ကၽြန္မက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဝလာတဲ့သူပါ ဂႏၳဝင္ေရ…
ဝေတာ့ မလွပါဘူး။ ကၽြန္မနဲ႔ေပါင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ပိန္ပိန္ေလးေတြနဲ႔ လွၾကပါတယ္။ ကၽြန္မ တို႔ၾကားက ဆက္ဆံေရးလည္း အဆင္ေျပပါတယ္။ အခု ကၽြန္မဝိတ္ခ်ေနပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ အ သက္အစိတ္ေက်ာ္လာေတာ့ ဝတာက ကၽြန္မကုိ ေနရထိုင္ရတာ အဆင္မေျပေစေတာ့လို႔ပါ။ ေျခမ်က္စိေတြနာ၊ ေျခဖေနာင့္ေတြနာဆိုေတာ့ ဆရာဝန္က ကုိယ္အေလးခ်ိန္ေလွ်ာ့ခိုင္းပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ပိန္ဖုိ႔ႀကိဳးစားပါ တယ္။ Gym ကစားတယ္။ ညေနတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္တယ္။ ႀကိဳးခုန္တယ္။ အစားေလွ်ာ့ပါတယ္။
အခုထိေတာ့ မပိန္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မမပိန္မခ်င္းဆက္ႀကိဳးစားမယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။
ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္ျခင္းျဖစ္သည္။
အဲ့ဒီလိုေျပာေတာ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြက ရယ္ၾကပါတယ္။ “ အလကားအပင္ပန္းခံမေနနဲ႔။ နင့္ခႏၶာ ကုိယ္ႀကီးနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ပိန္မွာမဟုတ္ဘူး ” လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ခါတိုင္းလို မုန္႔စားတိုင္းအတူ မ လိုက္ရင္လည္း စိတ္ဆုိးၾကပါတယ္။ သူတုိ႔အဲ့ဒီလိုေတြလုပ္ၾကေတာ့ ကၽြန္မမွာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ အခုအခ်ိန္က ကၽြန္မစိတ္နဲ႔ကၽြန္မေတာင္ အားေပးေနရတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ေကာင္းတဲ့ေျပာင္း လဲျခင္းအတြက္ သူတုိ႔က ကၽြန္မကို အားေပးရမွာမဟုတ္ဘူးလား။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ စိတ္ဓာတ္က်ေစမယ့္ စကားေတြ ေျပာၾကရတာလဲ။
စိတ္ဆိုးၾကတာလဲ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ပိန္ခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ကၽြန္မရဲ႕ႀကိဳးစား မႈအေပၚ ကၽြန္မရဲ႕ယံုၾကည္ခ်က္ဟာ သူတုိ႔အတြက္ ေလွာင္စရာလား။ ကၽြန္မမပိန္မခ်င္း သူတုိ႔နဲ႔မေတြ႕ေတာ့ ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုလုပ္ရင္ သူတုိ႔နဲ႔ပုိေဝးသြားႏိုင္လား။
ကၽြန္မဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြမွားေနလား။ အျမင္ေလးေတြ ေျပာခဲ့ၾကပါဦးေနာ္။
