ကၽြန္မက ငယ္ငယ္ကတည္းက အသားမည္းမည္း၊ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္နဲ႔ အ႐ုပ္ဆိုးဆိုး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေပါ့။ က်ဥ္းေျမာင္းလွတဲ့ကၽြန္မကမာၻငယ္ေလးထဲမွာ စာအုပ္ေတြပဲရွိခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ လူနဲ႔မလိုက္ေအာင္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့အိပ္မက္ေတြလည္းရွိတယ္။ အဲ့ဒီစိတ္ကူးယဥ္အိပ္ မက္ေတြထဲမွာေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာမရွိသလို ဘဝကလည္း ေပ်ာ္စရာေပါ့။
ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္ေရာက္ေတာ့လည္း ကၽြန္မရဲ႕ေက်ာင္းသူဘဝက ေပ်ာ္စရာမေကာင္းလွပါ ဘူး။ စာသင္ရတာေပ်ာ္ေပမဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ပံုစံ ေၾကာင့္ တျခားသူေတြနဲ႔အဆင္မေျပဘဲ အႏိုင္က်င့္ခံရတယ္။ စာၾကမ္းပိုးတစ္ေယာက္ျဖစ္သလို ပုလင္းဖင္လို မ်က္မွန္အထူႀကီးတပ္ထားတဲ့ကၽြန္မပံုစံဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အတန္းေဖာ္ေတြအတြက္ မခံခ်င္ေအာင္ စေနာက္ခ်င္စရာျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ဝမ္း နည္းအားငယ္မႈေတြနဲ႔ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အေမွာင္ထုထဲကအခ်ိန္ေတြေပါ့။ အရြယ္ေရာက္လာေလေလ အဲ့ဒီအေမွာင္ထုက ပိုၿပီးႀကီးစိုးလာေလပါပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕မည္းနက္ေနတဲ့ေျခလက္ေတြ၊ ဆံပင္ေကာက္ ေကာက္ေတြကို ကၽြန္မအရမ္းမုန္းတယ္။ ဒါေတြတင္မကပါဘူး။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ကၽြန္မခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုးဟာ အျပစ္ျမင္စရာေတြခ်ည္းပါပဲ။
ကၽြန္မဟာ ကၽြန္မရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြကို လံုးဝလ်စ္လ်ဴရႈပစ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕အတြင္း စိတ္နဲ႔ ကၽြန္မခႏၶာကုိယ္က ေျပာျပဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့အေၾကာင္းေတြကိုလည္း လံုးဝနားမေထာင္ေတာ့ ဘူး။ ကၽြန္မမွာရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ႀကီးမားတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ၊ အိပ္မက္ေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ အဆိုးဆံုးက ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မယံုၾကည္မႈေတြေပ်ာက္ဆံုးၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ပင္ကိုယ္အစြမ္းအစေတြအေပၚလည္း သံသ ယဝင္ျဖစ္ေနခဲ့တာပါပဲ။ အၿပံဳးဆိုတာလည္း ကၽြန္မနဲ႔အေဝးႀကီးမွာေပါ့။
ကၽြန္မနဲ႔နီးစပ္တာက ေဒါသေတြရယ္၊ ပူေလာင္ေသာကစိတ္ေတြရယ္ပါပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ဆံပင္ေတြ ကိုလည္း မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့အတြက္ မၾကာခဏညႇပ္ပစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အပတ္တိုင္းနားရက္မယူဘဲ အလုပ္ ေတြခ်ည္း ဖိလုပ္ခဲ့တယ္။ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔အိပ္ရာဝင္မွ ကၽြန္မရဲ႕ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ ဘဝအေၾကာင္း ကို မေတြးမိမွာေလ။ ၾကာေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မဖိႏွိပ္လြန္းတာေၾကာင့္ နာမက်န္းျဖစ္ၿပီး အိပ္ရာထဲ အထိေတာင္လဲခဲ့တယ္။ ခႏၶာကုိယ္လည္း ပိန္လွီပါးလွပ္လွပ္ေလးပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ကၽြန္မကုိယ္ကၽြန္ မ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုခုနဲ႔ကုစားဖို႔ လိုအပ္လာၿပီဆိုတာကို သေဘာေပါက္လာခဲ့တယ္။
