ကြ်န္မနဲ႔သူခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့တာက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကပါ။ “ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ လက္ထပ္တဲ့သူက တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ရမယ္” လို႔ ခံယူခဲ့တဲ့ကြ်န္မ။ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ရိုးေျမက်ေပါင္းဖက္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တဲ့ ကြ်န္မ၊ သူ႔တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ခ်စ္သြားဖို႔ စဥ္းစားထားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းမွာ၊ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း သူနဲ႔ပဲ တြဲသြားတြဲလာလုပ္ၿပီး မိဘေတြကိုလည္း သူနဲ႔လက္ထပ္မယ့္အေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာျပၿပီးၿပီ။ ႏွစ္ဖက္အသိုင္းအဝုိင္းမွာလည္း ဝင္ထြက္သြားလာေနၿပီဆိုေတာ့ ကြ်န္မဟာတစ္ေန႔မွာ သူရဲ႕ဇနီးျဖစ္လာမယ္လို႔ စိတ္ႏွလံုးထဲမွာ ခံယူထားပါတယ္။
အေပၚယံၾကည့္လိုက္ရင္ အဆင္ေျပေနတယ္လို႔ ထင္ေနရတဲ့ အခ်စ္ေရးမွာ ကြ်န္မတကယ္ေပ်ာ္မေနခဲ့ပါဘူး။ သူနဲ႔ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီး (၆) လေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက တစ္ပတ္မွာ (၆) ရက္ေလာက္က စိတ္ဆင္းရဲေနခဲ့ရတယ္။ သူ႕ရဲ႕ လိုင္းေပၚကဇာတ္လမ္းေတြ၊ ကြ်န္မအေပၚမွာ ႏိုင့္ထက္စီးနင္းျပဳမႈေတြက ကြ်န္မကိုအခ်ိန္တိုင္းႏွိပ္စက္ေနခဲ့တယ္။ အဆိုးဆံုးကတာ့ ကြ်န္မရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြကို အသိအမွတ္မျပဳဘဲ ႏွိမ္ခ်ခ်င္တာပါပဲ။ သူေျပာတာေတြကို နားေထာင္ရင္း ကြ်န္မရဲ႕အရည္အခ်င္းေတြကိုလည္း ကြ်န္မသံသယျဖစ္လာတဲ့အထိပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕ဇာတ္လမ္းေတြအေၾကာင္း ကြ်န္မေျပာတိုင္း “အခ်ိန္တန္ရင္ လက္ထပ္မယ့္သူက ကြ်န္မ” ဆိုတဲ့ စကားေလးနဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္တတ္ပါတယ္။ သူက ဇာတ္လမ္းေတြ႐ႈပ္ေနတတ္သလုိ ကြ်န္မကိုလည္း မယံုသကၤာနဲ႔အၿမဲျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာတိုင္း၊ ျပႆနာအရွာခံရတယ္။ အဆင္မေျပလို႔ လမ္းခြဲမယ္လို႔ေျပာလိုက္တုိင္း သူက “ ေနာက္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ျပင္ပါေတာ့မယ္” ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ ကြ်န္မကို လာခ်ည္ေႏွာင္ျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရန္ျဖစ္လိုက္ျပန္အဆင္ေျပလိုက္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
ကြ်န္မေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့ ကြ်န္မဝါသနာပါတဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္ဖို႔ သူ႔ကိုတုိင္ပင္တယ္။ သူက “ အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ရွင္မပဲ လုပ္ရမွာကို” လို႔ေျပာၿပီး အလုပ္မလုပ္ဖို႔တားပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕အေၾကာင္းျပခ်က္က “ေယာက်္ားေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ ရံုးထဲမွာကြာ” တဲ့။ ကြ်န္မေလ အဲ့ဒီအျဖစ္အပ်က္ျဖစ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း သူ႔ကိုေရွာင္ေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေသခ်ာသံုးသပ္ေနမိတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးသာ ေရွ႕ဆက္သြားမယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မစိတ္ဆင္းရဲေနရဖို႔ပဲ ေသခ်ာေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူနဲ႔ကြ်န္မရဲ႕အေၾကာင္းကို အားလံုးကသိထားၾကၿပီဆိုေတာ့ ကြ်န္မသူ႔ကိုလက္မထပ္ခဲ့ရင္ ပတ္ဝန္းက်င္က ကြ်န္မကို ဘယ္လိုျမင္ၾကမလဲ။ တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ခ်စ္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ လက္ထပ္မယ္လို႔ ပိုင္းျဖတ္ထားတဲ့ ခံယူခ်က္ေတြကိုေကာ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ။
ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္သည္။
ကြ်န္မတို႔မိန္းကေလးအမ်ားစုဟာ အခ်စ္ေရးတစ္ခု ဘယ္ေလာက္ပဲအဆင္မေျပျဖစ္ေနပါေစ ႐ုန္းထြက္ဖို႔ ခက္ခဲေနတတ္ၾကတယ္။ “ပတ္ဝန္းက်င္က ဘယ္လိုေျပာၾကမလဲ” ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေလွာင္ပိတ္ထားတတ္ၾကတယ္။ တြဲခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြကို ျပန္ျပန္ၾကည့္ရင္း ေရွ႕ဆက္မယ့္ဘဝခရီးကို အက်ဥ္းခ်ထားတတ္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီလိုအခ်စ္ေရးတစ္ခုကို ဇြတ္မွိတ္တည္ေဆာက္ေနလို႔ေကာ ဘဝမွာေပ်ာ္ရႊင္လာမွာလား။ လက္မထပ္ခင္မွာ သစၥာမထိန္းတဲ့သူက လက္ထပ္ၿပီးရင္ တကယ္ေျခၿငိမ္သြားမွာလား။ လက္မထပ္ခင္မွာ စိတ္ဆင္းရဲေနေစတဲ့ ခ်စ္သူဟာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုသယ္ေဆာင္လာတဲ့ ခင္ပြန္းေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္လာႏိုင္မွာလား။ တစ္ပတ္မွာ တစ္ရက္ေလာက္သာ ရတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုငဲ့ၿပီး က်န္တဲ့ရက္မွာ နာက်င္မႈေတြကို ၿမိန္ၿမိန္ယွက္ယွက္စားသံုးေနေတာ့မွာလား။ ကြ်န္မရဲ႕အရည္အခ်င္းေတြကို ျပက္ရယ္ျပဳတဲ့သူဆီမွာ ကြ်န္မရဲ႕ဘဝကို ပံုအပ္ထုိက္ရဲ႕လား။ ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မေသေသခ်ာခ်ာေမးၾကည့္မိတယ္။
ကြ်န္မေနရာမွာ ကြ်န္မသိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္၊ သိပ္တြယ္တာရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ အဲ့ဒီလိုလူနဲ႔လက္ထပ္ဖို႔ ကြ်န္မသေဘာတူမွာလား လို႔စဥ္းစားမိတယ္။
ေနာက္ေန႔မွာ ကြ်န္မသူ႔ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီးေတာ့ “ ကြ်န္မရဲ႕ ဘဝကို ကြ်န္မနည္း ကြ်န္မဟန္နဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းခြင့္ေပးပါ” လို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ သူက “ညွိရေအာင္ေလ” တဲ့။ ကြ်န္မသူ႕ရဲ႕စကားေတြကို နားမေထာင္ေတာ့ဘဲ သူနဲ႔ဆန္႔က်င္ဖက္အရပ္ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းလာမိေတာ့တယ္။
ကြ်န္မရဲ႕ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့တဲ့အရပ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြရွိေနမယ္လို႔ သင္ထင္လားဟင္။
