ကၽြန္မနာမည္ကုိ ေမာ္ေမာ္လို႔ပဲ ထားလိုက္ပါ။
ကၽြန္မတို႔အိမ္ေထာင္သက္ ၉ ႏွစ္ထဲေရာက္ပါၿပီ။ ေယာက်္ားက မေဖာက္ျပန္ပါဘူး။ ရွာလည္း ရွာေကၽြးပါတယ္။ သားသမီးေတြအေပၚလည္း တာဝန္ေက်ပါတယ္။ ကၽြန္မအေပၚပဲ မေကာင္းတာပါ။ လင္နဲ႔မယားလွ်ာနဲ႔သြားဆို တဲ့အတိုင္း တစ္ခါတေလ လင္မယားခ်င္းစကားမ်ားရန္ျဖစ္တိုင္း ကၽြန္မကို ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ရိုက္ႏွက္ပါ တယ္။ သူပဲ လင့္ဝတၱရားေက်ပြန္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မကလည္း မယားဝတၱရား၊ မိခင္ဝတၱရား အကုန္ေက် ပြန္သူပါ။ ျပႆနာႀကီးႀကီးမားမားလည္း မရွိပါ။ ဘာမဟုတ္တဲ့ကိစၥေလးနဲ႔ စကားမ်ားတာေတာင္ သူက လက္ပါ ပါတယ္။
ၿပီးရင္ သူအက်င့္ပါေနလို႔ပါဆိုၿပီး ျပန္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကၽြန္မကလည္း ကေလးေတြမ်က္ႏွာေကာ၊ သူေကာင္းခဲ့တာေတြပါေတြးၿပီး ျပန္ျပန္ခြင့္လႊတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ စိတ္ပ်က္လာပါၿပီ။ အိမ္ေထာင္ သက္ ၉ ႏွစ္ဆိုေတာ့ ကေလးေတြလည္း ႀကီးလာၾကၿပီ။ ကေလးေတြေရွ႕မွာ မေအကုိ ဖေအက ရိုက္ေနတာ မျမင္ေစခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူမ်ားသိရင္လည္း သိကၡာတကယ္က်ပါတယ္။ ကၽြန္မက မဟုတ္တာလုပ္ ေနရင္လည္း တစ္မ်ိဳးေပါ့။
ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ကၽြန္မတို႔အမ်ိဳးထဲမွာ တစ္ခုလပ္တစ္လင္ကြာမရွိသလို၊ ကေလးေတြအတြက္က်ေတာ့ လည္း သူက ဖခင္ေကာင္းမို႔ ကၽြန္မက ကြဲကြာတဲ့အထိက်ေတာ့လည္း မျဖစ္ခ်င္ျပန္ပါဘူး။ တစ္ခါရန္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မအိမ္ေပၚက ဆင္းသြားဖူးပါတယ္။ ရွိခိုးမတတ္ေတာင္းပန္သလို သြားေလရာတေကာက္ေကာက္လုိက္ ေနတာေၾကာင့္ အရွက္ေတြကြဲရလို႔ ကၽြန္မမိသားစုကလည္း သူ႔ကို ကတိေပးခိုင္းၿပီး ျပန္ေပါင္းခိုင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေခြးၿမီးေကာက္က်ည္ေတာက္စြပ္ပါပဲ။ ခဏပဲဆင္ျခင္ၿပီး အခုထိ ရိုက္ေနတုန္းပါပဲ။
စိတ္ေတြလည္းေတာ္ေတာ္ကုန္ေနပါၿပီ။ ရုန္းလည္းမရုန္းထြက္ႏိုင္ျဖစ္ေနလို႔ ဘာဆက္လုပ္သင့္လဲဆိုတာ အႀကံ ေပးၾကပါဦး။
