လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ က်ဴးလြန္ခံခဲ့ရသူတစ္ေယာက္ေရးတဲ့ ပန္ၾကားခ်က္ေလးတစ္ေစာင္

blank

ကြ်န္မရဲ႕ စိတ္ပိုင္းရုပ္ပိုင္းအားလံုးကို တစ္ပိုင္းတစ္စစီျဖစ္ေအာင္ ရိုက္ခ်ိဳးပစ္ခဲ့သူႀကီးေရ….။

အဲ့ဒီတုန္းက ကြ်န္မ အသက္ ၁၁ ႏွစ္။ ကစားစရာေတြအေၾကာင္းကိုသာ သိခဲ့တဲ့ ကြ်န္မဟာ ရွင္ကြ်န္မကို အခန္းတစ္ခန္းထဲ ေခၚေဆာင္သြားၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲဆိုတာကိုေတာင္ မသိခဲ့ဘူး။  ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္တာေတြအားလံုးကို ကြ်န္မမုန္းတယ္။ ရွင့္ရဲ႕လက္ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးေတြကိုလည္း မုန္းတယ္။ ရွင့္ရဲ႕ကိုယ္ႀကီးက ကြ်န္မကိုယ္ေပၚတက္ဖိထားတာကိုလည္းမုန္းတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတဲ့တုိင္ေအာင္ စိတ္ဒဏ္ရာေတြ မက်က္ႏိုင္သလို အခုထိလည္း အိပ္မက္မက္ရင္း လန္႔ႏိုးဆဲပါ။

တဏွာရာဂဆိုတာ ဘာလဲေတာင္ မသိေသးတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ရွင့္ရဲ႕ တစ္ခဏတာ သာယာမႈအတြက္ အသံုးခ်ခဲ့တယ္။ ဘဝဆိုတာေတာင္ ဘာမွန္းမသိတဲ့ သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝကို တစ္စစီရိုက္ခ်ိဳးပစ္ခဲ့တယ္။ ေဆးရံုနံရံျဖဴျဖဴကို ပထမဦးဆံုးျမင္ၿပီး ကြ်န္မသတိလည္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အေမက ကြ်န္မကိုဖက္ၿပီးငိုေနခဲ့တယ္။ “ ငါ့သမီးေလး ဘဝပ်က္ပါၿပီ” တဲ့။ ရွင့္ရဲ႕ယုတ္မာမႈေၾကာင့္ ကြ်န္မဘဝ တကယ္ပ်က္သြားခဲ့ၿပီလား။ ကြ်န္မဟာ တကယ္ကို အသံုးမဝင္တဲ့ အမႈိက္တစ္စျဖစ္သြားခဲ့ၿပီလား။

အဲ့ဒီေနာက္မွာ  ကြ်န္မရင္ဆိုင္ရတာေတြက ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ နာက်င္မႈေတြထက္ေတာင္ ျပင္းထန္တယ္ဆိုတာ ရွင္သိလား။ ကြ်န္မဘာမွမသိလိုက္ဘဲ က်ဴးလြန္ခံခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္အတြက္ ကြ်န္မနားမလည္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ အေမးခံခဲ့ရတယ္။ ရွင့္ကိုထိုက္သင့္တဲ့ ျပစ္ဒဏ္ေပးခံရဖို႔အတြက္ ကြ်န္မရဲ႕ဒဏ္ရာေတြကို ပိုၿပီးတူးဆြခံရသလိုပါပဲ။ ရွင္ထိုက္သင့္တဲ့ အျပစ္ရမရ မေသခ်ာခင္မွာပဲ ကြ်န္မရဲ႕ ေန႔ရက္တုိင္းဟာ အက်ဥ္းခ်သလို ခံစားခဲ့ရတယ္။

