ကြ်န္မမွာ သားတစ္ေယာက္သမီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ အမ်ိဳးသားက ကြ်န္မသားေလးငယ္ငယ္ကတည္းက ဆံုးသြားခဲ့ေပမယ့္ ကြ်န္မရဲ႕ သားသမီးႏွစ္ေယာက္အတြက္ အားတင္းၿပီး ကြ်န္မရဲ႕ဘဝကို ရုန္းကန္ခဲ့တယ္။ သမီးေလးက အခုဆို ၁၂ ႏွစ္ သားေလးက ငါးႏွစ္ရွိေနၿပီ။ ေနာက္ႏွစ္ဆိုသားေလးေတာင္ ေက်ာင္းတက္ရေတာ့မယ္ေလ။ သမီးေလးက ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေလးေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ ကြ်န္မဂရုစိုက္ရတယ္။ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ အႏၱရာယ္ေတြက်သင့္မွာ၊ လမ္းမွားေရာက္သြားမွာ သိပ္ကိုစိုးရိမ္တတ္တယ္။ သမီးေလးကိုမိန္းကေလးပီပီ အေနအထိုင္သိမ္ေမြ႕ေအာင္ ျပဳစုထားသလို၊ ေက်ာင္းနဲ႔က်ဴရွင္ကလြဲရင္ ကြ်န္မမ်က္စိကြယ္ရာကို ဘယ္ေတာ့မွမသြားခိုင္းဘူး။ Facebook ထဲမွာ ဟိုသတင္း၊ဒီသတင္းေတြၾကားရေတာ့ သမီးေလးကို အဲ့ဒီလိုအျဖစ္ဆုိးမ်ိဳးေတြ ႀကံဳရမွာသိပ္ေၾကာက္တာပဲ။
တစ္ခါတေလမွာဆိုရင္ သမီးေလးႏွစ္ေယာက္မ်ားေမြးထားမိရင္ “ငါေတာ့ ႏွလံုးေရာဂါရေလာက္တယ္” လို႔ ဆိုက္ကိုဆန္ဆန္ေတြးမိတယ္။ သမီးေလးက ဘာမွနားမလည္ေသးေပမယ့္ လမ္းမွားေရာက္သြားမွာ၊ ဒုကၡေရာက္သြားမွာကို ကြ်န္မသိပ္စိုးရိမ္တာပဲ။ သားေလးတစ္ေယာက္ပါလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ သားေလးက ၅ မျပည့္တျပည့္ေလးဆိုေတာ့ ေဆးလိပ္၊ အရက္၊ ကြမ္းေတြ စားေသာက္မွာ မပူရေသးဘူး။ အေပါင္းအသင္းမွားမွာလည္း မေၾကာက္ရေသးဘူး။ သားေလးအတြက္ စိတ္ပူရတဲ့အခ်ိန္မေရာက္ေသးဘူးလို႔ ကြ်န္မထင္ခဲ့မိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မထင္တာ တက္တက္စင္လြဲေနတယ္ဆိုတာကုိ ကြ်န္မေနာက္မွ သိခဲ့ရတယ္….။
ကြ်န္မရံုးသြား၊ သမီးေလး ေက်ာင္းသြားတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ သားေလးကို ကြ်န္မတို႔အိမ္ေဘးနားက အစ္မႀကီးဆီမွာ ထားခဲ့တတ္တယ္။ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ဖူးေပမယ့္ သားသမီးမထြန္းကားခင္မွာ ခင္ပြန္းဆံုးသြားခဲ့တဲ့ အစ္မဟာ ကေလးသိပ္ခ်စ္တတ္တယ္လို႔ အားလံုးက သိထားၾကတယ္ေလ။ ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးေလးေတြရဲ႕ ကစားကြင္းႀကီးလို႔ တင္စားရေလာက္ေအာင္ အစ္မႀကီးရဲ႕ အိမ္က ကေလးေတြနဲ႔ ေဝစည္ေနတတ္တယ္။ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြကလည္း ကေလးေတြထိန္းေပးဖို႔ လူလည္းရ၊ အစ္မႀကီးလည္း အေဖာ္ရဆိုသလို ကေလးေတြကို လြတ္ထားတတ္တာေပါ့။ အသက္ႀကီးေပမယ့္ ကေလးေတြအားလံုးကို အန္တီလို႔မေခၚခုိင္းဘဲ “မမႀကီး” လို႔ေခၚတတ္ေအာင္ အစ္မကသင္ထားေပးတယ္ေလ။
ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္သည္။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကြ်န္မသားေလးက ကြ်န္မကိုတစ္ခုေျပာျပတယ္။ မမႀကီးက သူ႔ရဲ႕ဂ်ိဳးေလးကို ကိုင္တတ္တယ္တဲ့။ ကြ်န္မက “သားေလးကုိခ်စ္လို႔စတာေနမွာပါ။ သားသားရဲ႕” လို႔ ကြ်န္မက ေျပာလိုက္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီကိစၥကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ပဲထားလိုက္မိတယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ကြ်န္မ ရံုးသြားလို႔ မမႀကီးဆီအပ္မယ္လုပ္ေတာ့ “ေမေမနဲ႔ လိုက္ခဲ့မယ္” လို႔ ေအာ္ငိုေတာ့တယ္။ ကြ်န္မလည္း “သားမဆိုးနဲ႔” လို႔ ေျပာၿပီး ဇြတ္အတင္းထားခဲ့လိုက္တယ္။ ေနာက္ရက္ေတြက်ေတာ့ သားေလးဟာ အရင္လိုလည္း ရႊင္ရႊင္ပ်ပ်မရွိေတာ့ဘူး။ ထမင္းလည္းေကာင္းေကာင္းမစားဘူး။ ႐ံုးပိတ္ရက္မွာ ပန္းၿခံလိုက္ပို႔ေပးဖို႔လည္း မပူဆာေတာ့ဘူး။ သူ႕ၾကည့္ရတာ တစ္ခုခုကိုစိုးရိမ္ေနသလို၊ ေၾကာက္ေနသလိုနဲ႔ အိပ္ရာမွာေခြေနတယ္။
ကြ်န္မကသားေလး “ေနမေကာင္းလို႔လား” လို႔ေျပာေတာ့ သားေလးက “ေကာင္းပါတယ္” လို႔ပဲေျဖတယ္။ ကြ်န္မက သားေလးေဘးမွာထုိင္ရင္း “ဘာျဖစ္လို႔လဲသားရယ္ ေမေမ့ကိုေျပာျပပါဦး” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သားေလးကအားရပါးရငိုေတာ့တယ္။ “ေမေမက မမႀကီးဆီထားခဲ့ရင္ မမႀကီးက သားကို သားမႀကိဳက္တာေတြလုပ္တယ္ေမေမ။ ဘာေတြလုပ္ေနမွန္းေတာ့ သားမသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ သားအရမ္းငိုခ်င္တယ္။ သားရဲ႕ဂ်ိဳးကိုလည္း ဘာေတြလုပ္မွန္းမသိဘူး။ သူ႔ကိုုလည္း ဟိုကိုင္ခိုင္း၊ ဒီကိုင္ခိုင္းနဲ႔ သားသားကမလုပ္ခ်င္ဘူး။ အဲ့ဒီလို ကစားနည္းကိုသားမႀကိဳက္ဘူးလို႔ေျပာရင္လည္း မရဘူး။ ေမေမက သူ႔ဆီအပ္ထားခဲ့တာတဲ့။ အဲ့ဒီလိုမကစားရင္ ေမေမဆူမယ္လို႔ေျပာတယ္” တဲ့။
သားေလးရဲ႕ စကားကိုၾကားၿပီး ကြ်န္မေခါင္းမွာ မိုးႀကိဳးပစ္လိုက္သလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ သားကိုကိုင္ထားတဲ့ကြ်န္မလက္ေတြ ေပ်ာ့ေခြသြားသလို၊ ကြ်န္မေျခေထာက္ေတြ ေခြလဲသြားသလို တစ္ကိုယ္လံုးအားမရွိေတာ့သလို ေပ်ာ့ေခြသြားေတာ့တယ္။ သမီးေလးကိုပဲ စိတ္ပူခဲ့တဲ့ကြ်န္မ၊ သားအေပၚမွာလည္း ဒီလိုအႏၱရာယ္ေတြက်ေရာက္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို မသိခဲ့ပါလား။ သားေလးရင္ထဲမွာ အနာတရေတြ ဘယ္ေလာက္ထင္ေနၿပီလဲ။ ဘယ္ေလာက္ထိစိတ္ဆင္းရဲေနခဲ့ရလဲ။ သားေလးရင္ထဲက ဒဏ္ရာေတြရဲ႕ တရားခံဟာ မမႀကီးလား။ စိတ္ခ်လက္ခ်ထားခဲ့တဲ့ ကြ်န္မလား။