ေနသာတဲ့တစ္ရက္မွာေတာ့ ကၽြန္မဟာ ျမစ္႐ိုးတေလွ်ာက္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္ဘဲနဲ႔ အမွန္တရားတစ္ခုကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့တယ္။ ကၽြန္မသြားေနတဲ့ေနရာတဝိုက္ မွာ သြားလာေနတဲ့လူေတြေပါ့။ အားလံုးဟာ သူတို႔ပန္းတုိင္ရွိရာအရပ္ကိုေရာက္ဖို႔ အသီးသီးသြားေန ၾကတယ္။ သူတို႔ကိုၾကည့္ရတာ အလုပ္မ်ားေနတဲ့ပံုေပၚေနတာေတာင္မွ သူတို႔သြားရမယ့္ေနရာကို တိ တိက်က်သိၿပီး သြားေနၾကပံုပါ။ ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္ မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ကၽြန္မေခါင္းထဲမွာ အလင္းတန္းေလးတစ္ခု ခ်က္ခ်င္းျဖတ္သန္းသြားတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ေလွ်ာက္ေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြ တုံ႔ခနဲရပ္ၿပီး ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ေမးမိတယ္။ “ ငါေကာ ဘယ္ကိုသြားေနတာလဲ။ ငါ့ဘဝမွာ တကယ္လုပ္ခ်င္တာကေကာ ဘာလဲ ”ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြေပါ့။ အဲ့ဒီ အခိုက္အတန္႔မွာပဲ ကၽြန္မဟာ မယံုႏိုင္ေလာက္စရာစြမ္းအားတစ္ခုနဲ႔ တြန္းအားတစ္ခုရဲ႕ လႈပ္ႏိႈးမႈကို ခံ လိုက္ရသလိုပါပဲ။ ေသးငယ္တဲ့အဲ့ဒီအခိုက္အတန္႔ေလးအတြင္းမွာ ကၽြန္မဟာ ကၽြန္မရဲ႕ဘဝကို ကၽြန္မ လက္ေတြနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ဖန္တီးရမယ္ဆိုတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ဖို႔ လမ္းေၾကာင္းမွန္ကို ရွာေတြ႕လိုက္ေတာ့ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔တကယ္ထိုက္တန္တဲ့ဘဝတစ္ခုမွာ ေနထိုင္ဖို႔ေပါ့။
ကၽြန္မဟာ အိမ္ကိုအျမန္ျပန္ၿပီး ကၽြန္မျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့အိပ္မက္ေတြ၊ ပန္းတုိင္ေတြ၊ ကၽြန္မဘဝမွာ အၿမဲတမ္းလိုခ်င္ခဲ့တဲ့အရာေတြအေၾကာင္းကို တစ္ခုခ်င္းခ်ေရးလိုက္တယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကၽြန္မဟာ ကၽြန္မရဲ႕အျမင္ေတြကို ေျပာင္းလဲႏုိင္ခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မႏွလံုးသားရဲ႕ စ ကားသံေတြကို နားေထာင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မအတြက္ ေကာင္းမြန္တဲ့အရာေတြကိုပဲ ကၽြန္မ ျပဳလုပ္ႏုိင္ခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ေကာ၊ ႏွလံုးသားေကာ၊ ဘဝတစ္ခုလံုးကိုေကာ ျပတ္သားေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မကို ဖိႏွိပ္ဖို႔ႀကိဳးစားတဲ့လူေတြနဲ႔ ကၽြန္မေဝးေဝးေနလိုက္တယ္။ ကၽြန္မဟာ လက္ရွိအခ်ိန္မွာပဲ အသက္ရွင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မွတ္ခဲ့တယ္။ ဒါဟာ လြယ္ကူတဲ့အလုပ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို မွမျပင္ဆင္ရင္ လည္း ဘဝက စိတ္ပ်က္စရာေတြနဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္သြားရေတာ့မွာပါ။ ခက္ခဲေပမဲ့ ကၽြန္မႀကိဳးစားဖို႔သာ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။
အခုဆို စကၠန္႔တုိင္းမွာ ကၽြန္မေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ၿပီ။ ဒီလိုျဖစ္ဖို႔ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေျပာင္းလဲခဲ့တာမဟုတ္ ပါဘူး။ အဆင့္ဆင့္ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတာပါ။ ျဖတ္သန္းလာရသမွ်နဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုလည္း ကၽြန္မ တကယ္ရရွိခဲ့တယ္။
တကယ္လို႔ သင္ကလည္း ကၽြန္မလိုပဲ စိတ္ပ်က္အားငယ္စရာေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းေနတဲ့လူဆိုရင္ ကၽြန္မေျပာတာကို ယံုပါ။ သင္ဟာ ဘယ္လိုလူပဲျဖစ္ေနေန လွပၿပီးတန္ဖိုးရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါ ေၾကာင့္ သင့္တန္ဖိုးကို သင္ကိုယ္တိုင္ေပြ႕ဖက္ဖို႔ ေျပာင္းလဲမႈေလးတစ္ခုျပဳလုပ္ခ်င္တဲ့ သတိၱေလးတစ္ ခုပဲ ေမြးျမဴလိုက္ပါေနာ္။
စာေစာင္ေလးကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တယ္ဆိုရင္ SHARE လိုက္ပါဦး။
