ဂႏၳဝင္ေရ…
ကၽြန္မနာမည္ကို ညိဳလို႔ပဲ မွတ္ထားေပးပါ။ ကေလးတစ္ေယာက္အေမ အိမ္ေထာင္သည္တစ္ေယာက္ပါ။ ေယာက်္ားနဲ႔လည္း ခ်စ္ႀကိဳက္ၿပီးမွ ယူခဲ့တာပါ။ ႏွစ္ေယာက္လံုး ကုမၸဏီဝန္ထမ္းေတြမို႔ ပံုမွန္ဝင္ေငြရွိပါတယ္။ မယူခင္ကေတာ့ ယူၿပီးရင္ သူ႔အိမ္ကုိ ခဏလိုက္ေနမယ္။ ၿပီးရင္ ပုိက္ဆံစုၿပီး ကုိယ္ပုိင္အိမ္မဝယ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ တိုက္ခန္းအသင့္တင့္ေလးဝယ္ၿပီး ေနၾကမယ္လို႔ တိုင္ပင္ထားၾကပါတယ္။ တကယ္ယူၿပီးေတာ့ ဘာမွေတာင္ သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။
ေယာက်္ားေတြက အခ်ိဳးေျပာင္းေတာ့တာပါပဲ။ သူ႔အိမ္လိုက္ေနတာမို႔ဆိုၿပီး သူ႔လစာကုိ သူ႔အေမဆီအပ္ပါတယ္။ ကၽြန္မလစာနဲ႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္အတူသံုးၾကပါတယ္။ က်န္တဲ့သူ႔ေမာင္ႏွမေတြက လူလြတ္ေတြမို႔ ကုန္က်စရိတ္အားလံုးနီးပါးကို ကၽြန္မတို႔လင္မယားဘဲ ထည့္ရပါတယ္။ သူ႔ေငြက သူ႔အေမကို အပ္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မပိုက္ဆံထဲက ထည့္ရပါတယ္။
အပ်ိဳဘဝတုန္းကမွ ကုိယ့္မိဘကို ကုိယ္ေပးခ်င္သေလာက္ ေပးလို႔ရေသးတယ္။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ မေပးခ်င္လည္းေပး၊ ေပးခ်င္လည္းေပးၿပီး သူ႔ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ကိုပါ လုပ္ေကၽြးေနရသလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ တိုက္ခန္းဝယ္ဖုိ႔ ေဝလာေဝး။ ကုိယ့္အတြက္ေတာင္ ကုိယ္မခ်န္ႏိုင္ပါ ဘူး။ ကေလးရလာေတာ့ ပုိဆိုးသြားပါတယ္။ ကၽြန္မဘက္ျပန္ေျပာင္းမယ္ေျပာေတာ့လည္း သူ႔ကိုအဓိကမွီခိုေန ၾကတဲ့သူ႔ မိဘေမာင္ႏွမေတြကို ပစ္မထားခဲ့ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။
ဤေဆာင္းပါးကိုဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွေရးသားတင္ဆက္သည္။
တကယ္က အားလံုးက အရြယ္ေရာက္ ေျခအေကာင္း၊ လက္အေကာင္းေတြပါ။ ေခၽြးမက ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းမုိ႔ အိမ္အလုပ္ေတြလည္း ကၽြန္မပဲ ဒိုင္ခံလုပ္ရပါ တယ္။ ကၽြန္မေလ အလုပ္လုပ္သမွ်လည္း မစုမိ၊ ညေန႐ံုးကျပန္လာေတာ့လည္း အိမ္အလုပ္ေတြ က အပံုအပင္၊ အိမ္ခြဲေနဖို႔လည္း ေယာက်္ားကုိ ေျပာမရနဲ႔ စိတ္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ညစ္ေနပါၿပီ။ အခုအသက္ က ၃ဝ နား ကပ္ေနၿပီမို႔ သားေလးအတြက္ အေဖာ္ရေအာင္ ကေလးေနာက္တစ္ေယာက္ယူေပးခ်င္တာေတာင္ ကၽြန္မမွာ တြန္႔ဆုတ္ေနရပါတယ္။ မယူခင္ကနဲ႔ ယူၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ေယာက်္ားေတြေျပာင္းလဲသြားပံုက တကယ္ အံ့မခန္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း တခ်ိဳ႕စီနီယာေတြက ကၽြန္မတို႔အပ်ိဳတုန္းက အိမ္ေထာင္မျပဳနဲ႔လို႔ ေျပာၾကတာ ျဖစ္မွာပါ။
ထူေထာင္ၿပီးၿပီဆိုမွေတာ့ အဆင္ေျပေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ ဒီစာကိုေရးတာက အခ်စ္ကား ေလးေတြ ၾကည့္ၿပီး တကယ္ထင္ေနတဲ့ ညီမေလးေတြ သိေအာင္သက္သက္ပါ။ ခ်စ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ခ်စ္ပါ။ ယူၿပီးမွ တည္မယ့္ကတိကုိမယံုပါနဲ႔။ မယူခင္လက္ေတြ႕တည္ေဆာက္ၿပီး တကယ္ခိုင္မာၿပီဆိုမွ ယူၾကပါလုိ႔။
