ဘဝမွာ…..
မွီခိုစရာပုခံုးေလးတစ္ဖက္လိုတယ္။
အိမ္ကိုေစာေစာျပန္ဖို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုလိုတယ္။
ရံုးမွာႀကံဳေတြ႕ရမယ့္အလုပ္ဖိအားေတြကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ေစဖို႔ ႏႈတ္ဆက္အနမ္းေတြလိုတယ္။
အိမ္တံခါးေစာင့္ဖြင့္ေပးၿပီး ေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္မယ့္သူတစ္ေယာက္လိုတယ္။
ကိုယ္ခ်စ္သေလာက္ကိုယ့္ကိုျပန္ခ်စ္ပါတယ္လို႔ သက္ေသျပေနတဲ့ အနမ္းေတြလိုအပ္တယ္။
စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်ေနတဲ့အခါတိုင္း “ကိုယ္ရွိေနတယ္” လို႔ေျပာၿပီး နဖူးေပၚက်လာတဲ့ အနမ္းေႏြးေႏြးေလးေတြလိုတယ္။
လေရာင္ေအာက္မွာ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကတဲ့ တိတ္ဆိတ္တဲ့ညေတြမွာ အေဖာ္ျပဳေပးမယ့္ လက္တစ္စံုလိုတယ္။
သူ႔ရဲ႕ မ်က္လံုးကိုတည့္တည့္ၾကည့္လိုက္တိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္ျမင္ရေစတဲ့ အၾကင္နာမ်က္ဝန္းတစ္စံုလိုတယ္။
သူ႕ရဲ႕ရွိေနမႈဟာ ေအာင္ျမင္မႈေတြကို ဆြတ္ခူးဖို႔ အားအင္ျဖစ္ေစတဲ့ လႈံ႕ေဆာ္မႈမ်ိဳးလိုတယ္။
ဤေဆာင္းပါးကိုဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွေရးသားတင္ဆက္သည္။
အနာဂတ္အေရးေတြေျပာရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားဖို႔ ရင္ခြင္တစ္စံုလိုတယ္။
စိတ္ေတြရႈပ္ေထြးေနာက္က်ိေနတိုင္း အၿပံဳးေလးနဲ႔ အရည္ေပ်ာ္ေစတဲ့ ၾကင္နာသူတစ္ေယာက္လိုတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အားမလိုအားမရျဖစ္ေနတိုင္း ရွိေနတဲ့အရည္အခ်င္းေတြကို ျမင္ေအာင္ အသံုးခ်တတ္ေအာင္ လမ္းျပေပးတဲ့ ပဲ့ကိုင္ရွင္တစ္ေယာက္လိုတယ္။
ကိုယ္ရဲ႕ကိုယ္သင္းနံ႔ကို ႐ခ်င္လို႔ မေလွ်ာ္ရေသးတဲ့ ရွပ္အက်ႌအေဟာင္းကို ခိုးဝတ္တတ္တဲ့ ႐ူးသြပ္တဲ့ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လိုတယ္။
ေဒါသတႀကီးျဖစ္ေနတိုင္း စိတ္ေလွ်ာ့ဖို႔ သတိေပးတတ္တဲ့ နားလည္တတ္သူတစ္ေယာက္လိုတယ္။
အသက္ႀကီးလာလို႔ ဘဝေန႔ရက္ေတြတိုေတာင္းလာတဲ့အခါ ေနာက္ထပ္တစ္ရက္အသက္ရွင္ခ်င္တယ္လို႔ ေတာင္းဆုျပဳမိေစမယ့္ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုလိုတယ္။
