ထမင္းစားနားခ်ိန္ေလးမွာ အားလံုးဟာ စု႐ံုးစု႐ံုးနဲ႔ သီတင္းကၽြတ္ပိတ္ရက္အတြက္ ကိုယ္စီကိုယ္စီအစီအစဥ္ေလးေတြ မွ်ေဝေနၾကတယ္။
“ဒီတစ္ႏွစ္ေတာ့ စုထားတဲ့ေငြေလးေတြနဲ႔ အေဖနဲ႔အေမကို ကန္ေတာ့မယ္။”
“ဟယ္…..ငါကေတာ့ ပိုက္ဆံမကန္ေတာ့ဘဲ အေဖနဲ႔အေမကို ကမ္းေျခေခၚသြားၿပီး surprise လုပ္ေပးမလို႔။ Trip အတြက္ ဟိုတယ္ေတာင္ ဘိုကင္ယူၿပီးသြားၿပီ။”
“ညည္းတို႔က single ေတြဆိုေတာ့ အေဖနဲ႔အေမအတြက္ အပူအပင္မ႐ွိလုပ္ေပးႏိုင္ၾကတာေပါ့။ ငါကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္မိသားစုေလး႐ွိေနေတာ့ အေဖနဲ႔အေမကို အဝတ္အစားေလး၊ မုန္႔ေလးပဲ ကန္ေတာ့ႏိုင္ေတာ့မယ္။”
ကၽြန္မရဲ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြအားလံုးက သူတို႔မိဘအတြက္ ဘာေတြလုပ္ေပးမယ္ဆိုတာ ေျပာလို႔မကုန္ျဖစ္ေနခ်ိန္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းပဲ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ကၽြန္မလည္း အေမ့ကို ဘာနဲ႔ကန္ေတာ့ရမလဲ စဥ္းစားေနပါတယ္။ အေဖ့အတြက္ ဘာလို႔မပါတာလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မမွာ အေဖမ႐ွိေတာ့လို႔ေပါ့။
အေဖဟာ ကၽြန္မတို႔မိသားစုဘဝေလး ျပည့္စံုေအာင္ထားႏိုင္ဖို႔ အၿမဲႀကိဳးစားခဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ။ အေဖဟာ မိသားစုေလး တင့္တင့္တယ္တယ္ျဖစ္ဖို႔က အဓိကလို႔ထင္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔လိုအပ္တာက အေဖ့ရဲ႕ေႏြးေထြးမႈကို ကၽြန္မေကာ၊ အေမပါ ငတ္မြတ္ေနခဲ့တယ္။ အေဖဟာ နံနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ မနက္စာစားေသာက္ၿပီး ကၽြန္မမႏိုးခင္မွာ အလုပ္တန္းသြားေလ့႐ွိတယ္။ မနက္ခင္းမွာ အေဖ့မ်က္ႏွာကို ျမင္ဖို႔ဆိုရင္ အိပ္ရာေစာေစာထႏိုင္မွပဲ ျမင္ရမယ္။ ညေနမွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ ကၽြန္မအိပ္ရာဝင္မွ အေဖကျပန္လာတတ္တယ္။ အိမ္ဆိုတာ အေဖ့အတြက္ အိပ္ခ်ိန္မွပဲ လာလို႔ရတဲ့ေနရာတစ္ခုလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ဟာ စီးပြား႐ွာဖို႔ အျပင္မွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ဆံုးရတယ္။ တစ္ခါတေလ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ အေဖ႐ွိတယ္လို႔ေတာင္ မခံစားရဘူး။
ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္သည္။
ကၽြန္မေနမေကာင္းခ်ိန္ေတြမွာ အေမပဲ အနားမွာ႐ွိတယ္။
ေမြးေန႔ေတြမွာလည္း အေမပဲ ကိတ္မုန္႔ေတြလုပ္ေပးၿပီး သူငယ္ခ်င္း ၄၊ ၅ ေယာက္ဖိတ္တယ္။ ၿပီးသြားၿပီ။
တစ္ခုခုဝမ္းနည္းစရာ႐ွိလည္း အေမ့ကိုပဲ ရင္ဖြင့္စရာ႐ွိတယ္။
အေဖဟာ အသက္႐ွင္ေနရက္နဲ႔ ကၽြန္မအနားမွာ မ႐ွိႏိုင္တဲ့သူပဲ။ အေမကေတာ့ အေဖနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္႐ွာပါတယ္။ “နင့္အေဖက ဒီလိုပဲ သမီးေရ။ အေဖက သမီးေလး ျပည့္စံုေအာင္ေနရဖို႔ အလုပ္ေတြလုပ္ေနရတာ။ အေဖက အနားမွာမ႐ွိႏိုင္ေပမယ့္ ငါ့သမီးေလးအတြက္ပါ။ အေဖ့ကို စိတ္ခုမေနနဲ႔ဦး။ အေမ႐ွိေနတာပဲေလေနာ္။ တို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ပဲ ကဲၾကတာေပါ့။ အေမလည္း ငါ့သမီးေလး႐ွိေနလို႔ သူနဲ႔သာဆို အထီးက်န္လြန္းလို႔ ေသသြားႏိုင္တယ္။ အေမဆို ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႔ေတာင္ တစ္ေယာက္တည္းျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ရတာ။ ေငြေၾကးအေဆာင္အေယာင္ေတြကေတာ့ အားလံုးျဖည့္ဆည္းေပးပါရဲ႕။ လူကေတာ့ ဂ႐ုစိုက္မေပးႏိုင္ဘူး”။
