တစ္ခါက စိတၱဇေဆးရံုကို ကုန္ေတြေန႔စဥ္ပို႔ေပးရတဲ့ ကုန္တင္ကားအေမာင္းဆရာတစ္ေယာက္ရွိတယ္တဲ့။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူဟာ ကားကို ေရေျမာင္းတစ္ခုနားကို ရပ္ထားၿပီး ထံုးစံအတိုင္း စိတၱဇေဆးရံုထဲကို ပစၥည္းေတြခ်ဖို႔ ဝင္သြားေတာ့တယ္။ ပစၥည္းေတြခ်ေပးၿပီးျပန္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကားကိုၾကည့္မိလိုက္တဲ့အခါ အေနာက္ဘီးတစ္ခု ေလျပားေနတာကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ျပားခ်ပ္ေနတဲ့ ဘီးလံုးကိုၾကည့္ၿပီး ေပါက္ေနတယ္ဆိုတာကိုလည္း သေဘာေပါက္လိုက္တာေပါ့။ ေမွာင္ရိပ္ကလည္း သမ္းေနၿပီဆိုေတာ့ ဘီးအပိုကို ျမန္ျမန္ထုတ္ၿပီး ကားဘီးလဲဖို႔ျပင္ရေတာ့တယ္။ ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္ မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ကားဆရာက ကားဘီးေတြလဲၿပီး ျပန္တပ္မယ္ျပင္တဲ့အခါမွာ ျဖဳတ္ထားတဲ့နပ္တုိင္ေလးခုဟာ ေျမာင္းထဲကိုက်သြားေတာ့တယ္။ ေရေျမာင္းထဲက်သြားတဲ့ နပ္ေတြကိုရွာဖို႔ဆိုတာ ေကာက္ရိုးပံုထဲ အပ္ေပ်ာက္ရွာတာထက္ ခက္ခဲတာေၾကာင့္ သူ႔ခမ်ာ လက္မႈိင္က်ၿပီး စိတ္ညစ္ေနေတာ့တာေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ေဘးကေန စိတၱဇေဝဒနာရွင္တစ္ေယာက္ျဖတ္သြားေတာ့တယ္။ ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္ေနတဲ့ ကားဆရာႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး သူက “ဘာျဖစ္တာလဲ” လို႔ေမးေတာ့တာေပါ့။ ကားဆရာႀကီးဟာ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ကိုေျပာျပၿပီး စိတၱဇေဝဒနာရွင္ကို “သူကမ်ား ဘာကူညီႏိုင္တာမွတ္လို႔” ဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။
သူ႔စကားကိုဆံုးတဲ့အခါ စိတၱဇေဝဒနာရွင္က အားရပါးရရယ္လိုက္သတဲ့။ “တံုးလိုက္တာ ကားဆရာရယ္။ ဒါေၾကာင့္ခင္ဗ်ား တစ္သက္လံုးကားေမာင္းတဲ့ ဘဝက မတက္တာ” လို႔ေျပာေတာ့ ကားဆရာအေနနဲ႔ ေဒါသထြက္သြားတာေပါ့။ “အရူးကမ်ား ရာရာစစ” လို႔ ေတြးမိၿပီး ဆြဲထုိးခ်င္တဲ့ စိတ္ကိုမနည္းထိန္းထားရေတာ့တယ္။ “မင္းကအဲ့ဒီေလာက္ေတာ္ေနရင္ နတ္တိုင္ေတြကို ဘယ္လိုျပန္ယူရမလဲ မင္းသိရင္ ေျပာျပကြာ” လို႔ စိတၱဇေဝဒနာရွင္ကို စိန္ေခၚၿပီးေမးလိုက္ေတာ့တယ္။
“ကားဆရာေရ… ခင္ဗ်ားဆီမွာ တာယာေနာက္ထပ္ သံုးလံုးရွိေသတယ္ေလဗ်ာ။ အဲဒီ သံုးလံုးကေန နပ္တိုင္တစ္ခုဆီျဖဳတ္။ ၿပီးရင္ ဒီတာယာမွာ တပ္လုိက္ေပါ့ဗ်။ ၿပီးရင္အနီးဆံုးဝပ္ေရွာ့ကို ျဖည္းျဖည္းေမာင္းသြား။ အဲဒီမွာတာယာတစ္ခုခ်င္းစီက နပ္တိုင္တစ္ခုစီကို တပ္လုိက္ေပါ့ဗ်ာ။ လြယ္လြယ္ေလးကို” လို႔ေျပာလိုက္သတဲ့။
စိတၱဇေဝဒနာရွင္ႀကီးရဲ႕ စကားဆံုးတဲ့အခါ ကားဆရာႀကီးက သူ႔နဖူးသူရိုက္ၿပီး “ဟုတ္သားပဲ။ ငါဘာလို႔ အဲဒီလိုမေတြးမိတာပါလိမ့္” လို႔ ေျပာမိေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ “မင္းက ဒီေလာက္ဉာဏ္ေကာင္းရက္နဲ႔ စိတၱဇေဆးရံုေရာက္ေနတာလဲ” လို႔ ေမးလိုက္တာေပါ့။ အဲဒီအခါမွာ စိတၱဇေဝဒနာရွင္က သူ႔ကို ၿပံဳးၾကည့္ၿပီး “က်ဳပ္က ရူးသာရူးေနတာပါ။ မတံုးေသးပါဘူး” လို႔ေျပာၿပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္။
ကားဆရာကေတာ့ ရယ္ရမလို ငိုရမလိုနဲ႔ က်န္ခဲ့ေတာ့တယ္။
