တစ္ခါတစ္ေလ ဘဝမွာ လုပ္သမွ် အဆင္မေျပျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘဝကို အလိုမက်ေတြျဖစ္ျပီး စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ၾကံဳဖူးၾကမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြဆို ကိုယ့္ေလာက္ကံဆိုးတဲ့သူ ကမၻာမွာ ရွိပါအံုးမလားလို႔ေတာင္ ေတြးတတ္ၾကပါတယ္။ အလုပ္ကတစ္မ်ိဳး၊ မိသားစုကတစ္မ်ိဳး၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးက တစ္မ်ိဳးေပါ့။ ကြ်န္မလည္း အဲလိုအေျခအေနမ်ိဳးေတြ ၾကံဳျပီး ဘဝကို စိတ္ပ်က္အားငယ္ ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီိအေတြးေတြဟာ မေန႔က ကြ်န္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာလိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ အဲဒီအေတြးေတြကို စုပ္ယူလိုက္သလိုကို ကြ်န္မ ေခါင္းထဲက ေပ်ာက္သြားပါေတာ့တယ္။
အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက အသက္ၾကီးျပီျဖစ္တဲ့ မိဘႏွစ္ပါး၊ ေယာကၡမ၊ ဇနီးနဲ႔ သမီးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ကို ယူေနရတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတစ္ေယာက္ပါ။ ဒီလို စားဝတ္ေနေရးေတြအျပင္ အျခား အေထြေထြကုန္က်စားရိတ္ေတြကို သူ႔လခ ေဒၚလာတစ္ေထာင္နဲ႔ ေလာက္ငွေအာင္ စီမံေနရတဲ့သူက ကြ်န္မကို စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေတြ ေပးတယ္ဆိုေတာ့ ထူးဆန္းေကာင္း ထူးဆန္းေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါ အမွန္ပါပဲ။
ကြ်န္မ သူငယ္ခ်င္းကေျပာတယ္။ သူဒီလို စိတ္ဓါတ္ေတြ ခိုင္မာလာျပီး ဘဝကို ေရာင့္ရဲတတ္လာတာ အိႏၵိယမွာ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခု ေၾကာင့္ပါတဲ့။
အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို သူလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္က ၾကံဳခဲ့ရတာလို႔ဆိုပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူကိုယ္တိုင္လည္း အရမ္းစိတ္ဓါတ္က်ေနလု႔ိ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္အျဖစ္ အိႏၵိယကိုသြားလည္ရင္း ေတြ႔ခဲ့ရတာလို႔ဆိုပါတယ္။ သ႔ူမ်က္စိေရွ႕မွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔သားေလးရဲ႕ လက္ကို ဓါးနဲ႔ ပိုင္းျဖတ္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီမိန္းမရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာ မလႊဲသာလို႔ လုပ္လိုက္ရတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြ ထင္ဟပ္ေနတာကို သူေတြ႔ရတယ္တဲ့။ ေနာက္ျပီး ဘာမွမသိေသးတဲ့ ေလးႏွစ္ အရြယ္ကေလးေလးရဲ႕ စူးစူးရွရွ ေအာ္သံေလးရယ္ သူၾကားလိုက္ရတဲ့ အခါ အရမ္းဝမ္းနည္းသြားခဲ့ ရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီလို ကိုယ့္သားသမီးကို လုပ္ရတာပါလိမ့္လို႔ ေတြးေနမိတယ္တဲ့။ ကေလးကပဲ အရမ္းဆိုးလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကေလးလက္မွာမ်ား ကူးစပ္ေရာဂါတစ္ခုခု ရွိေနလို႔ ျဖတ္ပစ္လိုက္ရတာလားဆို ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ရွုပ္ေထြးေနခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ အဲဒီမိန္းမ ဒီလိုလုပ္လိုက္တာဟာ သူ႔သားေလး ေတာင္းရမ္းစားေသာက္လို႔ ရေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္တာတဲ့ဗ်ာ။
