ကၽြန္မ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အေဖ စိတ္အလုိမက်တိုင္း အေမ့ကို ရိုက္ႏွက္တတ္တာကို မၾကာခဏျမင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အေဖ့ကို အားလံုးက ေၾကာက္ရတာမို႔ တားဆီးဖို႔ေနေနသာသာ ဘယ္သူကမွ ေလသံဟဟေတာင္ မထြက္ရဲခဲ့ၾကပါဘူး။ ကၽြန္မ တားဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္တိုင္းလည္း အားလံုးက အေျခအေနနဲ႔ အလိုက္အထိုက္ေနတတ္စမ္းပါလို႔ပဲ ေျပာခဲ့ၾကတယ္။ အေဖက ကၽြန္မကို သမီးတစ္ေယာက္ရယ္လို႔ ဂရုမစိုက္ခဲ့သလို စကားလည္း လံုးဝမေျပာခဲ့ဖူးပါဘူး။ အျပန္အလွန္အေနနဲ႔ ကၽြန္မလည္း အေဖ့ကို စိမ္းစိမ္းကားကားပဲ ဆက္ဆံမိပါတယ္။ ဒါ ကၽြန္မမွားလားဟင္။
ကၽြန္မ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္မမိဘေတြရဲ႕ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ေလးျဖစ္တာေၾကာင့္ အေဖနဲ႔အေမအတြက္ “သာယာလွပတဲ့ဘဝေလး အၿမဲပိုင္ဆိုင္သြားႏုိင္ပါေစ” လို႔ ဆုေတာင္းေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေဖက “နင္ဆုေတာင္းေပးမွ ငါတို႔ဘဝသာယာမွာေပါ့” လို႔ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အေမက ကၽြန္မဖက္ကေနၿပီး “ကေလးက အေကာင္းေျပာေနတာကို။ ရွင္က ဘယ္လုိေတြေျပာေနတာလဲ” လုိ႔ ေျပာလုိက္တဲ့အခါ ဖိနပ္တစ္ဖက္က အေမ့မ်က္ႏွာဆီ ပ်ံသြားတာ ေတြ႕လုိက္တယ္ေလ။ ကၽြန္မအေမ့ဆီ အေျပးအလႊားသြားခဲ့မိသလို အရမ္းလည္း စိတ္တိုသြားတာေၾကာင့္ အေဖ့ဖက္လွည့္ၿပီး အေဖ့ကို ရိုက္လိုက္မိပါတယ္။ ဒီထက္ပိုၿပီး သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ ရလဒ္ကေတာ့ အေဖက ကၽြန္မကို ေသေအာင္ ရိုက္တာကိုခံရျခင္းပါပဲ။ ဒါဟာ ကၽြန္မအေပၚမွာ အေဖ ပထမဆံုးလက္ပါျခင္းပါ။ အေမေကာ ကၽြန္မေကာ အိမ္ကထြက္သြားခ်င္ေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔က ေငြေရးေၾကးေရးမွ အဆင္မေျပၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဆိုးဝါးလြန္းတဲ့ အေဖ့ရဲ႕ႏွိပ္စက္မႈသံသရာေတြၾကားမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပိတ္မိေနခဲ့ရပါတယ္။
ကၽြန္မ တကၠသိုလ္စတက္ေတာ့ အရာအားလံုးဟာ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ သုခဘံုေလးကို ေတြ႕ရွိခဲ့ၿပီေလ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကခုန္ရျခင္းအေပၚမွာ ဝါသနာပါမွန္းသိရွိလာၿပီးေတာ့ ကကြက္ေတြနဲ႔ပဲ ကၽြန္မခံစားခ်က္အားလံုးကို ဖြင့္ဟႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ ခဏတာပါပဲ။ ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္လာတဲ့ေန႔မွာပဲ မ်က္ႏွာမွာေသြးသံရဲရဲနဲ႔ အေမ့ကို ေတြ႕လုိက္တယ္ေလ။ ဒါေတာင္မွ အေဖက အေမ့ကို ထပ္ရိုက္ဖို႔လုပ္ေနျပန္တာေၾကာင့္ ၾကားဝင္ပါလုိက္တဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္မကိုပါ ထိုးႀကိတ္ေတာ့တာပါပဲ။