ကြ်န္မရဲ႕ငရဲခန္းဟာ ဒါနဲ႔ၿပီးသြားလားဆိုေတာ့ မၿပီးေသးပါဘူး။ ကြ်န္မရဲ႕ဓာတ္ပံုေတြဟာ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ မွာတက္လာတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ပတ္ဝန္းက်င္က ကြ်န္မကို သနားတဲ့အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ၾကတယ္။ ရွင္ဆိုတာက ဘယ္သူလဲမသိခင္မွာေတာင္ ကြ်န္မရဲ႕မ်က္ႏွာေလးဟာ လူတိုင္းရဲ႕ စာနာမႈေတြကို ရတဲ့မ်က္ႏွာတစ္ခုျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီစာနာသနားမႈဟာ ကြ်န္မစိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြကို တျမည့္ျမည့္တိုက္စားေနပါလားဆိုတာကို ဘယ္သူမွ နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။  လူေတြနဲ႔ေတြ႔တိုင္း “သမီးေလး ဘာမွ အားမငယ္နဲ႔ေနာ္” ဆိုတဲ့ အားေပးစကားေတြက ကြ်န္မဟာ အားငယ္ေနသူတစ္ေယာက္ဆိုတာကို ပိုတူးဆြေပးေနသလိုပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အရင္လို ကစားတဲ့အခါ သူတို႔မိဘေတြက ကြ်န္မကိုဦးစားေပးခုိင္းတယ္၊ ငဲ့ညွာခိုင္းတယ္။

ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္ မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

အခုဆိုရင္ ကြ်န္မဟာ လူလားေျမာက္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ လူတိုင္းလိုခ်င္တဲ့ ဘြဲ႕ဆုိတဲ့အရာကိုလည္း ကြ်န္မရေအာင္ ယူႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မရဲ႕ေမြးရပ္ေျမကိုေတာ့ အဲ့ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြျဖစ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ကြ်န္မစြန္႔ခြာခဲ့ရတယ္။ လူေတြရဲ႕သနားတဲ့အၾကည့္ေတြ၊ စာနာသနားတဲ့ စကားသံေတြကို ကြ်န္မခ်န္ထားခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ “ကိုယ့္အျပစ္မဟုတ္ဘူး” ဆိုတဲ့ စကားကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထပ္ကာထပ္ကာေျပာရင္း  ကြ်န္မရဲ႕ ေန႔ရက္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတယ္။ ရွင္ကေတာ့ ေထာင္ထဲက ထြက္လာၿပီး ရွင့္ေန႔ရက္ေတြကို အရင္အတုိင္းေက်ာ္ျဖတ္ေနလား မသိႏိုင္ေပမယ့္ ကြ်န္မကေတာ့ ကြ်န္မဘဝကို သာမန္ျဖစ္ဖို႔ သူမ်ားထက္ အဆမ်ားစြာ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ေလ… ဒီစာေလးကို အမ်ိဳးသားတုိင္းကို ဖတ္ေစခ်င္တယ္။ ကိုယ္လုပ္လိုက္တဲ့အမွားတစ္ခုရဲ႕ အျခားတစ္ဖက္မွာ ဘယ္လိုအက်ိဴးရလဒ္ေတြရွိေနလဲဆိုတာကို သိေစခ်င္တယ္။ ရွင္တို႔ရဲ႕အျပစ္ေတြအတြက္ ျပစ္ဒဏ္က်ခံၿပီးသြားရင္ေတာင္ တစ္သက္လံုး ကိုယ္စိတ္ထဲမွာ ကိုယ္အက်ဥ္းက်ခံေနရတယ္ဆိုတာကိုလည္း သိေစခ်င္ပါတယ္။

ဒီစာကိုဖတ္ေနတဲ့ သင့္အေနနဲ႔လည္း ဘယ္လိုလိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ က်ဴးလြန္မႈေတြကို ဆန္႔က်င္တယ္ဆိုရင္ ဒီစာေစာင္ေလးကို မျဖစ္မေန ေဝမွ်ေပးလိုက္ပါ။