တစ္ေန႕မွာ ေဈးသည္ၾကီးတစ္ေယာက္္ဟာ သူ႕ရဲ႕သားကို ကမၻာ့ အခ်မ္းသာဆံုး သူေဌးၾကီးဆီကို ေစလႊတ္ခဲ့တယ္။ ဘာအတြက္လဲ ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈရဲ႕ လ်ွဳိ႕ဝွက္ခ်က္ကို သင္ယူဖို႕တဲ့ေလ။ အေဖရဲ႕ စကားကို နားေထာင္တဲ့ ေကာင္ေလးဟာ သဲကႏၱာရၾကီးကို ျဖတ္ျပီး ရက္ေပါင္း ၄ဝ ၾကာတဲ့ထိ ခရီးသြားခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေကာင္ေလးဟာ ျမင့္မားတဲ့ ေတာင္ထိပ္ေပၚက ရဲတိုက္ၾကီး တစ္ခုဆီကို ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီ အရမ္းလွပတဲ့ ရဲတိုက္ၾကီးက သူရွာေနတဲ့ သူေဌးၾကီးရဲ႕ အိမ္ေပါ့….။
ေကာင္ေလး ရဲတိုက္ၾကီးထဲကို ဝင္လိုက္တာနဲ႕ ျမင္လိုက္ရတာေတြကေတာ့ အမ်ိဳးကိုစံုလို႕ပါပဲ။ ကုန္သည္ေတြက ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႕။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း အခန္းေထာင့္ေတြမွာရပ္ျပီး စကားေတြ ေရပတ္မဝင္ေအာင္ ေျပာေနၾကတယ္။ သံစံုတီးဝိုင္းေလးကလည္း ျငိမ့္ေညာင္းလို႕။ ျပီးေတာ့ စားပြဲၾကီးေပၚမွာ ခင္းက်င္းထားတာေတြကလည္း ကမၻာ့အေကာင္းဆံုး စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြခ်ည္း ဆိုပါလား။ ေဟာ… ေတြ႕ပါျပီ…… သူေဌးၾကီးကေတာ့ သူ႕မိတ္ေဆြေတြကို ဧည့္ခံစကားေျပာေနတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ေကာင္ေလးက အလိုက္တသိ ေစာင့္ေနရေတာ့တာေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ထိ ေစာင့္လိုက္ရလည္းဆိုရင္ သူ႕အလွည့္ေရာက္ဖို႕ ႏွစ္နာရီေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားပါတယ္။
သူေဌးၾကီးက ေကာင္ေလး သူ႕ဆီ ေရာက္လာရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကို ဂရုတစိုက္ နားေထာင္ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္ေလးသိခ်င္တာကို ေျပာျပဖို႕ သူမအားေသးဘူးလို႕ ေျပာပါတယ္။ သူေဌးၾကီးက သူမအားေသးခင္ အခ်ိန္ႏွစ္နာရီေလာက္ သူ႕ရဲ႕ နန္းေတာ္ၾကီးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ျပီး ျပန္လာခဲ့ဖို႕ အၾကံေပးတယ္။
“မင္းအဲ့ဒီလို ေလ်ွာက္ၾကည့္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ငါမင္းကို တစ္ခုခုေတာ့ ခိုင္းခ်င္တယ္” လို႕သူေဌးၾကီးကေျပာတယ္။ ဆီေတြပါတဲ့ ဇြန္းကို ေကာင္ေလးဆီ လွမ္းေပးရင္း ထပ္ေျပာတာက “မင္းေလ်ွာက္ၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီဇြန္းကိုယူသြား၊ ျပီးရင္ ဆီေတြ ဖိတ္မက်ေစဘဲ ျပန္ယူလာခဲ့ ” တဲ့။