အဲ့ဒီလိုေတြလာႏွစ္သိမ့္ေတာ့ ကၽြန္မဝမ္းနည္းတာထက္ အေမ့ကို ပိုသနားမိတယ္။ “အေမလည္း အားမငယ္ပါနဲ႔။ သမီးက အေမ့အတြက္ အၿမဲအဆင္သင့္ပဲ။ အေမသာ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ေနေပးေနာ္။ ခ်စ္တယ္”လို႔ အေမ့ကို ျပန္ႏွစ္သိမ့္လိုက္ရတယ္။
အေမနဲ႔သမီး ႏွစ္ေယာက္တစ္ဘဝနဲ႔ေနလာတာ ကၽြန္မဘြဲ႔ရၿပီး အလုပ္တစ္ခုရတဲ့အထိပါပဲ။ တစ္ေန႔ အလုပ္မွာ႐ွိေနတုန္း ကၽြန္မဆီ အေဖဖုန္းဆက္လာတယ္။ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ “ေၾသာ္….ဒီေန႔ေတာ့ ထီထိုးရဦးမယ္”လို႔ ေတြးေနမိေသးတယ္။ “ေနေကာင္းလား။ သမီးခြင့္ရရင္ အိမ္ျပန္ခဲ့ေလ။ အေဖေတြ႔ခ်င္တယ္”တဲ့။ ကၽြန္မ အေဖ့ရဲ႕ႏြမ္းလ်လ်အသံကို ၾကားေနေပမယ့္ ဝမ္းမနည္းခဲ့ဘူး။ အ႐ြဲ႕တုိက္ခ်င္စိတ္ပဲ ႐ွိေနတယ္။ “အလုပ္ေတြ မႀကိဳးစားႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။ အခုမွ အိမ္ကို အိမ္မွန္းသိေနၿပီေပါ့”လို႔ ခပ္ေထ့ေထ့ေျပာလုိက္မိတယ္။ “က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ဦး။ ခြင့္ရမွျပန္လာခဲ့မယ္”လို႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။
လကုန္ခါနီးဆိုေတာ့ ႐ံုးမွာလခ်ဳပ္စာရင္းေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနလို႔ ခ်က္ခ်င္း ခြင့္မယူႏုိင္ခဲ့ဘူး။ လကုန္ၿပီးမွပဲ အိမ္ျပန္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မအိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ အေဖက ကၽြန္မကို ႏႈတ္ေတာင္မဆက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မမေရာက္ခင္ နာရီပိုင္းအလိုမွာ အေဖကံကုန္သြားတယ္တဲ့။ “သမီးအေဖ ကင္ဆာျဖစ္ေနတာၾကာၿပီ။ အခုလြန္မွ သိရတယ္။ သမီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာမို႔ သမီးအေဖက မေျပာခိုင္းဘူး”လို႔ အေမက ကၽြန္မကို ေျပာျပေနတယ္။ ကၽြန္မ အေမ့ကို ဘာမွေတာင္ျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ အေဖ့မ်က္ႏွာကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ျမင္ခဲရတယ္ေလ။ ေနာက္ဆံုးခ်ိန္မွ ဘာလို႔ဖုန္းဆက္ရလဲလို႔ အေဖ့ကို အျပစ္မတင္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အခုခ်ိန္မွာ အေဖ့ကို ေဒါသစကားေတြနဲ႔ ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ဘူးေလ။ ႐ွင္ရက္နဲ႔ေဝးေနရတဲ့ အေဖနဲ႔သမီးဟာ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ထာဝရေဝးၾကရၿပီ။
လာမယ့္သီတင္းကၽြတ္လမွာ အေဖဆံုးသြားတာ ၃ လ ျပည့္ပါၿပီ။ မိသားစုစံုစံုလင္လင္႐ွိတဲ့ ကၽြန္မလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြရဲ႕ သီတင္းကၽြတ္ညေလးကေတာ့ မီးေရာင္စံု ထိန္ထိန္လင္းလင္းနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ညေလးျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ကၽြန္မရဲ႕သီတင္းကၽြတ္ညေလးကေတာ့ အေဖကိုလြမ္းစိတ္နဲ႔ ထြန္းညွိထားတဲ့မီးေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ မွိန္ျပျပညေလးတစ္ညျဖစ္ေနဦးမွာပါပဲ။
သင့္ရဲ႕သီတင္းကၽြတ္ညေလးကေကာ။
