၁။ မဂၤလာပါ အစ္မေရ။ အရင္ဦးဆံုးေပါ့ေနာ္။ အစ္မရဲ႕ကုိယ္ေရးအက်ဥ္းေလးကို မိတ္ဆက္ေပးပါဦး။
အစ္မက ေရဆင္း၊ ပ်ဥ္းမနားမွာေမြးတယ္။ အခုလက္ရွိဆိုရင္ အသက္ ၃၂ ေပါ့ေနာ္။ အစ္မ DVB Fix-it တစ္ေယာက္တစ္လက္ အစီအစဥ္မွာ presenter လုပ္တယ္။ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ပရဟိတ သမားမ်ားကြန္ရက္ကုိ ထူေထာင္ထားတယ္။ ဥကၠဌအျဖစ္နဲ႔ တာဝန္ယူထားတယ္။ အစ္မမိသားစုနဲ႔ အတူ စမ္းေခ်ာင္းမွာေနတယ္။
၂။ အစ္မရဲ႕ေက်းဇူးရွင္မိဘႏွစ္ပါးအေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပေပးပါဦး။
အစ္မေဖေဖက စာေရးဆရာၾကည္မင္း၊ အျပင္နာမည္ကေတာ့ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္စန္းေပါ့ေနာ္။ ေမေမကေတာ့ ေဒါက္တာခင္လွလွ။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမက တိေမြးကုတကၠသိုလ္က အၿငိမ္းစားေတြ။ ရန္ကုန္မွာပဲ စမ္းေခ်ာင္းမွာပဲ မိသားစုအတူတူေနတယ္။
၃။ အစ္မအေနနဲ႔ ပရဟိတကိုေကာ ဘယ္လိုအေၾကာင္းနဲ႔စၿပီး လုပ္ျဖစ္ခဲ့တာလဲ။ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ပရဟိတျဖစ္လာတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေလးသိပါရေစ။
စိတ္ထဲမွာ စိတ္ထိခိုက္စရာေတြႀကံဳလို႔ သူမ်ားကုိ ကူညီခဲ့တာဆိုတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ အစ္မအတြက္ကက်ေတာ့။ အစ္မက သူမ်ားကိုကူညီရတာကိုက အစ္မအတြက္ ေနေရးထိုင္ေရး အဆင္ေျပသလိုပဲ။ ဒီအရာေလးစားလိုက္ရမွ အဆင္ေျပသလိုမ်ိဳး၊ ဒီအသံေလးၾကားလိုက္ရမွ ေနရတာအဆင္ေျပသလိုမ်ိဳးေပါ့ေနာ္။ အစ္မအတြက္ကလည္းေလ သူမ်ားကို ကူညီရတာက အစ္မအတြက္ ပိုၿပီးေနေကာင္းေစတယ္။ ေပ်ာ္တယ္ေပါ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အစ္မက စလုပ္ျဖစ္တာ။ ဘယ္တုန္းက စလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မဟုတ္ဘူး။ အစ္မက ေက်ာင္းတက္တဲ့ ဒုတိယႏွစ္ေလာက္ကတည္းက အစ္မမုန္႔ဖိုးေလးေတြနဲ႔ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းထားတယ္။ စာအုပ္စာတမ္း၊ ဗလာစာအုပ္ေလးေတြ ဝယ္ေပးခဲ့တယ္ေပါ့ေနာ္။ အဲ့အခ်ိန္ကတည္းက သူတို႔ေတြေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့အထိ အစ္မတို႔ေတြ အတူတူေက်ာင္းတက္ၾကတယ္လို႔ပဲေျပာရမွာေပါ့။ ကေလးေတြလည္း ေက်ာင္းတက္၊ အစ္မတို႔လည္း ေက်ာင္းတက္ေပါ့ေနာ္။ သူတို႔ေက်ာင္းၿပီးသြားၾကတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးသြားၾကတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာရွိေနတဲ့ကေလးေတြကို သူတုိ႔နဲ႔တြဲၿပီးေတာ့ စိတ္ပူေနတာေပါ့။ အစ္မက သူတို႔ကုိ ကူညီတယ္။ သူတုိ႔က ေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔လိုပဲ အဆင္မေျပတဲ့ကေလးေတြကို ကူညီတယ္။ အဲ့ဒီမွာ အစ္မကုိ သူတို႔ျပန္ၿပီးေတာ့ အားကိုးၾကတယ္ေပါ့ေနာ္။ အစ္မေရ ဒီမွာ ဒီလိုရွိတယ္။ အဲ့ဒါဆိုဟုတ္ၿပီ။ အစ္မက ဒီလိုကူညီမယ္။ သူတို႔ကေန တစ္ဆင့္။ အဲ့လိုမ်ိဳးေလးေတြကေန တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်ားမ်ားလာတယ္။ အဲ့ဒီဟာေလးေတြကေန အစ္မ စလုပ္ျဖစ္သြားတယ္။
၄။ အဲ့ဒီကေလးေတြက မိဘမဲ့လား။ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳးေတြနဲ႔ ရွိလဲ အစ္မ။
မိဘမဲ့ေလးေတြ။ သူတို႔အေဖနဲ႔ အေမက ႐ုတ္တရက္ဆံုးသြားတယ္။ ညီအစ္ကို ၃ ေယာက္ရွိတယ္။ အေဖနဲ႔အေမ ႐ုတ္တရက္ဆံုးသြားေတာ့ သူတုိ႔ေတြ ေက်ာင္းဆက္မတက္ႏိုင္ဘူး။ ကေလးေတြ ၃ ေယာက္က အေဒၚေတြနဲ႔သြားေပါင္းေနရတဲ့အခါက်ေတာ့ အေဒၚေတြက ဒီကေလး ၃ ေယာက္စလံုးကို ေက်ာင္းမထားႏိုင္ဘူး။ ကေလးေတြ အကုန္လံုးက ၇၊ ၈၊ ၉၊ ၁ဝ ဆိုေတာ့ အကုန္ လံုးကို ေက်ာင္းမထားႏုိင္ဘူး။ မထားႏိုင္တဲ့အခါက်ေတာ့ “ငါတုိ႔မထားႏိုင္ဘူး။ မင္းတို႔ဘာသာႀကိဳက္တဲ့ ေနရာတက္” ေပါ့။ ကေလးေတြက ေက်ာင္းတက္ႏိုင္တယ္။ ေန႔တိုင္းထမင္းဘူး၊ ဗလာစာအုပ္ဘာညာ သူတို႔မတတ္ႏုိင္ဘူး။ မတတ္ႏိုင္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဆင့္ဆင့္ အကူအညီေတာင္းရာကေန အစ္မဆီ ေရာက္လာတယ္ေပါ့။ သူတုိ႔ကုန္က်စရိတ္ကုိၾကည့္ေတာ့ ဗလာစာအုပ္ဆုိေတာ့ အိုေက ငါလည္း ဗလာ စာအုပ္ကုန္တာပဲ။ အေဖနဲ႔အေမကလည္း ငါ့ကို ဗလာစာအုပ္ဝယ္ေပးေနတာပဲ။ အဲ့ေတာ့ ငါရတဲ့ဗလာ စာအုပ္ေတြထဲကေန သူတို႔ကို ဗလာစာအုပ္ခြဲေပးမယ္။ ငါ ရတဲ့ေက်ာင္းမုန္႔ဖိုးထဲကေန သူတို႔ကိုခြဲေပး မယ္။ သူတို႔လည္း ဆင္းဆင္းရဲရဲေက်ာင္းတက္ရတယ္။ ကုိယ္လည္း ဆင္းဆင္းရဲရဲေက်ာင္းတက္ရ တယ္။ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ေပါ့ေနာ္။ သီးသန္႔ႀကီးလုပ္ခဲ့တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္ရွိေနတဲ့ထဲကေန ခြဲၿပီးေတာ့ တူတူ႐ုန္းကန္လာၾကတဲ့သေဘာပါပဲ။
