ျဖဴ႕မွာအရမ္းခ်စ္ရတဲ့ ခ်စ္သူရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျဖဴနဲ႔ေမာင္ကို ျဖဴ႕မိဘေတြကသေဘာမတူၾကဘူး။ ေမာင့္အိမ္ကဆင္းရဲလို႔တဲ့။ ဟုတ္တယ္… ေမာင္တို႔ေတြက ျဖဴတို႔ေလာက္ မခ်မ္းသာဘူး။ ၿပီးေတာ့ ျဖဴကတစ္ဦးတည္းေသာသမီးဆိုေတာ့ ေမေမတို႔ကေတာ္ရံုလူနဲ႔ သေဘာမတူတာမဆန္းပါဘူးေလ။
ေမေမတို႔က ျဖဴ႕ကိုေျပာတယ္ “နင္သူ႔ကိုယူရင္ ဆင္းရဲမွာ၊ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ကိုင္စားရမွာ” တဲ့။
ေန႔ရွိသေရြ႕ဒီလိုေတြ အေျပာခံေနရေတာ့ ျဖဴစိတ္ေတြ ယိုင္လာတယ္။ ေမာင္နဲ႔ေတြ႔တိုင္းေမာင့္ကိုအားမလိုအားမရေတြ၊ စိတ္မရွည္တာေတြျဖစ္ၿပီးရန္ရွာမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျဖဴ႕ရင္ထဲမွာေတာ့ ေမာင္ကနက္နက္ရိႈင္းရိႈင္းေနရာယူထားတယ္ေလ။
“ေမာင္… ျဖဴ႕ကိုဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္လဲ”
အဲဒီေမးခြန္းေမးလိုက္တိုင္းေမာင္ကေကာင္းေကာင္းမေျဖဘူး။ ေကာင္းေကာင္းမေျဖေတာ့ ျဖဴကစိတ္ဆိုးရတယ္။ အိမ္ကလူေတြကေျပာတယ္ ေမာင္က ျဖဴ႕ကိုခ်စ္တာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ျဖဴကခ်မ္းသာလို႔ သိုက္တူးခ်င္တာတဲ႔။ ဒီလိုေျပာခံရပါမ်ားေလေလ၊ ျဖဴေမာင့္အေပၚ စိတ္မရွည္ေလေလ ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ေမာင္ဆိုတာက ျဖဴ႕ရဲ႕ ေဒါသပံုခ်လို႔ရတဲ့ ပစ္မွတ္ႀကီး ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အ့ံၾသစရာေကာင္းတာက ျဖဴဘယ္ေလာက္ျပႆနာရွာရွာ၊ စိတ္ဆိုးၿပီးေျပာေျပာေမာင္ကဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲႏႈတ္ဆိတ္ၿပီး ၿငိမ္ခံေနခဲ့တယ္။
ေနာက္ေတာ့ ပညာေတာ္ၿပီး ႀကိဳးစားတဲ့ ေမာင္ကဘြဲ႔ရၿပီး ႏုိင္ငံျခားမွာေက်ာင္းဆက္တက္ရင္းအလုပ္လုပ္ဖို႔ ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ေမာင္ ႏုိင္ငံျခားမသြားခင္မွာ ျဖဴ႕ကိုလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းခဲ့တယ္။
“ေမာင္ စကားအႏုအရြေလးေတြ မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္ ျဖဴ႕ကိုသိပ္ခ်စ္တယ္။ ျဖဴသာသေဘာတူမယ္ဆုိရင္ ျဖဴ႕ဘဝရဲ႕တစ္ခုလံုးကိုေမာင္ တာဝန္ယူခ်င္တယ္။ ျဖဴ႕မိဘေတြကိုေရာပဲ။ သူတို႔ သေဘာတူၾကည္ျဖဴလာေအာင္ ေမာင္ႀကိဳးစားခဲ့မယ္ေနာ္။ ေမာင္ ျဖဴ႕ကိုလက္ထပ္ယူမယ္။ ေမာင္ ကတိေပးပါတယ္” တဲ့။ ဒါကေမာင့္ရဲ႕ ကတိစကားေပါ့။
ပညာပဲလိုခ်င္ၿပီးစည္းစိမ္အားနည္းတဲ့ေမာင္ဟာဟိုမွာအရမ္းရုန္းကန္ႀကိဳးစားရရွာတယ္။ ျဖဴလည္းအသံလႊင့္ဌာနမွာအစီအစဥ္တင္ဆက္သူအျဖစ္အလုပ္လုပ္၊ ေမာင္ကလည္း ႏိုင္ငံျခားမွာေက်ာင္းစာေတြတစ္ဖက္၊ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေတြ တစ္ဖက္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သားဖုန္းထဲကေနပဲအလြမ္းသယ္ၾကရတယ္။ ပင္ပန္းေနတဲ့ ေမာင့္အတြက္ ဖုန္းထဲက ျဖဴ႕အသံကအားေဆးတစ္ခြက္ပဲတဲ့။
