တစ္ခါက တကၠသိုလ္တစ္ခုက ပါေမာကၡဆရာႀကီးတစ္ဦးဟာ သူ႔ရဲ႕အတန္းကို ၂ဝဝ ရာတန္အေၾကြေလးကိုင္ၿပီး ဝင္လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အတန္းထဲက ေက်ာင္းသားဦးေရ ၂ဝဝ ေလာက္ေ႐ွ႕မွာ “ ဒီအေၾကြ ၂ဝဝ ကို ဘယ္သူလိုခ်င္လဲ ” လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား ၂ဝဝ လံုးက လက္ေထာင္ၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီအခါ “ ဟာ…အံ့ၾသစရာပဲ ” လို႔ သူကေျပာလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ ဆရာ မင္းတို႔ကို မေပးခင္ ေမးခြန္းတစ္ခုေလာက္ ေမးမယ္ေနာ္ ” လို႔ ပါေမာကၡက ေျပာၿပီး ၂ဝဝ တန္ကို ထက္ပိုင္း ေခါက္္ခ်ိဳးလိုက္ပါတယ္။ “ ကဲ..အခုဒီအေၾကြကို ဘယ္သူလိုခ်င္ေသးလဲ ” လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား ၂ဝဝ လံုး လက္ေထာင္ၾကျပန္ပါတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ “ ခဏေနာ္ ” ဆိုၿပီး ပါေမာကၡက ၂ဝဝ တန္ကို လက္နဲ႔လံုးေခ်ပစ္လိုက္ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ “ ကဲ..အခုေရာ ဒီပိုက္ဆံကို လိုခ်င္ၾကေသးလား ” လို႔ ထပ္ေမးလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားအားလံုး လက္ေထာင္ျပေနၾကတုန္းပါပဲ။ ပါေမာကၡဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ၂ဝဝ တန္ကို ပစ္ခ်ၿပီး ဖိနပ္နဲ႔နင္းေခ်ပစ္လိုက္ျပန္တယ္။
ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္ မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ပိုက္ဆံ အႏြမ္းေလးကို ျပန္ေကာက္ၿပီး “ လိုခ်င္ၾကေသးလားေဟ့ ” လို႔ ေမးလိုက္ျပန္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားအားလံုးဟာ အရင္တိုင္းပဲ လက္ေထာင္ျပေနၾကတုန္းပါပဲ။ အဲ့ဒါကိုၾကည့္ၿပီး ပါေမာကၡဆရာႀကီးက “ကဲ…တပည့္တို႔ေရ ဒီေန႔ဟာ မင္းတို႔ဘဝအတြက္ သိပ္အေရးႀကီးတဲ့သင္ခန္းစာကို ေလ့လာလိုက္ၾကရတာပါပဲ။ ဆရာက ဒီ ၂ဝဝ တန္ကို ဘယ္ေလာက္ပဲေခါက္ေခါက္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲေခ်မြေခ်မြ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲနင္းေခ်နင္းေခ် မင္းတို႔လိုခ်င္ေနၾကတုန္းပဲေလ။ အဲ့ဒါဘာေၾကာင့္လဲ သတိထားမိၾကလား။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲႏြမ္းေၾကေနပါေစ ပိုက္ဆံ ၂ဝဝ ရဲ႕မူလတန္ဖိုးက ေျပာင္းလဲမသြားလို႔ပါပဲ ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
စာခ်စ္သူတို႔လည္း ဒီသင္ခန္းစာထဲကလိုပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေခ်မြဖ်က္ဆီးခံရပါေစ ၂ဝဝ တန္ရဲ႕ ႐ွိရင္းစြဲတန္ဖိုး ေျပာင္းလဲက်ဆင္းမသြားသလိုပဲ ေလာကဓံက သင့္အေပၚ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေခ်မြ႐ုိက္ခတ္ပါေစ သင့္တန္ဖိုးကို အၿမဲတမ္း ဆက္ထိန္းထားပါ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုးကို ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္အစားေစ်းႏႈန္း၊ ဘဏ္အေကာင့္ထဲမွာ ႐ွိတဲ့ေငြပမာဏ၊ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္အကိုင္အမ်ိဳးအစားေတြနဲ႔ တန္ဖိုးျဖတ္သတ္မွတ္လို႔ မရပါဘူး။ ဘဝကေတာ့ သင့္တန္ဖိုးကို အလိုလိုတည္ေဆာက္ေပးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သင့္ဘဝတန္ဖိုးကို သင္ကုိယ္တိုင္တည္ေဆာက္ရမွာပါ။
