ကြ်န္မရဲ႕ အေဖက ဆြံ႔အနားမၾကားတစ္ေယာက္…။ ကြ်န္မကို အၿမဲ အရွက္ရေစတဲ့ ဆြံ႔အနားမၾကားတစ္ေယာက္ေပါ့။ ေက်ာင္းလိုက္ပို႔တိုင္း ေက်ာင္းေပါက္ဝမွာ ဝူးဝူးဝါးဝါးနဲ႔ ေျခဟန္လက္ဟန္နဲ႔ စကားေျပာရင္း ကြ်န္မကို စာႀကိဳးစားဖို႔ မွာတတ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဝိုုင္းအံုၾကည့္ၿပီး ဟာသလုပ္ၾကတဲ့အခါ အေဖ့လိုလူကို ဖခင္အျဖစ္ ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့အတြက္ ကြ်န္မသိပ္ကို ရွက္ရတယ္။
ကြ်န္မအတြက္ ထမင္းခ်က္ရင္း၊ ထမင္းစားစာပြဲကိုျပင္ဆင္ရင္း “အမ်ားႀကီးစားေနာ္” ဆိုတဲ့ အမူအရာနဲ႔စကားေျပာတာႀကီးကို ကြ်န္မသိပ္မုန္းတာပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြကလည္း ကြ်န္မနဲ႔အေဖျဖတ္သြားတိုင္း ဝူးဝူးဝါးဝါးနဲ႔ စကားေတြေျပာတတ္တဲ့ အေဖ့ကို ရယ္ၾကတယ္။ အေဖကေတာ့ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ သူ႔ကိုေလွာင္ရယ္ၾကတဲ့ စကားေတြကို ၾကားရတဲ့ကြ်န္မသာ အေဖ့အစားရွက္မိတယ္။
ကြ်န္မေလ..
ဝူးဝူးဝါးဝါးေအာ္ ေျခကားယား လက္ကားယားစကားေျပာတတ္တဲ့
- ကြ်န္မေမြးေန႔ေရာက္တိုင္း ဟတ္ပီးဘတ္ေဒးသီခ်င္းကို “ဂါးဂါးဂူးဂူး ဂူးဂူး” ဆိုၿပီး သီဆိုတတ္တဲ့
- ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္တိုင္း အမွာစကားတသီသတန္းမွာေနတတ္တဲ့
- လမ္းေဘးမွာ တိုလီမုတ္စေတြေရာင္းၿပီး သူ႕သမီးအထက္တန္းေက်ာင္းသူႀကီး စာေတာ္တဲ့အေၾကာင္း ဘဝတူလမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြကုိ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ၾကြားတတ္တဲ့
- အဝတ္အစား ကပိုကယိုဝတ္ထားေပမဲ့ ကြ်န္မလက္ကိုကိုင္ဆြဲၿပီး ဂုဏ္ယူဝ့ံၾကြားစြာ ေက်ာင္းကိုလိုက္ပို႔ေပးတတ္တဲ့ အေဖ့လို ဖခင္မ်ိဳးကို ကြ်န္မမလိုခ်င္ပါဘူး။ ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္ မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ကြ်န္မလိုခ်င္တာက…
- သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးေရွ႕မွာ ဂုဏ္ယူဝ့ံၾကြားရတဲ့ ရုပ္ရည္သန္႔သန္႔ဖခင္တစ္ေယာက္…
- အေနအထိုင္အဆင့္ျမင့္ၿပီး စကားေျပာကြ်မ္းက်င္တဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္…
- ကြ်န္မရဲ႕ ရင္ထဲကစကားေတြကို နားေထာင္ေပးႏိုင္ၿပီး အႀကံဉာဏ္ေကာင္းေတြ ေပးႏိုင္တဲ့ဖခင္တစ္ေယာက္..