၅။ ဒီတစ္ကိုယ္ေတာ္ ပရဟိတကြန္ရက္လုပ္ေနရင္းကေန အစ္မအေနနဲ႔ ဘယ္လိုအခက္အခဲေတြႀကံဳရ လဲ။ အဲ့ဒီအခက္အခဲေတြကို ဘယ္လိုစိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္လဲဆိုတာေလးလည္း ေျပာျပေပး ပါဦး။
အခက္အခဲေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ တစ္ခါတရံက်ေတာ့ အစ္မတို႔ က ကုိယ္လုပ္ခ်င္လို႔လုပ္ေနတာေလေနာ္။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္ေနတာ။ ဘယ္သူကမွ ခိုင္းထားတာ လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူကမွ ဒါလုပ္ပါလို႔လည္း တိုက္တြန္းထားတာမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့။ အစ္မတို႔ စိတ္ကုိက ဒါလုပ္မွ ဒါလုပ္တာက ငါ့အတြက္ ကုိယ့္ရဲ႕အမွတ္သေကၤတ၊ ကုိယ့္ရဲ႕ျပဌာန္းခ်က္က ဒါလို႔ ခံယူထားတာေၾကာင့္ ဒါလုပ္တယ္ေပါ့ေနာ္။ ဆိုေတာ့ အခက္အခဲေတြႀကံဳတဲ့အခါ ဒါ အခက္အခဲရယ္လို႔ အစ္မတို႔က မေတြးဘူး။ ကၽြန္မတို႔ထမင္းစားတဲ့အခါက်ေတာ့ အ႐ိုးစူးမွာပဲေလ။ အဲ့ေတာ့ အ႐ိုးမစူးခ်င္ ရင္ ထမင္းမစားနဲ႔ေပါ့။ တကယ္တမ္းက အစ္မတို႔ထမင္းစားမွာပဲ။ အ႐ိုးစူးမွာကို အစ္မတို႔ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး ေပါ့။ အ႐ိုးစူးတာကို အခက္အခဲလို႔ ထမင္းစားတဲ့သူေတြက တစ္ခါမွ မျမင္ၾကဘူးေပါ့။ အစ္မလည္း ဘာေတြႀကံဳရလဲဆိုေတာ့ တစ္ခါတရံက်ရင္ ရာသီဥတုေတြ အရမ္းေအးတာမ်ိဳး ေပါ့ေနာ္။ အရမ္းေအးတာနဲ႔ အစ္မက အေအးမခံႏိုင္ဘူး။ တစ္ခါတရံ ရာသီဥတုက လူေတြနဲ႔ညိႇရတာ ခက္တယ္။ အဓိကက လူေတြနဲ႔ပတ္သက္တာပဲ။ အလွဴရွင္ေတြရွိတယ္။ ေဒသထဲက လူေတြရွိတယ္။ ညိႇရတာခက္တယ္။ အလွဴရွင္ေတြျဖစ္ေစခ်င္တာက တစ္မ်ိဳး၊ ခမ္းခမ္းနားနားႀကီး ဘယ္လိုမွျဖစ္ေစ ခ်င္တယ္။ ေဒသထဲမွာက်ေတာ့ အဲ့ဒါမ်ိဳးေတြလုပ္ရတာခက္တယ္။ အစ္မတို႔ အဲ့ဒါေတြ ညိႇႏိႈင္းရတယ္။ တစ္ခါတေလ အစ္မတုိ႔ျဖစ္ေစခ်င္တာက ကုန္က်စရိတ္ေတြက ဒီလိုလုပ္လိုက္ရင္ ပုိသက္သာတယ္။ ဒါေပမဲ့ မဟုတ္ဘူး။ ေဒသကက်ေတာ့ ဒီလိုေလးေတြလုပ္လိုက္တာက သူတုိ႔အတြက္ အက်ိဳးအျမတ္တစ္ခုခုရွိမယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ေန႔တစ္ဓူဝ တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရမယ့္လူေတြကိုပဲ အစ္မတုိ႔ကဟာ သူမ်ားကိုကူညီမယ္ဆိုေပမဲ့ အခမဲ့ဆိုရင္ သူတုိ႔မိသားစုတစ္စုလံုးထမင္းငတ္မွာ။ အဲ့လိုမ်ိဳး အစ္မတို႔က အဲ့ဒါေတြ ဝင္ၿပီးေတာ့ ညိႇႏိႈင္းရတဲ့အခါမွာ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာရတယ္။ ဆိုေတာ့ လုပ္ရကိုင္ရတာ၊ သြားရလာရတာ အရမ္းမခက္ခဲဘူး။ အဲ့ဒီလူေတြနဲ႔ ညိႇႏိႈင္းရတာ အရမ္းခက္ခဲတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ အစ္မတို႔ အစကတည္းကေန အခု ခ်ိန္ထိ ႀကံဳရတဲ့အခက္အခဲပဲ။