အေဖဟာ ကၽြန္မကို သတိလစ္ေမ့ေျမာသြားရေလာက္ေအာင္ကို ရိုက္ႏွက္ခဲ့ပါတယ္။ အေမကပဲ ကၽြန္မကို ေဆးရံုေခၚသြားရတာေပါ့။ အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ ဆရာဝန္ေတြက ကၽြန္မကို ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ လည္ပင္းနဲ႔ ေက်ာရိုးကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ထိခုိက္ခဲ့တာေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဝါသနာပါတဲ့ အကကို တစ္သက္လံုးျပန္လုပ္ႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးတဲ့ေလ။ ကၽြန္မကမၻာႀကီးပ်က္စီးသြားသလိုပဲ ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မဝါသနာကိုပါ စေတးလုိက္ရေအာင္ ကၽြန္မဘာေတြမ်ား အမွားလုပ္ခဲ့မိလို႔လဲ။
ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္ မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ဒါေပမဲ့ အေမေကာ ကၽြန္မပါ ဒီဘဝထဲက ရုန္းထြက္ႏိုင္ဖို႔ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ရမယ္လို႔ ကၽြန္မသိလာခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မေနျပန္ေကာင္းလာတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ တျခားၿမိဳ႕တစ္ခုက ခိုကိုးရာမဲ့သူေတြ တည္းခိုရာေဂဟာမွာ ခဏတာအျဖစ္ ေရႊ႕ေျပာင္းေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔မွာ တျခားသြားစရာေနရာလည္း ရွိမွမရွိတာကိုး။ ကၽြန္မရဲ႕ ဘဝတစ္ခုလံုးကို ခ်န္ထားခဲ့ရတာဟာ လြယ္ေတာ့လြယ္ပါ့မလား။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မမွာ ေရြးခ်ယ္စရာမရွိဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မနဲ႔ အေမ စားဝတ္ေနေရးအတြက္လည္း အဲ့ဒီမွာပဲ အလုပ္တစ္ခုရွာဖို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္မအလုပ္ရွာေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အေမက တရားရံုးမွာ အေဖနဲ႔ ကြာရွင္းခြင့္ရဖို႔ ဦးတိုက္ေလွ်ာက္ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေဆြမ်ိဳးေတြဆီက အကူအညီအနည္းငယ္နဲ႔ တိုက္ခန္းေလးတစ္ခုဆီ ေရႊ႕ေျပာင္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔သားအမိ အေဖ့ဆီကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္ကိုရုန္းကန္ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အေမက အေဖနဲ႔ ကြာရွင္းခြင့္ရခဲ့သလို ကၽြန္မလည္း အလုပ္အကိုင္ေလးတည္တည္တံ့တံ့ရရွိၿပီး ဘဝအသစ္တစ္ခု စႏုိင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔အထိေတာင္မွ ကၽြန္မေကာ အေမပါ စိတ္ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ရုန္းကန္ေနရတုန္းပါ။ ကၽြန္မလည္း အခုထိ ေက်ာရိုးဒဏ္ရာကို ခံစားေနရေသးသလုိ အေမ့မွာလည္း ျပင္ပဒဏ္ရာေတြ ေပ်ာက္ကင္းသြားေပမယ့္ အတြင္းဒဏ္ေတြေတာ့ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ လူေတြက ကၽြန္မကို အေဖ ျပစ္မွားလို႔ ကံႀကီးထိုက္မယ့္သူတဲ့။ ကၽြန္မတို႔ဖက္မွာ ဘယ္သူမွ မရပ္တည္ေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ ႏွိပ္စက္ခံေနရတဲ့ ဒီဘဝထဲကေန ရုန္းထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာ တကယ္ပဲ မွားေနလို႔လားဟင္။
စာခ်စ္သူတို႔ေကာ ဘယ္လိုထင္မိလဲဆိုတာ မွ်ေဝေပးသြားပါဦးေနာ္။