သူငယ္ခ်င္းကိုယ္တိုင္လည္း ဘယ္လိုမွ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ မယံုၾကည္ႏိုင္ေပမယ့္လည္း ဒီအျဖစ္အပ်က္က တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
သူငယ္ခ်င္းက ဆက္ေျပာတယ္။ သူလည္း အဲဒီ ျမင္ကြင္းကို ျမင္ျပီး လက္ထဲမွာ စားေနတဲ့ ေပါင္မုန္႔ေတာင္ လြတ္က်သြားခဲ့တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေျခေတြလက္ေတြ ခ်ိဳ႕ယြင္းေနၾကတဲ့ ကေလး (၅ – ၆) ေယာက္ေလာက္ဟာ သူ႔နား ေရာက္လာျပီး အဲဒီေပါင္မုန္႔အပိုင္းအစေလးေတြကို အလုအယက္စားေနၾကတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ “ၾကည့္ပါအံုး အစာေရစာငတ္မြတ္ျခင္းဒါဏ္ ခံေနရတဲ့ ကေလးေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ သနားစရာေကာင္းသလဲ။ ” ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းလည္း သူ႔ လမ္းျပကို ေပါင္မုန္႕ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဆိုင္ကို ေမာင္းပို႔ေပးဖို႔ ညႊန္ၾကားလိုက္ျပီး ဆိုင္မွာ ရွိသမွ်ေပါင္မုန္႔ေတြ ဝယ္ ( ေပါင္မုန္႔ (၄ဝဝ) ရဖို႔အတြက္ ေဒၚလာ (၁ဝဝ) ပဲ ကုန္က်ပါတယ္။) က်န္တဲ့ ေဒၚလာ (၁ဝဝ)ကိုေတာ့ သူတို႔လိုအပ္မယ့္ ေန႔စဥ္သံုးေနက် အသံုးအေဆာင္ေလးေတြ ဝယ္ျပီး လွဴဒါန္းခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုလွဴဒါန္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခုန ရပ္ကြက္ထဲက မသန္စြမ္းသူေလးေတြဟာ သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ ကန္ေတာ့တဲ့သူက ကန္ေတာ့၊ ဆုေတာင္းေပးတဲ့သူက ဆုေတာင္း ေပးေနၾကတယ္လို႔လည္း ေျပာပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူေတြးလိုက္မိတာက လူေတြ ဝမ္းစာအတြက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဒုကၡေရာက္ေနၾကရလဲ ဆိုတာပါပဲ။ ဒီျမင္ကြင္းေလးေၾကာင့္ သူ႔မွာ ရွိတဲ့အခက္အခဲေတြ ဒီလူေတြေလာက္ မဆိုးပါလားလို႔လည္း ေတြးမိလာတယ္တဲ့။ သူ႔မွာ ေျခလက္အဂၤါအစံုနဲ႔ ေမြးဖြားလာျပီး၊ မိဘႏွစ္ပါးရွိေနေသးတာ၊ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ အလုပ္အကိုင္တစ္ခု ရွိေနတာကို သိပ္ကံေကာင္းေနျပီလို႔ ေတာင္ ေတြးမိေနပါေသးတယ္တဲ့။
သူ႔စကားအဆံုးမွာ ကြ်န္မလည္း ကြ်န္မဘဝကြ်န္မ ျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္တယ္။ ငါ စိတ္ပ်က္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကေရာ တစ္ကယ္ စိတ္ပ်က္သင့္လို႔လားလို႔ လည္း ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္မိပါတယ္။
ဒုကၡဆိုတာေတာ့ လူတိုင္းမွာ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါကို ကိုယ့္ဒုကၡကပဲ ၾကီးလွျပီထင္ျပီး ထုိင္ဝမ္းနည္း အားငယ္ေနဖို႔ မလိုပါဘူး။ ေလာကၾကီးမွာ ကိုယ့္ထက္ အမ်ားၾကီးအေျခအေန ဆိုးရြားတဲ့ သူေတြရဲ႕ ဘဝကို စာနာၾကည့္လိုက္ရင္ ကိုယ့္ဘဝကို ေက်နပ္ေရာင့္ရဲ ႏိုင္လာပါလိမ့္မယ္။
စာဖတ္သူတို႔ အတြက္ တစ္စံုတစ္ရာ အက်ိဳးထူးမယ္လို႔ ရည္ရြယ္ရင္း ဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွ တင္ဆက္သည္။
သေဘာက် ႏွစ္သက္ခဲ့ရင္ Share ဖို႔မေမ့နဲ႔ေနာ္။
