မိတၱဴဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္မွာ နယ္ကေန အလုပ္လာလုပ္ေနတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ သာသာဝန္ထမ္း ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ ပညာတစ္ပိုင္းတစ္စနဲ႔ေကာင္ေလးကို အလုပ္မွာ ပညာသင္ေပး၊ ထမင္း ေကၽြးၿပီး လစာလည္း ေပးထားပါတယ္။ မိဘေတြက မေျပလည္ေတာ့ ရတဲ့လစာ အိမ္ကုိ အကုန္ပုိ႔ရပါတယ္။ ေကာင္ေလးက လိမၼာေတာ့ အလုပ္ရွင္က သံေယာဇဥ္ျဖစ္ၿပီး ႏွစ္အကုန္မွာ ဖုန္းတစ္လံုးဆုခ်လိုက္ပါတယ္။
အဲ့ဒီကတည္းက ကေလးဟာ စၿပီး ေဗြေဖာက္ေတာ့တာပါပဲ။
အလုပ္ကုိ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘဲ ေန႔မအိပ္၊ ညမအိပ္ဖုန္းပြတ္ပါတယ္။ ရတဲ့လစာကုိလည္း အရင္လို အိမ္ကုိအျပည့္မေပးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ဖုန္းေဘလ္ဖိုးက လစာတစ္ဝက္ေလာက္ျဖစ္လာပါတယ္။ အလုပ္မွာ ဝန္ထမ္းအခ်င္းခ်င္းစကားေျပာရင္လည္း ေဖ့ဘုတ္ေပၚက ရလာတဲ့ ဗန္းစကားေတြ၊ အဆဲအဆိုေတြသံုးလာ ပါတယ္။ ဖုန္းဝယ္ၿပီး ေလးငါးလအတြင္း ေနာက္တစ္ေယာက္လိုကို ေျပာင္းလဲသြားတာပါ။ ပုိင္ရွင္က သူ႔ကုိ ဆူရင္လည္း ကြယ္ရာမွာ “ အခုေခတ္က အလုပ္ရွင္ကုိလည္း ေၾကာက္ စရာ မလိုဘူး။ သူတုိ႔က ငါတုိ႔ကုိ ျပန္ေၾကာက္ရမယ့္ေခတ္ကြ။ ေဖ့ဘုတ္ေပၚတင္လိုက္ရင္ သူတုိ႔နာမည္ပ်က္ၿပီ” လို႔ ဝန္ထမ္းအခ်င္းခ်င္းေျပာပါ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရည္းစားေတြထားပါတယ္။ ဆိုင္ကုိ သူ႔ဆိုင္လို႔ေျပာထားေတာ့ ေကာင္မေလးေတြက ခဏခဏ လာရွာၾကတယ္။ သူ႔လစာကလည္း အိမ္ကို လံုးဝမေရာက္တဲ့လေတြမ်ိဳးေတာင္ ရွိလာေတာ့ သူ႔မိဘေတြက တိုင္ ပါတယ္။ အလုပ္ရွင္က ဆံုးမေတာ့လည္း မနာခံပါဘူး။ ပမာမခန္႔ျပန္ၾကည့္တာ၊ စကားနားမေထာင္တာ၊ အလုပ္ ကို ၿပီးၿပီးေရာလုပ္တာေတြနဲ႔ ေနာက္တစ္ခါမဆူရဲေအာင္ ဆႏၵျပပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကုိယ့္လက္ထဲမွာ ဒီထက္ပိုၿပီး မပ်က္စီးခင္ ကေလးကို ၂လစာေလ်ာ္ေၾကးနဲ႔ အလုပ္နားခိုင္းၿပီး အိမ္ျပန္ပို႔လိုက္ရပါတယ္။
ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္နဲ႔ဖုန္းအသံုးျပဳျခင္းရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္ရပ္မွန္ေတြထဲက တစ္ခုပါ။ ဆယ္ ေက်ာ္သက္အရြယ္ေတြကို ဖုန္းေပးသံုးတိုင္းေကာင္းလားဆိုတာလည္း စဥ္းစားစရာပါ။
စာခ်စ္သူတုိ႔ေကာ ဘယ္လိုျမင္ၾကလဲ။
ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္ျခင္းျဖစ္သည္။
