မိသားစုလို အိမ္နီးခ်င္းအခ်င္းခ်င္းေစာင့္ေရွာက္ကူညီၾကတဲ့ ေခတ္ကာလမ်ိဳးမွာ ကၽြန္မတုိ႔ကုိ ေမြးဖြားခဲ့ တယ္။
ကေလးဘဝအခ်ိန္ေတြဟာ အေပ်ာ္ဆံုးပါပဲ။ ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔ အိမ္ကိုတန္းျပန္တယ္။ က်ဴရွင္ဆိုတာ မရွိဘူး။ အိမ္စာေတြၿပီးတာနဲ႔ တစ္ညေနလံုးမီးကုန္ယမ္းကုန္အျပင္ထြက္ကစားလိုက္ၾကတာ အလင္းေရာင္ ေပ်ာက္မွပဲ သူ႔အိမ္ကုိယ့္အိမ္ျပန္ၾကတယ္။
ကၽြန္မတို႔အတြက္ သေရစာဆုိတာ ၿခံထြက္မာလကာသီးေတြ၊ သရက္သီးေတြပါပဲ။ အခုေခတ္လို က်န္း မာေရးနဲ႔မညီညႊတ္တဲ့ အစားအစာေတြ ကၽြန္မတုိ႔ မစားခဲ့ၾကရဘူး။ လမ္းေဘးတြန္းလွည္းသည္ဆီက ေရခဲမုန္႔ ဝယ္စားတယ္။ ေဘာလံုးကန္ၾကတယ္။ ထုပ္ဆီးတိုးၾကတယ္။ တစ္ခါတေလ သူမ်ားအိမ္တံခါးသြားေခါက္ၿပီး ထြက္ေျပးၾကတယ္။ အခုေခတ္လို ေရသန္႔ဘူးေတြမေပၚေသးဘူး။ ေရဘံုဘိုင္ေခါင္းကက်လာတဲ့ေရကို က်ိဳခ်က္ ေသာက္ခဲ့ၾကတာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္ အလည္သြားတယ္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးေျခဆန္႔ၾကတယ္။ ေခတ္မီဖုန္းေတြ၊ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြမေျပာနဲ႔။ ႀကိဳးဖုန္းေတြေတာင္ အိမ္တိုင္းမွာ မရွိဘူး။ ကၽြန္မအတြက္ ဖုန္းလာရင္ အိမ္နီးခ်င္း က ေအာ္ေခၚေပးတယ္။
ကၽြန္မတုိ႔အတြက္ အေၾကာက္တရားဆိုတာ မရွိဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေနာက္မွာ အုပ္စုလိုက္ႀကီး အ ၿမဲရွိေနၾကတယ္ေလ။
ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းေတြက စည္းကမ္းႀကီးတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိုးတြင္းေရာက္ရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ သိပ္ေပ်ာ္ၾကတယ္။ မိုး ရြာလို႔ ေရႀကီးရင္ ေက်ာင္းသြားဖုိ႔ မလိုေတာ့ဘူးေလ။ မိုးေရထဲမွာ ေျမာင္းတေလွ်ာက္ စကၠဴေလွလႊတ္ၾကတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအေနနဲ႔ အိမ္အမ်ားစုမွာ ေရဒီယိုေတြပဲရွိတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ အိမ္ တိုင္းဆီက သီခ်င္းသံနားေထာင္ရင္း ျပန္႐ံုပါပဲ။
ကၽြန္မအမွားတစ္ခုခုလုပ္မိရင္ အိမ္ေတာင္ျပန္မေရာက္ေသးဘူး။ ရပ္ရြာစြမ္းပကားနဲ႔ အိမ္က သိေနၾကပါ ၿပီ။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္ေစာင့္ေရွာက္ၾကတဲ့၊ စိတ္ဝင္တစားရွိၾကတဲ့၊ အေလးထားၾကတဲ့ ပတ္ ဝန္းက်င္အေႏြးေထြးဆံုးေခတ္ကာလတစ္ခုမွာ အရြယ္ေရာက္ႀကီးျပင္းခြင့္ရခဲ့တဲ့အတြက္ ကၽြန္မတို႔သိပ္ကံ ေကာင္းပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေတြးေတြး ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္မယ့္ ဘဝရဲ႕ထာဝရအမွတ္တရေတြပါပဲ။
ကၽြန္မနဲ႔အတူတူႀကီးျပင္းခဲ့ၾကတဲ့ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရွိေနၾကေသးတယ္။
သင္လည္း သင္ႀကီးျပင္းခြင့္ရခဲ့တဲ့ ေခတ္ကာလေလးအတြက္ ဂုဏ္ယူတယ္ဆုိရင္၊ သင္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ႀကီး ျပင္းခြင့္ရခဲ့တဲ့ေနရာေလးကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူးဆုိရင္ သင့္အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြကို tag တြဲၿပီး ဒီ စာေစာင္ေလးကုိ SHARE လိုက္ပါဦးေနာ္။
