာ။ အခုေတာ့ ေမာင့္မွာ ဘာမွမလုပ္ရဘဲ။ တစ္ဖက္သတ္ႀကီး ဘာလို႔စိတ္တိုေနတာရတာလဲ” လို႔ ဝမ္းနည္းတဲ့အသံေလးနဲ႔ ေမးတယ္။
“ဟုတ္တယ္။ ရွင္က သိပ္ကို အျပစ္ကင္းတယ္။ ရွင္ဘာမွမလုပ္ဘူး။ ကြ်န္မသာ အျပစ္ေတြႀကီးေနတာ ရွင့္ရဲ႕ရူပါဆီသာ ျပန္သြားလို႔” ေဒါသတႀကီးေအာ္လိုက္မိတယ္။ လေပါင္းမ်ားစြာ သိုဝွက္ထားတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကလည္း တရၾကမ္းလွ်ံက်လာေတာ့တယ္။ ေမာင္က ကြ်န္မကို နားမလည္သလိုၾကည့္ရင္း
“ဘာ ရူပါဟုတ္လား။ ရူပါက ေမာင့္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေလ။ သဲရဲ႕ ရူပနဲ႔ဘာျဖစ္လို႔လဲ” လို႔ ကြ်န္မရဲ႕ပုခံုးကုိကုိင္လႈပ္ရင္းေမးတယ္။ ကြ်န္မက ေမာင့္ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း
“အခုမွေတာ့ ရွင္မျငင္းပါနဲ႔ေတာ့။ ရွင္ရူပ မ်က္ရည္ေတြသုတ္ေပးေနတာ။ မရမက လိုက္ေခ်ာ့ေနတာေတြကို ကြ်န္မကိုယ္တုိင္မ်က္စိနဲ႔တပ္အပ္ျမင္ခဲ့တာ။ ကြ်န္မတစ္ေယာက္လံုးကို မျမင္ရေလာက္ေအာင္ရွင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကည္ႏူးေနခဲ့တာေလ။” လို႔ အလလက ခ်ဳပ္တည္းထားတဲ့ ေလသံနဲ႔ေအာ္လုိက္ေတာ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ေမာင္က ကြ်န္မကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ေပြ႕ဖက္ၿပီး
“အမေလး.. အရူးမေလးရယ္..ေမာင့္ကိုဖြင့္ေမးလိုက္ေရာေပါ့။ အဲဒီေန႔က ရူပါ့ကုိ ေမာင္အလုပ္ေတြမ်ားၿပီး ႐ႈတင္မွာ script အမွားႀကီးေပးၿပီး သူ dialog ေတြမွားေျပာလို႔ ေအာ္လိုက္တာ။ တကယ္ေတာ့ ေမာင့္အမွားမဟုတ္လား။ လူအမ်ားႀကီးေရွ႕မွာ ေအာ္လိုက္မိလို႔ သူကရွက္ၿပီးငိုတာ ၿပီးမွေမာင္က ႐ႈတင္ျမန္ျမန္စလို႔ရေအာင္ သူ႔ကို စားေသာက္ဆိုင္ထဲေခၚလာၿပီး အငိုရပ္ဖို႔ ေတာင္းပန္ရတာပါကြာ။ သဲစဥ္းစားၾကည့္ေလ ေမာင္သာ မရိုးသားရင္ စားေသာက္ဆိုင္ထဲေခၚလာပါ့မလား။ ေမာင္ကျဖင့္ သဲကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႕မွ မခ်စ္ရပါဘူးဗ်ာ” လို႔ေျပာၿပီး ကြ်န္မကို ေႏြးေထြးတဲ့အနမ္းေတြ ေျခြေနေတာ့တယ္။
ကြ်န္မေလ မ်က္ရည္ေတြၾကားမွ အားရပါးရ ရယ္မိလုိက္ေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ေလ ဘာမွမဟုတ္တဲ့အေၾကာင္းအရာေလးကို စိတ္ထဲမွာသယ္ထားၿပီး ပင္ပန္းလိုက္ရတာ။ နားမလည္မႈေတြကို ဖြင့္ေျပာျပၿပီးသာ ေျဖရွင္းလုိက္ရင္ ဒီအခ်ိန္ထိ ကြ်န္မပင္ပန္းေနစရာမလိုေတာ့ဘူးဆိုတာကိုလည္း ကြ်န္မသိလိုက္တယ္။
