ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မထက္ျမက္တယ္လို႔ေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ကြ်န္မခ်စ္သူထက္ သာလြန္တဲ့ အရည္အခ်င္းတခ်ိဳ႕ ကြ်န္မဆီမွာရွိိခဲ့တယ္။ ကြ်န္မထက္သာလြန္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြသူ႔ဆီမွာရွိေနတာကိုလည္း ကြ်န္မသိတယ္။ လက္လည္းလက္ခံတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူကေတာ့ လက္မခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။
အစစအဆင္ေျပခဲ့တဲ့ အခ်စ္ေရးမွာ သူ႔ရဲ႕စိတ္မလံုၿခံဳမႈေလးေတြက အဖုအထစ္ေလးေတြျဖစ္လာခဲ့တယ္။ တစ္ခုခုအျငင္းပြားတုိင္း “ငါ့ထက္ပိုၿပီး လစာေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး ငါ့ကိုႏွိမ္ခ်င္တာမဟုတ္လား” ဆိုတာကို မဆီမဆိုင္ထည့္ေျပာေတာ့တယ္။ “ေအးေလ.. ရာထူးႀကီးႀကီးရထားေတာ့ မာန္တက္ခ်င္မွာေပါ့” ဆိုတဲ့ စကားဟာ သူ႔ရဲ႕ထိုးႏွက္စကားျဖစ္လာခဲ့တယ္။
ၾကာလာေတာ့ သူနဲ႔ေတြ႕ရင္ ကြ်န္မရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြအေၾကာင္း၊ အလုပ္က ေအာင္ျမင္မႈေတြအေၾကာင္း မေဝမွ်ရဲေတာ့ဘူး။ သူနဲ႔ေတြ႕ရင္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အၿမဲ တစ္လွမ္းေနာက္ဆုတ္ထားရတယ္။ သူ႔ဆီမွာရွိေနတဲ့ သာလြန္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကို ကြ်န္မအသိအမွတ္ျပဳေပမယ့္ သူကေတာ့ ကြ်န္မရဲ႕အရည္အခ်င္းေတြကို မသတီစရာ အျဖစ္ျမင္လာသလိုပဲ။
ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွေရးသားတင္ဆက္သည္။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူက “လက္ထပ္ရေအာင္” တဲ့။ ကြ်န္မေလ သူ႔ကိုခ်က္ျခင္းေခါင္းမညိတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကြ်န္မဒီလိုပဲ တစ္သက္လံုးကိုယ့္ကို္ယ္ကိုယ္ ထိန္ခ်န္ၿပီး ေနႏိုင္လားဆိုတာ မေသခ်ာဘူး။ သူ႔ကိုခ်စ္လားဆိုရင္ ခြ်င္းခ်က္မရွိေခါင္း ညိတ္မိလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ထပ္ဖို႔ေတာ့ တြန္႔ဆုတ္ေနမိတယ္။ သူက “အဲ့ဒီေလာက္စဥ္းစားေနရပံုေထာက္ရင္ မင္းကိုယ့္ကိုမခ်စ္ဘူးနဲ႔ တူတယ္” တဲ့။
ရင္ထဲက အေျဖက ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မသူ႕ကိုျငင္းခဲ့မိလိုက္တယ္။
ကြ်န္မရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွန္တယ္လို႔ ထင္တယ္မဟုတ္လားဟင္။