၆။ အဲ့လိုက်ေတာ့ ညိႇႏိႈင္းတဲ့အခါ အစ္မအေနနဲ႔ ဘယ္လိုနည္းလမ္းေတြကို အသံုးျပဳလဲ။
“ ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ၊ ပ်ားလည္းစြဲသာ” ေပါ့ေနာ္။ အစ္မတို႔ ေဒသေတြ အမ်ားႀကီးသြားရတဲ့ အခါ ေဒသေတြထဲျဖစ္ရတဲ့ႀကံဳရတဲ့ကိစၥေတြက မတူၾကေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္။ မတူၾကေတာ့တဲ့အခါက် ေတာ့ ေဒသေတြထဲမွာ သူတို႔နဲ႔အတူသြားေနလိုက္ၾကတယ္။ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ အဲ့လိုမ်ိဳးသြားေန လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ သူတုိ႔ေတြရဲ႕တကယ္အခက္အခဲေတြကို ကုိယ္ကသိလာတယ္။ သိလာတဲ့အခါ က်ေတာ့ အစ္မတို႔ ကုိယ္ခ်င္းစာတယ္။ အစ္မတို႔လို ပရဟိတသမားေတြအတြက္ အဓိကက ကုိယ္ခ်င္း စာစိတ္ပဲ။ သူတုိ႔ေနရာမွာ ငါသာဆိုရင္ဆိုတဲ့စိတ္မ်ိဳးေပါ့ေနာ္။ ငါက ပိုက္ဆံေပးထားတာပဲ၊ ငါက ကူညီ တာပဲဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ အထက္စီးကေန ဒါ လုပ္ကုိလုပ္ရမယ္။ ဒီလိုလုပ္ကိုလုပ္ရမယ္။ ဒါ အလကားလုပ္ ေပးရမယ္၊ အခမဲ့လုပ္ရမယ္ဆိုတာမ်ိဳး သြားေျပာလို႔မရဘူး။ သူတုိ႔မွာ သူတို႔ရပ္တည္ခ်က္ရွိတယ္။ သူတုိ႔အဆင္မေျပတုန္းကေတာ့ ကူညီတာ။ သူတုိ႔အဆင္မေျပတာေတြကို နားလည္ေပးႏိုင္သလိုပဲ။ ဆိုေတာ့ ထဲထဲဝင္ဝင္သြားေနလိုက္တဲ့အခါမွာ သူတို႔အဆင္မေျပတာေတြက အမ်ားႀကီး အစ္မတို႔က ႀကံဳရတယ္ေတြ႕ရတယ္။ အဲ့ေတာ့ အလွဴရွင္ေတြနဲ႔ အစ္မတို႔က ျပန္ညိႇႏိႈင္းရတယ္။ ဒီလိုေလးေတာ့ ရွိတယ္။ ဒီလိုေလးေတာ့ ေစ်းေလွ်ာ့မွရမယ္။ တကယ္လုိ႔ အလွဴရွင္ေတြဘက္က မေလွ်ာ့ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ အဲ့ဒီ လိုေနတဲ့အပိုင္းကို အစ္မတို႔ဘက္က အခ်ိန္မေရြးပံ့ပိုးႏိုင္ေအာင္၊ အခ်ိန္မေရြးကူညီႏိုင္ေအာင္ အစ္မတို႔ဘက္က ျပင္ထားရတယ္။
၇။ ဒီေပါ့ေနာ္… ပရဟိတလုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာေပါ့ေနာ္။ အဖြဲ႕အစည္းအလိုက္ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိ ၾကတယ္ေလ။ အစ္မတု႔ိရဲ႕ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ကေကာ ဘာျဖစ္မလဲအစ္မ။
