ကၽြန္မဘဝတစ္ေလွ်ာက္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ဝင္လာလိုက္၊ ထြက္သြားလိုက္ပါပဲ။ ႏွစ္႐ွည္လမ်ား ခင္လာခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္ေက်ာကို ဓားနဲ႔ထိုးသလို ခံစားလိုက္ရလို႔ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္က စြန္႔လႊတ္လိုက္ရတဲ့သူေတြ ႐ွိခဲ့သလို၊ ၂ မိနစ္ ၃ မိနစ္ေလာက္ပဲ ခင္လိုက္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ေမြးရပ္ေျမကေန ၿမိဳ႕ႀကီးကို ေျပာင္းလာတဲ့အခါမွာ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္နည္းလာၿပီး တျဖည္းျဖည္း အဆက္သြယ္ျပတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေ႐ွ႕ဆက္ၿပီး ကၽြန္မဘဝမွာ အေရးႀကီးတဲ့သူေတြနဲ႔ပဲ ေပါင္းၿပီး သူတို႔ကို ေဘးနားမွာပဲ ႐ွိေစခ်င္တယ္။ အသက္အ႐ြယ္ရလာတဲ့အခါ ကၽြန္မနယ္ပယ္က ပိုက်ဥ္းလာၿပီး ဘယ္သူေတြက ပိုအေရးပါလဲဆိုတာ သိလာပါတယ္။ ဘဝရဲ႕အနိမ့္အျမင့္၊ အတက္အက်အားလံုးကို ျဖတ္ေက်ာ္ေနစဥ္ ကၽြန္မေဘးမွာ မေျပာင္းလဲဘဲ ႐ွိေနေပးတဲ့သူဆို ေမေမပဲ ႐ွိပါတယ္။
ကၽြန္မဘဝမွာ ေမေမဟာ ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလို႔ ဂုဏ္ယူလို႔ မဆံုးပါဘူး။ အသက္ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် ေမေမနဲ႔ကၽြန္မၾကားမွာ ခိုင္မာတဲ့ဆက္ဆံေရးေတြ ျဖစ္လာၿပီး ကၽြန္မလည္း အေမတူသမီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာသလိုပါပဲ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္မွာ ကၽြန္မဟာ ဆိုးဆိုးသြမ္းသြမ္းေလး ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေမေမကလည္း သူ႔စည္းကမ္းအတိုင္း ေနေစခ်င္တယ္၊ ကၽြန္မကလည္း ဘဝကို ကၽြန္မဘာသာေလွ်ာက္လွမ္းခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမေမနဲ႔ကၽြန္မၾကားမွာ ျပႆနာ အဖုအထစ္ေလးေတြ ႐ွိခဲ့ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္မ်က္လံုးခ်င္း မဆံုခဲ့ၾကပါဘူး။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ဘြဲ႔ရၿပီး လက္ေတြ႔နယ္ပယ္ထဲ တစ္ေယာက္တည္းဝင္လာရတဲ့အခါ ကၽြန္မေနာက္မွာ အၿမဲတမ္းရပ္တည္ေပးတဲ့သူဟာ ေမေမတစ္ေယာက္ပဲ႐ွိခဲ့တယ္ဆိုတာ ပိုပိုနားလည္လာပါတယ္။
ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္သည္။
မေမဟာ ကၽြန္မအေပၚမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မလိမ္ညာဘဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဆက္ဆံတယ္။ ကၽြန္မမွားေနရင္လည္း ေထာက္ျပၿပီး အမွန္ျပင္ခိုင္းတယ္။ အႀကံဉာဏ္ေကာင္းေတြပဲ ေပးေလ့႐ိွတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ကိုလည္း နားလည္တယ္။
ကၽြန္မ ဝမ္းနည္းတဲ့အခါ ငိုဖို႔ ပုခံုးတစ္ဖက္၊ ရယ္ေမာေနတဲ့အခါ ေပြ႔ဖက္ဖို႔ လက္ေမာင္းတစ္စံု၊ လဲက်တဲ့အခါ ကမ္းလင့္ဖို႔ လက္တစ္ဖက္ ေမေမ့ဘက္က အၿမဲအဆင္သင့္႐ွိေနပါတယ္။ ဘဝရဲ႕အခက္အခဲေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲႀကံဳႀကံဳ၊ ေမေမနဲ႔ေဝးေနခ်ိန္မွာေတာင္ ေမေမဟာ အႀကံဉာဏ္ေတြ၊ ေျဖ႐ွင္းနည္းေတြ၊ ဟာသေတြ၊ အေတြ႔အႀကံဳေတြကို ဖုန္းနဲ႔တစ္ဆင့္ ေျပာျပပါတယ္။
ေမေမဟာ ႀကိဳးစားမႈရဲ႕ရလဒ္၊ ကိုယ့္က်င့္တရားရဲ႕အေရးပါပံုနဲ႔ လြတ္လပ္မႈရဲ႕အႏွစ္သာရေတြကို အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔တကြ ကၽြန္မကို ေျပာျပပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕အိပ္မက္ပန္းတိုင္ေတြက ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားဖို႔ ကၽြန္မကို တြန္းအားေပးပါတယ္။ ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး ေမေမ့ရဲ႕သြန္သင္ဆံုးမမႈေတြေၾကာင့္ တစ္ေန႔မွာ အေတာင္ပံစံုသြားတဲ့ ငွက္ကေလး အသိုက္ကေန ေကာင္းေကာင္းပ်ံသန္းသြားႏိုင္သလို ကၽြန္မဟာ ေလာကအလယ္မွာ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ေလွ်ာက္လွမ္းသြားႏုိင္မယ္လို႔ ေမေမက ယံုၾကည္ေနပါတယ္။
ကၽြန္မအသည္းကြဲေနတုန္းက ေမေမဟာ ကၽြန္မႀကိဳက္တဲ့အစားအစာေတြ ခ်က္ေကၽြးတယ္၊ ႏွစ္သိမ့္ေပးတယ္။ ကၽြန္မရာထူးတိုးတုန္းက ကိတ္နဲ႔ပူေပါင္းေတြ ျပင္ဆင္ၿပီး ဂုဏ္ျပဳေပးတယ္။ ကၽြန္မ မာစတာဘြဲ႔ယူတုန္းက ပါတီလုပ္ေပးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမေမဟာ ကၽြန္မရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေမေမ့ေမတၱာေတြကို စာဖြဲ႔ျပဖိုု႔ စကားလံုးေတာင္ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။
စာခ်စ္သူတို႔ေရ…
ဘဝမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း အေရးပါသလို မိသားစုကလည္း ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြပဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။
သင္ေရာ လက္ခံပါသလား။