မိုးအံု႔တဲ့ တစ္ေန႔မွာေပါ့။ ထံုးစံအတုိင္း ျဖဴအလုပ္သြားဖို႔ မွတ္တိုင္မွာဘတ္စ္ကားေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာကားတစ္စီးကဘရိတ္ေပါက္ၿပီးု ျဖဴ႕ဆီကိုတည့္တည့္ဝင္လာတယ္။ျဖဴေနာက္ဆံုးသိလိုက္တာက ျပင္းထန္တဲ့နာက်င္မႈရယ္၊ ေအာ္သံေတြရယ္၊ အေမွာင္ထုႀကီးရယ္ပါပဲ။
ျဖဴသတိျပန္ရလာေတာ့ ျဖဴ႕ေဘးနားမွာေမေမနဲ႔ေဖေဖရပ္ၿပီး ျဖဴ႕ကိုၾကည့္ေနတယ္။ ေမေမ့မ်က္ဝန္းမွာမ်က္ရည္စေတြနဲ႔။ ေဖေဖကလည္းမ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ျဖဴမေသေသးလို႔။ ျဖဴ ေမာင္နဲ႔ ေတြ႔ရဦးမွာမလား။
ဤေဆာင္းပါးကိုဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္သည္။
ျဖဴ႕ကိုၾကည့္ၿပီးငိုေနတဲ့ေမေမ့ကိုမငိုဖို႔၊ မစိုးရိမ္ဖို႔ ျဖဴေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ျဖဴ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကေနစကားသံေတြ ထြက္မလာခဲ့ဘူး။ စကားေျပာႏုိင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ေအာ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာအသံမွ မထြက္လာဘူး။ ကားတုိက္မႈမွာရတဲ့ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ျဖဴ႕ဦးေႏွာက္နည္းနည္းထိမိၿပီးတစ္ဘဝလံုးစကားေျပာႏုိင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးတဲ့ေလ။ အဲဒီေန႔ကစၿပီးေန႔တိုင္း ျဖဴငိုခဲ့တယ္။ ျဖဴဒီလို ျဖစ္သြားတာကိုေမာင့္ကိုလံုးဝမေျပာဖို႔ အားလံုးကိုတားထားရတယ္။ ေမာင္သိလို႔ မျဖစ္ဘူး။
ျဖဴေဆးရံုကဆင္းၿပီးအိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အားလံုးကအရင္အတိုင္းပါပဲ။ အသံကိုအဓိကထားၿပီးအလုပ္လုပ္ရတဲ့ ေရဒီယိုအသံလႊင့္တဲ့အလုပ္ကေနထြက္ခဲ့ရတယ္။ ေမာင့္ဆီကလည္းဖုန္းေတြလာတယ္။ အရင္ကေမာင့္ဆီကဖုန္းလာရင္ ေပ်ာ္ရသေလာက္ အခုေမာင့္ဆီကဖုန္းလာခ်ိန္တိုင္းဟာ ျဖဴ႕အတြက္ ေၾကာက္စရာအခ်ိန္ေတြပါပဲ။
စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့တဲ့ ျဖဴ႕ဘဝထဲကိုေမာင့္ကိုဘယ္လိုေခၚသြင္းရက္ႏုိင္မွာလဲ။ ေနာက္ဆံုး ျဖဴဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးေမာင့္ဆီကိုစာပို႔ခဲ့တယ္။ ေမာင့္ကုိမခ်စ္ႏုိင္ေတာ့တဲ့အေၾကာင္း၊ လမ္းခြဲဖို႔၊ ၿပီးတာ့ အဆက္အသြယ္မလုပ္ဖို႔ေပါ့။ အဲဒီစာေလးနဲ႔အတူေမာင္ေပးခဲ့တဲ့ လက္စြပ္ေလးကိုပါ ျပန္ေပးခဲ့တယ္။ အခုထိေမာင့္ဆီကဖုန္းေတြလာတိုင္း၊ စာေတြလာတိုင္း ျဖဴ မ်က္ရည္က်ေနရတုန္းပါပဲ။
ပူေဆြးဝမ္းနည္းၿပီးစိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ျဖဴ႕ကိုမၾကည့္ရက္ေတာ့တာေၾကာင့္ ေဖေဖကတျခားၿမိဳ႕ကိုေျပာင္းဖို႔ စီစဥ္ခဲ့တယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္အသစ္မွာဆိုရင္ ျဖဴ႕စိတ္ေတြ ေျပာင္းသြားလိမ့္မယ္တဲ့။ ျဖဴ စိတ္ဓာတ္က်ေနတာေတြကို ျပန္လည္ျမွင့္တင္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျခဟန္လက္ဟန္ျပၿပီးစကားေျပာရတဲ့ sign language ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းသင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင့္ကိုေမ့ဖို႔လည္း ႀကိဳးစားေနတုန္းပါပဲ။
တစ္ရက္မွာ ျဖဴ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ျဖဴ႕ကိုလာေျပာတယ္။ ေမာင္ျပန္ေရာက္ေနၿပီတဲ့။ အရင္ကဆိုဒီအေၾကာင္းၾကားၾကားခ်င္းအေပ်ာ္ဆံုးျဖစ္သြားမယ့္သူကျဖဴရယ္ပါ။ အခုေတာ့…။
ေမာင္ကျဖဴ႕ကိုေနရာအႏွံ႔မွာလုိက္ရွာေနတဲ့အေၾကာင္း၊ ျဖဴတားထားလို႔ ဘယ္သူမွ ျဖဴ႕အေၾကာင္းမေျပာဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း ျပန္ၾကားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အားလံုးက ျဖဴ႕ကိုေမ့လိုက္ေတာ့လို႔ေမာင့္ကိုေျပာၾကတယ္တဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ႏွစ္ၾကာသြားခဲ့တယ္။ ေမာင့္ဆီကလည္းဘာသတင္းမွ မၾကားရေတာ့ဘူး။ ျဖဴလည္းေနတတ္ခဲ့ပါၿပီ။
ဒီေန႔ ျဖဴ႕ဆီကိုသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သူေျပာတယ္ “မင္းမင္းကလက္ထပ္ေတာ့မွာ” တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ျဖဴအရမ္းႀကိဳက္တဲ့ အျဖဴေရာင္ မဂၤလာဖိတ္စာလွလွေလး ျဖဴ႕ကိုေပးတယ္။ ေမာင့္ကိုေမ့ထားလိုက္ၿပီဆိုေပမဲ့ ဒီသတင္းၾကားေတာ့ ျဖဴ ဝမ္းနည္းရတာပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေရွ႕မွာမ်က္ရည္ေတြ က်ၿပီးမွ ေမာင္နဲ႔တစ္ဘဝလံုးေပါင္းဖက္သြားမယ့္ မိန္းကေလးကိုသိခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ဖိတ္စာေလးကိုဖြင့္ဖတ္လိုက္တယ္။ သတို႔သမီးနာမည္မွာ ျဖဴ႕နာမည္နဲ႔တဲ့။
ျဖဴအရမ္းအံ့ၾသသြားၿပီးသူငယ္ခ်င္းကိုေမးမလို႔အလုပ္မွာေမာင္ ျဖဴ႕ေရွ႕ကိုေရာက္လာတယ္။ၿပီးေတာ့ ျဖဴနားလည္တဲ့ sign language နဲ႔
“ျဖဴ႕လိုမ်ိဳးsign language နဲ႔ေျပာတတ္ဖို႔ကိုယ္တစ္ႏွစ္ေလာက္သင္လိုက္ရတယ္။ေမာင္နဲ႔ျဖဴနဲ႔ ထားခဲ့တဲ့ ကတိစကားေတြကိုေမာင္မေမ့ပါဘူး။ တကယ္လို႔မ်ား ျဖဴခြင့္ျပဳမယ္ဆိုရင္ ေမာင္ ျဖဴ႕ရဲ႕ စကားသံေလး ျဖစ္ပါရေစ။ ေမာင့္ကိုလက္ထပ္ပါေနာ္။” လို႔ ေျပာတယ္။
ျဖဴ႕မ်က္ဝန္းမွာမ်က္ရည္စေတြနဲ႔ ဒါေပမဲ့ ႏႈတ္ခမ္းမွာေတာ့ အၿပံဳးေတြနဲ႔ေပါ့။ ေသခ်ာပါတယ္… ျဖဴ႕ရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြဆိုတာေမာင့္ရဲ႕ ကတိသစၥာေစာင့္သိမႈအတြက္ ဂုဏ္ယူဝမ္းသာမိတဲ့ မ်က္ရည္ေတြပဲမဟုတ္လား…။
သေဘာက်ႏွစ္သက္တယ္ဆိုရင္ SHARE လိုက္ပါ။