အစ္မတုိ႔ကြန္ရက္ႀကီးတစ္ခုလံုးရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကက်ေတာ့ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ ကုိယ့္ေဒသ ကုိယ္ ျပန္ၿပီးဦးေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ပဲ။ ေဒသထဲမွာလည္း ဦးေဆာင္ႏိုင္တဲ့သူေတြရွိတယ္။ တကယ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ သူေတြရွိတယ္။ အဲ့ဒီလူေတြကို ကုိယ့္ေဒသကိုယ္ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရသလဲဆိုတာ နားလည္ဖို႔ နည္းလမ္းေတြေပးဖုိ႔လည္း အေရးႀကီးတယ္လို႔ အစ္မက ျမင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အစ္မတို႔ ဘယ္ေလာက္ကူညီႏိုင္မလဲ။ ေနာက္တစ္ခုက ေဒသတစ္ခုကို အစ္မတို႔က ဘယ္ေလာက္ကူညီႏိုင္မ လဲ။ ကေလးေလးကို ခါးထစ္ခြင္ခ်ည္ထား႐ံုနဲ႔ အစ္မတို႔က ေရရွည္အဆင္မေျပႏိုင္ဘူး။ ဒီကေလးတစ္ေယာက္ကို အစ္မတုိ႔က လမ္းေလွ်ာက္သင္ေပးသင့္ခ်ိန္မွာ လမ္းေလွ်ာက္သင္ေပးရမယ္။ ကုိယ့္ေက်ာပိုးအိတ္ကိုယ္လြယ္ၿပီး ေက်ာင္းသြားႏိုင္မွ ကုိယ့္ပညာကုိယ္သင္ဖုိ႔ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ ႀကိဳးစား ႏုိင္ၿပီဆိုမွ အဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ကို အစ္မ တို႔က စိတ္ခ်ရၿပီေျပာရမွာ။ ဆိုေတာ့ ေဒသတိုင္း ေဒသ တိုင္းမွာ အဲ့ဒါအေရးႀကီးတယ္။ အစ္မတို႔ ေဒသေတြကို ကူညီတယ္ဆိုတာက ေဒသလိုေနလို႔ အစ္မတို႔ က ေတာင္းကူညီတာ မဟုတ္ဘူး။ ေဒသထဲမွာ အဲ့ဒီေဒသကို တကယ္ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့ အဖြဲ႕အစည္းရွိတယ္ဆိုရင္ အဲ့ဒီေဒသကို အစ္မတို႔ အေရာက္သြားတယ္။ ေရာက္သြားတယ္။ အဲ့ဒီ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ အစ္မတို႔ေတြ႕တယ္။ အစ္မတို႔ ကြန္ရက္ဆိုတဲ့ သေဘာတရားက အဲ့လိုပဲ။ အစ္မတို႔ ကြန္ရက္မွာ ကြန္ရက္ဝင္ ၇ ေယာက္ပဲရွိတာ။ အဲ့ဒီ ကြန္ရက္ဝင္ ၇ ေယာက္က ဘယ္သူ ေတြက ေဒသ၊ ကုိယ့္ေဒသကို ဖြံ႕ၿဖိဳးေစခ်င္စိတ္ရွိလဲ။ တကယ္ ဘယ္သူေတြလုပ္ေနလဲဆိုတာ အစ္မတို႔ အၿမဲတမ္းရွာတယ္။ ရွာၿပီးေတာ့မွေတြ႕ရင္ အဲ့ဒီလူနဲ႔ အရင္ဆံုးခ်ိတ္ဆက္တယ္။ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး သူတို႔ဘာလုပ္ခ်င္သလဲ၊ အဲ့ဒီလုပ္တဲ့အလုပ္က ဒီေဒသမွာ တကယ္အက်ိဳးရွိမွာလား။ တကယ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမွာလား။ လူေတြတကယ္ပါလာမွာလား။ အဲ့ဒါ အစ္မတို႔ၾကည့္တယ္။ တကယ္ဟုတ္တယ္ဆုိရင္ အဲ့ဒီအဖြဲ႕နဲ႔ အစ္မတို႔ခ်ိတ္တယ္။ သူတုိ႔လုပ္ခ်င္တဲ့အရာေတြအတြက္ ေနာက္ကေနတြန္းေပးတယ္။ တကယ္လုပ္တာက ေဒသကအဖြဲ႕ပဲ။ အဲ့ေတာ့ သူတို႔ေတြက လုပ္ခ်င္တယ္။ လုပ္ဖုိ႔လည္း ေငြအင္အားမရွိဘူး။ တကယ္ထိေရာက္တဲ့နည္းလမ္းလည္းျဖစ္တယ္ဆုိရင္ အစ္မတို႔က အလွဴရွင္ေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္တယ္။ ၿပီးရင္ အစ္မတုိ႔က အဲ့ဒီအလွဴေငြေတြကို ပံ့ပိုးေပးတယ္။ သူတို႔ေတြက တကယ္ေဖာ္ေဆာင္တယ္။ ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီအလွဴတစ္ခုတည္း ေဒသထဲမွာ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးေတြ ဘယ္လိုလုပ္ရလဲဆိုတာေတြ နည္းစနစ္ေတြကို သူတို႔ျမင္သြားတဲ့အခါမွာ ေနာက္ဆံုး သူတို႔ဟာနဲ႔သူတုိ႔ တင္ဒါကို သူတုိ႔ဘာသာ ဦးေဆာင္ၿပီးေတာ့ လုပ္ၾကတယ္။ ၿပီးရင္ လုပ္တယ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာလည္း အစ္မတုိ႔က ေရကန္တစ္ကန္ေဆာက္တယ္ဆုိရင္ ဘယ္လိုေဆာက္ရသလဲဆိုတာကို ေဒသခံေတြနဲ႔ပါ တစ္ခါတည္းတြဲၿပီးေတာ့ ပူးတြဲလုပ္ၾကတယ္။ ေဒသခံေတြ အကုန္လံုးနားလည္သြားၾကတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ သူတုိ႔ေတြရဲ႕အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းကလည္း အဲ့ဒီဟာက အဆင္ေျပသြားတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက စည္းလံုးပူးေပါင္းမႈေပါ့ေနာ္။ ပူးေပါင္းလိုက္တဲ့အခါက်ရင္ ကုန္က်စရိတ္လည္းနည္းတယ္။ ေဒသအတြက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈအတြက္ ဒီဟာတစ္ခုရသြားတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲကိစၥေတြမွာ အစ္မတို႔ ပါစရာမလိုေတာ့ဘူး။ သူ႔ဟာသူျဖစ္သြားတယ္။ အလွဴရွင္ေတြနဲ႔လည္း သူတို႔ဘာသာခ်ိတ္ဆက္ၿပီးေတာ့ လုပ္ၾကတယ္။ အဲ့ဒါ မ်ိဳးနဲ႔ အစ္မတို႔က သြားတာ။ အဓိကကေတာ့ ကုိယ့္ေဒသကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ျပန္ဦးေဆာင္ၿပီးလုပ္တာေပါ့။
၈။ ေဝးလံတဲ့ေဒသေတြသြားတဲ့အခါမွာေကာ အစ္မအေနနဲ႔ ရင္ထဲမွာက်န္ေနတဲ့ အမွတ္တရ တစ္ခုခုဆိုလို႔ရွိရင္ ဘာျဖစ္မလဲ အစ္မ။
