ေပးဆပ္ရမယ့္ တန္ဖိုး

blank

တစ္ခါတုန္းက တိုင္းျပည္တစ္ျပည္မွာ သူပိုင္ဆိုင္တဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေက်နပ္ေရာင့္ရဲမႈမရွိတဲ့ ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးရွိတယ္တဲ့။ တစ္ခါမွာေတာ့ တိုင္းခန္းလွည့္လည္ေနခိုက္မွာ အလုပ္လုပ္ရင္း သီခ်င္းေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဟစ္ေအာ္သီဆိုေနတဲ့ အလုပ္သမားေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ပါတယ္။

ဒီအခါမွာ ဘုရင္ႀကီးက “ေရေျမ့သခင္ ရွင္ဘုရင္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ငါကေတာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္မရွိတာကုိ သူ႔လုိ အေစခံေလးတစ္ေယာက္က ဘာလို႔မ်ား ဒီေလာက္ေပ်ာ္ေနရသလဲ” ဆိုၿပီး အံ့အားသင့္သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္သမားေလးကို “မင္းမွာ ပိုင္ဆိုင္မႈဆိုလို႔လည္း ဘာမွမရွိဘဲနဲ႔ ဘာလို႔ေပ်ာ္ေနတာလဲ” လုိ႔ေမးလိုက္တာေပါ့။

ဒီအခါမွာ အလုပ္သမားေလးက “ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပိုင္ဆိုင္မႈဘာမွမရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္မိသားစုလံုးက ေနစရာ၊ စားစရာေလးရွိရင္ကို ေက်နပ္ေရာင့္ရဲႏိုင္ၾကပါတယ္ဗ်” လို႔ျပန္ေျဖပါတယ္။

ဘုရင္ႀကီးကေတာ့ ဒီအေျဖနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စိတ္မေက်နပ္ဘူးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ အယံုၾကည္စိတ္အခ်ရဆံုး ပညာရွိအမတ္တစ္ေယာက္ကို အေၾကာင္းစံုရွင္းျပၿပီး ေမးျမန္းမိပါေတာ့တယ္။ ဒီအခါမွာ အမတ္ႀကီးက “အရွင္မင္းႀကီးဘုရား၊ အရွင့္ရဲ႕ အလုပ္သမားေလးဟာ ပိုင္ဆိုင္မႈ ၉၉အဖြဲ႕ဝင္မျဖစ္ေသးလို႔ပါ”လို႔ျပန္ေျဖပါတယ္။

ဘုရင္ႀကီးက “ပိုင္ဆိုင္မႈ ၉၉ အဖြဲ႕ဆိုတာ ဘာလဲ အမတ္ႀကီးရဲ႕” လုိ႔ ေမးလုိက္တာေပါ့။

ဒီအခါမွာ အမတ္ႀကီးက “အရင္ဆံုး အလုပ္သမားေလးရဲ႕ အိမ္ေရွ႕မွာ ေရႊဒဂါၤး ၉၉ ျပားထည့္ထားတဲ့အထုပ္ကို သြားခ်ထားလိုက္ပါ။ အရွင္မင္းႀကီး သိလာပါလိမ့္မယ္” လို႔အမတ္ႀကီးကေျဖပါတယ္။

သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပေနတဲ့ ဘုရင္ႀကီးကလည္း ညတြင္းခ်င္းပဲ အလုပ္သမားေလးအိမ္ေရွ႕မွာ ေရႊထုပ္သြားထားခိုင္းလိုက္တာေပါ့။ အလုပ္သမားေလးဟာ မနက္မိုးလင္းလို႔ အိမ္ေရွ႕က အထုပ္ႀကီးကို ေတြ႔တဲ့အခါမွာ အိမ္ထဲကို ယူဝင္သြားပါတယ္။ အိတ္ကိုဖြင့္ၾကည့္လို႔ ေရႊေတြအမ်ားႀကီးေတြ႕တဲ့အခါမွာေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႔ ေအာ္ဟစ္လုိက္ပါေတာ့တယ္။

ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္သည္။

ၿပီးေတာ့ ေရႊဒဂၤါးေတြကို စတင္ေရတြက္ၾကည့္ပါေတာ့တယ္။ အခါပိုင္းမ်ားစြာ ထပ္တလဲလဲေရတြက္လုိ႔အၿပီးမွာ ၉၉ျပားပဲ ရွိတယ္ဆိုတာ သိလုိက္ရေတာ့ သူအံ့ၾသသြားၿပီး “ဒဂၤါးတစ္ျပားဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္။ ဘယ္သူကမွေတာ့ တစ္ျပားတည္းကပ္ကပ္သပ္သပ္မသံုးထားႏိုင္ပါဘူး”  ဆိုၿပီး ထပ္ရွာေဖြေနပါေတာ့တယ္။

ရွာရင္းရွာရင္းနဲ႔ မေတြ႕ႏိုင္တဲ့ အဆံုးမွာေတာ့ အလုပ္ေတြပိုႀကိဳးစားၿပီး ေရႊဒဂၤါးအျပားတစ္ရာျဖစ္ေအာင္ အလုပ္ႀကိဳးစားၿပီး ေရႊဒဂၤါးတစ္ျပားကို ရေအာင္စုေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

အဲ့ဒီေန႔ကစၿပီးေတာ့ အလုပ္သမားေလးရဲ႕ဘဝဟာ ေျပာင္းလဲသြားပါေတာ့တယ္။ အလုပ္ေတြကို မနားမေနလုပ္လာတယ္။ သူ႔မိသားစုကိုလည္း ဒီေရႊဒဂၤါးတစ္ရာျပည့္ေအာင္လုပ္ဖို႔ မကူညီရေကာင္းလားလို႔ ဆူပူေနပါေတာ့တယ္။ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္မွာလည္း သီခ်င္းဆိုေနတာေတြမရွိေတာ့ပါဘူး။

ဒါေတြကို ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ ပိုမုိသိခ်င္စိတ္ေတြျပင္းျပလာၿပီးေတာ့ ပညာရွိအမတ္ႀကီးကို ဆင့္ေခၚၿပီး ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔ ေမးလုိက္ပါေတာ့တယ္။ ဒီအခါမွာ အမတ္ႀကီးက “အလုပ္သမားေလးက ပိုင္ဆိုင္မႈ ၉၉ အဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္သြားလို႔ပါ” လုိ႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။

“ဒီလိုပါ အရွင္မင္းႀကီး။ ေလာကမွာ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ အလံုအေလာက္ရွိေနၿပီးေပမယ့္ ေရာင့္ရဲမႈမရွိဘဲ ေရႊဒဂၤါးအပိုေလးတစ္ျပားရဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ အလုပ္သမားေလးလို လူေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ သူတို႔ကိုယ္သူေတာ့ ဒါေလးရရင္ေတာ့ ေက်နပ္ပါၿပီ၊ ေရာင့္ရဲပါၿပီဆိုၿပီး လိမ္လည္ေနၾကတာေပါ့။ ဒီတစ္ခုရၿပီးေတာ့လည္း ေနာက္တစ္ခုထပ္ရဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း သံသရာလည္ေနၾကတာပါ” လို႔ျပန္ေျဖလိုက္ပါေတာ့တယ္။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးဟာ ဘဝထဲက အေသးအဖြဲအရာေလးေတြနဲ႔ေတာင္မွ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပိုေကာင္းတဲ့အရာတစ္ခုရလိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ထပ္ၿပီး လိုခ်င္တပ္မက္စိတ္ေတြျဖစ္လာၿပီး အိပ္ေရးေတြပ်က္လာမယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ေပ်ာက္ဆံုးလာမယ္၊ ကိုယ့္အနားက ကိုယ္ဂရုစိုက္တဲ့သူေတြကို ထိခိုက္လာေစမယ္။ ဒီအရာေတြအားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြ၊ လိုအင္ေတြရရွိဖို႔ ႀကိဳးစားရာမွာ ေပးလိုက္ရတဲ့တန္ဖိုးေတြပါပဲ။ ၿပီးရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ပိုင္ဆိုင္မႈ ၉၉ အဖြဲ႔ဝင္ျဖစ္သြားပါၿပီ။

စာခ်စ္သူတို႔လည္း ဒီစာေစာင္ေလးကို ႏွစ္သက္သေဘာက်မိတယ္ဆိုရင္ SHARE ေပးသြားပါဦးေနာ္။