အဲ့ဒီေန႔က ကၽြန္မဘဝအတြက္ေတာ့ မေမ့ႏိုင္စရာေန႔ပါပဲ။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မအခ်စ္ဆံုးသူကုိ အျပတ္သားဆံုး စြန္႔လႊတ္လမ္းခြဲပစ္ခဲ့ရတဲ့ ေန႔မို႔ပါ။ ကၽြန္မ ေလ သူ႔ကုိ ကၽြန္မကုိယ္ကၽြန္မထက္ေတာင္ ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ အဲ့ဒီလိုခ်စ္ခဲ့လို႔လည္း ခ်စ္သူေတြ စျဖစ္ကတည္းက သူ႔ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုပဲ ကၽြန္မဦးစားေပးခဲ့တယ္။ ကၽြန္မဘဝရဲ႕ နံပါတ္တစ္ဦးစားေပးက သူပဲျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူ ၿပံဳးေပ်ာ္ ေနတာျမင္ရရင္ ကၽြန္မဘဝျပည့္စံုေနၿပီမို႔ သူ စိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႔ပဲ အၿမဲေရွ႕ရႈတယ္။ တစ္ခါတေလ ကၽြန္မအဆင္ မ ေျပေနရင္ေတာင္ သူအဆင္ေျပရင္ၿပီးတာပဲဆုိၿပီး သူျဖစ္ခ်င္တာေတြကုိ ပံ့ပိုးေပးဖုိ႔ အဆင္သင့္ရွိခဲ့တယ္။ ၾကာ ေတာ့ ဘာျဖစ္လာလဲဆိုေတာ့ အေပါမ်ားဆံုးရေနတဲ့ ကၽြန္မအခ်စ္ေတြကို သူ အေလးမထားေတာ့ဘူး။ သူမရွိ ရင္ မျဖစ္ဘူးဆိုၿပီး ကၽြန္မအေပၚ သူဆိုးခ်င္သလို ဆိုးလာတယ္။
က်န္တဲ့အရာေတြကုိ ကၽြန္မသည္းခံႏိုင္ေပမယ့္ သူ ေဖာက္ျပန္တာကိုေတာ့ ကၽြန္မ ခံစားရတယ္။ ဒါေပ မဲ့ ခြင့္လႊတ္ပါတယ္။ သူကလည္း ျပန္ေတာင္းပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ေဖာက္တယ္။ အဲ့ဒါက လည္း အေပ်ာ္ပဲတဲ့။ သူမရွိေတာ့မယ့္အခ်ိန္ကုိ ေတြးေၾကာက္ေနမိတဲ့ ကၽြန္မကလည္း ရင္နာနာနဲ႔ပဲ သူ႔ကုိ ျပန္ ခြင့္လႊတ္လက္ခံေပးမိျပန္တယ္။ နာက်င္ရတာေတာ့ တကယ့္ကုိ အႏိႈင္းမဲ့ပါပဲ။ ဒီေလာက္သည္းခံခြင့္လႊတ္ႏိုင္ တဲ့ ကၽြန္မအေပၚ သူအားနာစိတ္နဲ႔မ်ား ျပန္ျပဳျပင္လာမလားထင္ေပမဲ့ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ သူသစၥာထပ္ ေဖာက္တယ္။
ကၽြန္မ သူ႔ကို အရမ္းေၾကာက္သြားခဲ့တယ္။ ယံုလည္း မယံုေတာ့ဘူး။ ခြင့္လႊတ္မႈေတြက သူနဲ႔မထိုက္ တန္ေတာ့ဘူးလို႔ ျမင္လာတယ္။ သိပ္ခ်စ္ခဲ့သူမုိ႔ လမ္းခြဲရင္ ဘယ္ေလာက္နာက်င္ရမလဲဆိုတာလည္း ကၽြန္မသိ တယ္။ အဲ့ဒါကိုလည္း ေၾကာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့… ဆက္တြဲေနေတာ့လည္း သူက ကၽြန္မကို အခုလိုပဲ အၿမဲနာက်င္ ေအာင္ လုပ္ေနေတာ့မွာပဲဆိုတာ သိေနၿပီ။
ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္ မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္ျခင္းျဖစ္သည္။
သူေတာင္းပန္တာကို ကၽြန္မ ခြင့္မလႊတ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မ သူ႔ကုိ လမ္းခြဲလိုက္ပါတယ္။ အံ့ၾသစရာပါပဲ… ကၽြန္မထင္ထားတာနဲ႔တျခားစီပါပဲ။ သူ႔ကုိ စြန္႔လႊတ္လိုက္လို႔ နာက်င္ရတာထက္ ကၽြန္မေခါင္းေပၚမွာ တင္ေနတဲ့ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးႀကီးတစ္ခုျပဳတ္က်သြားသလိုမ်ိဳး လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြားလိုက္တာမ်ား။ သူ႔ကို ကၽြန္မ မခ်စ္ခဲ့ဘူးလား ဆိုေတာ့ ခ်စ္ခဲ့တယ္။ ခ်စ္တာမွ အသည္းနင့္ေအာင္ ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အနားမွာေနလို႔ ကၽြန္မ တစ္ခါမွ မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရဘူး။ ျဖည့္ဆည္းေပးရတာ၊ ငဲ့ညႇာေပးရတာ၊ နားလည္ေပးရတာ၊ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေပးရတာေတြနဲ႔ပဲ ကၽြန္မရဲ႕အခ်ိန္ေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ကုန္ဆံုးေနခဲ့တာကုိ သူနဲ႔လမ္းခြဲလိုက္ၿပီး လြတ္လပ္သြားခ်ိန္မွ ျပန္ေတြးမိ တယ္။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ ကၽြန္မဘဝရဲ႕အဖိုးတန္အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽြန္မကုိလံုးဝ အေလး မထားတဲ့၊ ကၽြန္မ မခ်စ္သင့္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ရင္း ျဖတ္သန္းကုန္ဆံုးေစခဲ့မိတာ ႏွေျမာစရာပါ။ ၿပီးေတာ့ သင္ခန္းစာတစ္ခုလည္း ရတယ္။ တစ္ခါတေလမွာ ကၽြန္မတုိ႔ေတြဟာ ကုိယ္သိပ္ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရး၊ ဒါမွမဟုတ္ အခ်စ္ေရးတစ္ခုတည္ေဆာက္လုိက္တဲ့အခါ တစ္ဖက္ကုိပဲ အခ်စ္ေတြလြန္ၿပီး ကုိယ့္ ကိုယ္ကုိယ္ေတာ့ ေနာက္ပုိ႔လိုက္တတ္ၾကတယ္။ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ေတာင္မခ်စ္တဲ့၊ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ တန္ဖိုး မထားတဲ့သူကို ကုိယ္ပတ္သက္မိတဲ့သူကလည္း ခ်စ္မွာ၊ တန္ဖိုးထားမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဗံုးေပါလေအာေပးေနတဲ့ အခ်စ္ေတြ ေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိေတာင္ အႏိုင္ယူစရာအ႐ုပ္လို၊ သူတုိ႔လိုအပ္ခ်ိန္မွာ အၿမဲအဆင္သင့္ရွိေနတဲ့ အျဖည့္ခံလူသားေတြလို ျမင္လာတာလည္း မဆန္းပါဘူး။
ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျပစ္က ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ခ်စ္ရေကာင္းမွန္းမသိတဲ့ ကၽြန္မမွာသာ အျပစ္ရွိပါ တယ္။ ကၽြန္မကုိယ္ကၽြန္မခ်စ္ရင္ ကၽြန္မတန္ဖိုးကို အဲ့ဒီေလာက္ႏွိမ့္ခ်မိမွာမဟုတ္ဘူး ေလ။ ကၽြန္မကုိ နာက်င္ ေအာင္လုပ္ေနတဲ့လူအနား ကၽြန္မကုိယ္ကၽြန္မနာက်င္ခံၿပီး ေပကပ္ေနေနမိမွာ မဟုတ္ဘူးေလေနာ္။ ဒါေတြကို သူနဲ႔လမ္းခြဲၿပီးမွ ကၽြန္မ အမွန္ျမင္လာတာပါ။
ဒါေၾကာင့္ အဲ့ဒီေန႔ကို ကၽြန္မဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး။
ကၽြန္မခ်စ္တဲ့သူကို လမ္းခြဲလိုက္တဲ့ေန႔။ ၿပီးေတာ့ ဘဝမွာ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ခ်စ္ဖုိ႔ ဘယ္ေလာက္ အေရး ႀကီးလဲဆိုတာလည္း သိလိုက္ရတဲ့ေန႔မို႔ပါ။ အခ်စ္ေတြကုန္သြားေအာင္ ခ်စ္ခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ခ်စ္ဖို႔ ေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာႀကီးကုိ ကၽြန္မျပန္ေတြ႕ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ေတာင္ ကၽြန္မကုိယ္ကၽြန္မ ဆံုးျဖတ္ထားတာရွိတယ္။
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ကို နံပါတ္တစ္ေနရာမွာ ထားၿပီးမွ တျခားအခ်စ္ေတြကို ေနရာေပးေတာ့ မယ္လို႔..။
သင္ေကာ သင့္ကုိယ္သင္ခ်စ္တတ္ၿပီလား။