ေကာင္ေလးက နန္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ မ်ားျပားလွတဲ့ ေလွခါးၾကီးေတြကို တက္လို္က္ဆင္းလိုက္နဲ႕ ေလ်ွာက္ၾကည့္ဖို႕ ထြက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕မ်က္လံုးေတြကေတာ့ ဇြန္းဆီမွာပဲေရာက္ေနတယ္။ ႏွစ္နာရီေက်ာ္သြားတဲ့အခါ သူေဌးၾကီးရွိတဲ့ ေနရာကို သူျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ “ေကာင္းျပီ” ဆိုျပီး သူေဌးၾကီးက ေမးခြန္းေတြ ဆက္တိုက္ ေမးလိုက္တယ္။ “ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ပန္းထိုး ပန္းခ်ီကားၾကီးေတြကို မင္းေတြ႕ခဲ့ရဲ႕လား”။ “ကြ်မ္းက်င္ ဥယ်ာဥ္မွဴးကိုယ္တိုင္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူျပီး ဖန္တီးထားတဲ့ ပန္းျခံၾကီးကိုေရာ ျမင္ခဲ့လား”။ “ငါ့စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာရိွတဲ့ အရမ္းကို လွပတဲ့ ပုရပိုက္ၾကီးေတြကိုေရာ မင္းသတိထားမိေသးလား”။
ေကာင္ေလးက ရွက္သြားျပီး သူဘာမွ သတိမထားခဲ့မိတာကို ဝန္ခံလိုက္တယ္။ သူ႕ရဲ႕အာရံုက သူေဌးၾကီးခိုင္းတဲ့အတိုင္း ဆီေတြ ဖိတ္မက်ဖို႕ပဲ ရွိေနခဲ့တာတဲ့ေလ။
“ဒါဆိုလည္း ျပန္သြားျပီး ငါ့ကမၻာၾကီးရဲ႕ ဆန္းၾကယ္မႈေတြကို ခံစားလိုက္ပါဦး လူေလးရာ၊ လူတစ္ေယာက္ကို သူ႕အိမ္အေၾကာင္းမသိဘဲနဲ႕ေတာ့ မင္းယံုၾကည္လို႕မရဘူးေလကြာ” ဆိုျပီး သူေဌးၾကီးက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
ေကာင္ေလးက ဇြန္းကိုေကာက္ကိုင္ျပီး နန္းေတာ္ၾကီးကို စူးစမ္းေလ့လာဖို႕ ျပန္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ အခုမွပဲ နံရံေတြ မ်က္ႏွာက်က္ေတြမွာ ရိွတဲ့ အလွတရားေတြကို ေသခ်ာ ျမင္လိုက္ရတယ္။ လွပတဲ့ ဥယ်ာဥ္ၾကီးေတြ၊ သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္မွာရွိတဲ့ ေတာင္တန္းၾကီးေတြ၊ ပန္းေတြရဲ႕ အလွတရားေတြကိုခံစားလိုက္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ အရာအားလံုးကို ေသခ်ာ စနစ္တက် လုပ္ထားတယ္ဆိုတာအရမ္းသိသာပါတယ္။ သူေဌးၾကီးဆီ ျပန္ေရာက္သြားတဲ့ အခါမွာေတာ့၊ သူျမင္ခဲ့တာအားလံုးကို အေသးစိတ္ ျပန္ေျပာျပခဲ့တယ္။
သူေဌးၾကီးက “ဒါေပမယ့္ ငါခိုင္းတဲ့အတိုင္း ဆီေတြေရာ ျပန္ပါလာရဲ႕လား”ဆိုျပီး ေမးျပန္တယ္။ ေကာင္ေလးက သူ႕လက္ထဲကဇြန္းကို ၾကည့္လည္းၾကည့္လိုက္ေရာ ဆီေတြ လံုးဝမရိွေတာ့ပါဘူး။
အဲ့ဒီမွာပဲ သူေဌးၾကီးက ေျပာလိုက္တယ္။ “ေကာင္းျပီ ငါမင္းကို ေပးႏိုင္တဲ့ အၾကံကေတာ့ တစ္ခုပဲ ရိွတယ္ကြ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းရဲ႕ လ်ွဳိ႕ဝွက္ခ်က္ဆိုတာ ဘာပဲလုပ္လုပ္ မ်ွမ်ွတတလုပ္ႏိုင္ဖို႔ပဲ။ အခုဆို မင္း တစ္ခုကို အာရံုစိုက္ေနတုန္းတစ္ခုကို ခံစားဖို႔ေမ့သြားတယ္။ ဇြန္းထဲက ဆီေတြ ဖိတ္မက်ဘဲ ကမၻာေလာကၾကီးရဲ႕ အံ့ၾသဖြယ္ရာ အလွအပေတြကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး ခံစားႏိုင္မယ္ဆို ေပ်ာ္ရႊင္ရျပီေပါ့။ … ဒါပဲေပါ့ကြာ၊ အဲ့ဒီေတာ့ ၊ အလုပ္ေတြ ၾကိဳးစားရင္းလည္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ရွာဖို႕မေမ့နဲ႕၊ အေပ်ာ္လြန္ျပီးလည္း အလုပ္မပ်က္ေစနဲ႕ ေပါ့ကြာ” တဲ့။
စာေရးဆရာ-ေပါလ္ ကိုဝယ္ဟို (Paul Coelho)
