သူမ်ားေတြ ရင္ဖြင့္ေနၾကတာေတြ႕လို႔ ကၽြန္မလည္း ရင္ဖြင့္ပါရေစ။ ေျပာရမွာလည္း ရွက္ပါတယ္ ဂႏၳဝင္ ေရ။ ဒါေပမဲ့ ဘာလုပ္ရမလဲ ေဝခြဲမရေတာ့လို႔ပါ။
ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ခ်စ္သူျဖစ္တာ ေက်ာင္းၿပီးကတည္းကပါ။ အခုဆိုရင္ ၁ဝ ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ တြဲတာ ၾကာ လာၿပီမို႔ ႏွစ္ဖက္မိသားစု၊ ေဆြမ်ိဳး၊ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးသိၾကပါတယ္။ ခ်စ္သူသက္တမ္းၾကာလာေတာ့ ခ်စ္သူ ဆိုတာထက္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေမာင္ႏွမလိုေတာင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ရန္ျဖစ္လိုက္၊ ျပန္ခ်စ္လိုက္ ကာလေတြလည္းေက်ာ္ လြန္ခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ အခုက ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရွက္ရွက္နဲ႔ေျပာရရင္ ၁ဝ ႏွစ္ေလာက္အထိ တြဲလာၿပီ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မက လက္ထပ္ခ်င္ေနပါၿပီ။ အတူတူအတြဲျဖစ္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း စြံကုန္ၾကၿပီ။ သီတင္း ကၽြတ္ေရာက္တိုင္းလည္း ဟိုလူကေမး၊ ဒီလူကေမးနဲ႔။ သူကေတာ့ တုပ္တုပ္မွမလႈပ္ပါဘူး။ လက္ထပ္ဖုိ႔ အစီအ စဥ္ဆြဲေနတာလည္း မရွိပါဘူး။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကၽြန္မဘက္ကလည္း စမေျပာခ်င္ပါဘူး။
ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ဒီ ၁ဝ ႏွစ္အ တြင္း တျခားမိန္းကေလးေတြကိုလည္း လံုးဝစိတ္မဝင္စားခဲ့လို႔ သူ႔သစၥာကိုေတာ့ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ ဘာလို႔ ကၽြန္မကို ခုထိလက္ထပ္မယ္မေျပာေသးတာလဲ မသိပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔က သူေဌးေတြမဟုတ္ေပမဲ့ လက္ ထပ္ဖုိ႔ခက္ခဲေလာက္ေအာင္ အဆင္မေျပသူေတြမဟုတ္ပါဘူး။ အသင့္တင့္ေနႏိုင္စားႏိုင္သူေတြထဲကပါ။ သူမ်ား ေတြက ေမးတယ္ဘာညာနဲ႔ ေရလာေျမာင္းေပးေျပာေတာ့လည္း သူက “ လူေတြကေတာ့ ဒီလိုပါပဲ။ သူမ်ားကိစၥ ဆို ဝင္ပါခ်င္ၾကတယ္” လို႔ပဲ ေျပာပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္တြဲၿပီး သူမ်ားေတြက စရင္လည္း “ ျဖည္းျဖည္းေပါ့” လို႔ပဲ ေျဖပါတယ္။ အသက္ ၃ဝ စြန္းလာၿပီဆိုေတာ့ ကၽြန္မလည္း စဥ္းစားလာရပါၿပီ။
အခုအခ်ိန္အထိ ကၽြန္မကုိ လက္ ထပ္ဖို႔စိတ္ကူးမရွိေသးတဲ့သူကို ပြင့္ ပြင့္လင္းလင္းေျပာၿပီးေတာ့ပဲ လမ္းခြဲလိုက္ရမလား။ ဆက္တြဲေနရင္လည္း ကၽြန္မပဲ ၾကာေလနစ္ေလျဖစ္မလား လို႔ပါ။ အခုေတာင္ သူမ်ားေတြတစ္ခါေမးတိုင္း တစ္ခါစိတ္ညစ္ရပါတယ္။ ရွက္လည္း ရွက္ပါတယ္။ ေယာက်္ားေတြက အၾကာႀကီးတြဲလိုက္ရင္ လက္မထပ္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူးလားလို႔ ေတြးမိ ပါတယ္။
ကၽြန္မဘာဆက္လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ ဂႏၳဝင္ေရ။