ကြ်န္မေလ ကြ်န္မကိုအၿမဲ အရွက္ရေစတဲ့ အေဖနဲ႔လက္တြဲၿပီးေက်ာင္းထဲက ထြက္မလာခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေန႔မွာ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အေဖလာမႀကိဳခင္မွာ ကြ်န္မအေျပးအလႊားျပန္လာခဲ့တယ္။ ကြ်န္မေနာက္က အေျပးအလႊားလိုက္လာတဲ့ အေဖ့ကိုေတြ႕ၿပီး ကြ်န္မေျခလွမ္းေတြကို သြက္ႏိုင္သမွ်သြက္ေအာင္ ေလွ်ာက္လာခဲ့မိတယ္။ အေဖမီလာမွာ စိုးရိမ္ၿပီး ေတြးပူေနခဲ့တဲ့ကြ်န္မ အေရွ႕မွာ အရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းလာတဲ့ ကားကိုေတာ့ မျမင္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။
အေဖ့ကိုေရွာင္ေျပးရင္းေျပးလာတဲ့ ကြ်န္မ ဒံုးဆိုတဲ့ အသံရဲ႕ ေနာက္မွာေတာ့ ဘာကိုမွ မသိေတာ့ဘူး။ ကြ်န္မသတိရလာခ်ိန္မွာေတာ့ ေဆး႐ံုတစ္ခုမွာ ေဆးပုလင္းေတြအမ်ားႀကီး ခ်ိတ္လ်က္သားနဲ႔ေရာက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ မၾကာမီမွာပဲ ဆရာဝန္ႀကီးေရာက္လာၿပီး ကြ်န္မကို စစ္ေဆးစရာရွိတာေတြ စစ္ေဆးၿပီး…
“ကေလးမေရ… ကေလးမ သတိေမ့ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကေလးမရဲ႕ အေဖ ျပာယာခပ္ေနတာပဲ။ သူ႔ေျပာတဲ့စကားေတြကို ဆရာတို႔ေသခ်ာနားမလည္ေပမဲ့ ေမတၱာရဲ႕ အတိုင္းအထြာကိုျမင္ၿပီး ဆရာဝန္ေတြ၊သူနာျပဳေတြအားလံုး မ်က္ရည္ဝဲရတယ္။ ေသြးလိုေတာ့လည္း သူ႔ေသြးေတြအကုန္လံုးေဖာက္ထုတ္ၿပီး ကေလးမကိုေပးပါလို႔ ဝူးဝူးဝါးဝါးနဲ႔ ေျပာေနရွာတာ။ ေသြးသြင္းၿပီးသြားလို႔ အသက္အႏၱရာယ္မစိုးရိမ္ရေတာ့ပါဘူးလို႔ေျပာတာေတာင္ တစ္ခ်က္ကေလးေတာင္ မနားဘဲ ကုသခန္းေရွ႕မွာ တစ္ညလံုးထိုင္ေနခဲ့တယ္။ သမီးသတိမရေသးတာက လန္႔သြားတဲ့အရွိန္ေၾကာင့္လို႔ေျပာတာလည္းမရဘူး သမီးေရ။ သမီးအေဖက သိပ္ကိုေခါင္းမာတဲ့သူတစ္ေယာက္ပဲ။ အခုေတာ့ ေသြးလွဴထားတဲ့အရွိန္ရယ္ ပင္ပန္းတဲ့အရွိန္ရယ္ေပါင္းၿပီး မူးလဲသြားလို႔ ဟိုဘက္အခန္းထဲမွာ ေဆးပုလင္းခ်ိတ္ၿပီး နားခိုင္းထားတယ္။ သမီးသတိရလာၿပီဆုိတာသိရင္ေျပးလာမွာ ျမင္ေယာင္ေသးတယ္။ သူေဆးကုန္သြားတာနဲ႔ သမီးဆီလႊတ္လိုက္မယ္ေနာ္” လို႔ေျပာၿပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္။
ကြ်န္မေလ… ငယ္ငယ္ကကြ်န္မဖ်ားတိုင္း ျပဳစုေပးတတ္တဲ့အေဖ့ရဲ႕ ပံုစံ၊ အေမဆံုးၿပီးကတည္းက ကြ်န္မကိုလိုအပ္ခ်က္ေတြမရွိေအာင္ ျဖည့္စြမ္းေပးခဲ့တဲ့ အေဖ့ပံုစံကို ျမင္ေယာက္လာရင္း အေဖ့အေပၚမတူမတန္သလို ဆက္ဆံခဲ့မိတာေတြကိုေတြးၿပီး ေနာင္တမ်က္ရည္ေတြ က်လာမိေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ေလ မိဘဆိုတာ အားနည္းခ်က္ေတြရွိေပမဲ့ ကြ်န္မတို႔အေပၚျခြင္းခ်က္မဲ့ ခ်စ္တတ္တဲ့သူဆိုတာ ကြ်န္မ သိလာခဲ့ၿပီ။