ေဝးလံတဲ့ေဒသေတြမွာဆိုရင္ ရင္ဘတ္ထဲမွာ အၿမဲတမ္းနာရတာေတြက အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အထူးသျဖင့္ သိပ္ေခါင္တဲ့ေဒသေတြဆိုရင္ လူမ်ိဳးျခားေတြရွိေနတယ္။ လူမ်ိဳးျခားေတြဆိုတာ ဘာသာျခားေတြ ရွိေနတယ္။ အဲ့ဒီလူမ်ိဳးျခားေတြ၊ ဘာသာျခားေတြက သူတို႔ေဒသမွာ ရွိေနတဲ့ သယံဇာတေတြကို အတိုင္းထက္အလြန္ ထုတ္ေနၾကတယ္။ အဲ့ဒါကို သူတို႔နားမလည္ဘူး။ ထမင္းေလးစားရရင္ၿပီးေရာ ဝင္ကူေနၾကတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕သယံဇာတကို ကိုယ္ကာကြယ္ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ကုန္ေခ်ာအျဖစ္ထုတ္ႏိုင္ေအာင္ သူတုိ႔ေဒသက အမ်ားႀကီးအဆင္ေျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီနည္းပညာေတြ သူတို႔မွာ မရွိဘူး။ ပညာမရွိဘူး။ ပညာအရမ္းအားနည္းတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အစ္မတို႔ ေဝးလံသိပ္ေခါင္သီတဲ့ေဒသေတြမွာဆိုရင္ စာသင္ေက်ာင္းေတာ့ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒါက ေလးတန္းထက္ပိုမရွိဘူး။ ေလးတန္းထက္ပိုမရွိတဲ့အခါ ကေလးေတြက ေလးတန္းပဲေအာင္တယ္။ ေလးတန္းေအာင္တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္က ဘာမွလုပ္မရဘူး။ ေလးတန္းေအာင္တဲ့ကေလးတစ္ ယာက္ကလည္း စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ၿပီးေအာင္ဖတ္ႏိုင္တဲ့ဟာမရွိဘူး။ ဖတ္ၿပီးရင္လည္း သူ႔မွာက ဒီထက္ပိုၿပီး ေတြးႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ နည္းတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေတာရပ္ေတြမွာ၊ အရမ္းသိပ္ေခါင္တဲ့ေဒသေတြမွာဆိုရင္ ၿမိဳ႕ေပၚကကေလး ေလးတန္းေအာင္တာက စိတ္ခ်ရတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဟိုးသိပ္ေခါင္တဲ့ေဒသေတြက ကေလးတစ္ေယာက္ ေလးတန္းေအာင္တယ္ဆုိတာ စိတ္ခ်လို႔ရတယ္လို႔ အစ္မတို႔က ေျပာလို႔မရဘူး။ ဆုိေတာ့ ေတာရပ္ေဒသေတြမွာ စာသင္ေက်ာင္းေတာ့ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလးတန္းထက္ ပိုမရွိဘူး။ အဲ့ကေလးေတြဟာ ေလးတန္းေအာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ သံုးေလးငါးနာရီေလာက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ရင္ ေလွ်ာက္၊ မေလွ်ာက္ႏိုင္ရင္ သူ႔ပညာေရးဆံုးခန္းတုိင္သြားၿပီ။ ဆိုေတာ့ အဲ့ဒါေတြကို အစ္မတုိ႔က ႀကံဳရတယ္။ စာသင္ေက်ာင္းေတြသာ အေရအတြက္ရွိတယ္။ စာသင္ေက်ာင္းေတြက တကယ္အထက္တန္းအဆင့္ထိ တကယ့္ပညာတတ္ေတြေမြးထုတ္ႏိုင္ဖို႔ေလာက္အထိ သူတို႔မွာ အရည္အခ်င္းမရွိႏုိင္ေသးတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲ့ဒီေက်ာင္းထြက္ႏႈန္းေတြက စိတ္မေကာင္းစရာႀကီး။ ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီဟာႀကီးကို အစ္မတို႔ကလည္း ဘာမွမလုပ္ေပးႏိုင္ဘူး။ မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူး။ စာသင္ေက်ာင္း ေလးတန္းကေန ၅ တန္း၊ ၆ တန္း၊ ၇ တန္းဆိုတာ ဖြင့္ဖို႔အတြက္က်ေတာ့ အမ်ားႀကီးလိုတယ္။ အခုေျပာသလို တည္ေဆာက္ရတာ။ ေနာက္ထပ္စာသင္ေက်ာင္းေတြ ထပ္ေဆာက္ရတယ္။ စာသင္ေက်ာင္းေဆာက္ရတဲ့စရိတ္က အနည္းဆံုးသိန္း ၁ဝဝ ေလာက္ရွိတယ္။ အဲ့ဒါႀကီးကို အစ္မတို႔ အၿမဲတမ္းမတတ္ႏိုင္ဘူး။ မတတ္ႏုိင္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကုိယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာ ျမင္ေနၿပီးေတာ့ ဒီအတိုင္းထားရစ္ခဲ့ရတာေတြရွိတယ္။ တစ္ခါတရံက်ရင္ ကိုယ္နဲ႔ခင္ရာမင္ရာ အသိုင္းအဝိုင္းေတြ ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ “ဆရာမေရ ဒီနယ္မွာ ဒီလိုရွိတယ္။ ကူညီေပးပါဦး။ ကၽြန္မေခၚသြားပါမယ္။ လိုက္ခဲ့ပါ” ေပါ့။ အဲ့ဒါမ်ိဳးေတြလုပ္ရတယ္။ အဲ့ဒါေတြျမင္ရက္နဲ႔ ထားရစ္ခဲ့ရတာ။ အဓိကက ပညာေရးေပါ့။ ပညာေရးသိပ္အားနည္းလြန္းတဲ့အခါ အဲ့လိုသယံဇာတေတြ အတိုင္းထက္အလြန္ေတြ ထုတ္ေနၾကတယ္။ တစ္ခါတရံ သူတို႔ထုတ္ေနတဲ့သယံဇာတေတြေၾကာင့္ ေဒသကလူေတြ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕တဲ့ေနၾကတာကို ျမင္ေနရတယ္။ ဒါကို သူတို႔မသိၾကဘူး။ သူတို႔မသိဘူး။ သိေပမဲ့လည္း သူတို႔မွာ တျခားေရြးခ်ယ္စရာဘာမွမရွိဘူး။ ဒီလုပ္ငန္းေတြမွာ ဝင္ကူၿပီးေတာ့ ကူထုတ္ရတာ။ ႏိုင္ငံေတာ္အခြန္မေဆာင္ဘာမေဆာင္နဲ႔ ထုတ္ေနတဲ့ပစၥည္းေတြကို သူတို႔က ဝင္ထုတ္ေနရတာ။ ဝင္ၿပီးေတာ့ လုပ္ေနရတယ္။ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ သူတုိ႔လက္ထဲ ပုိက္ဆံမရွိဘူး။
၉။ ၿပီးေတာ့ သတင္းမီဒီယာေလာကထဲ အစ္မျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့အျဖစ္ေပါ့။ သတင္းေထာက္အျဖစ္ေကာ အယ္ဒီတာအျဖစ္ေကာ ဝင္လုပ္ခဲ့တယ္ေပါ့။ အဲ့ဒါေလးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း အမွတ္တရပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ ႀကံဳလာခဲ့တဲ့အခက္အခဲပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာျပေပးပါဦး။
မီဒီယာလုပ္ငန္းထဲကိုက်ေတာ့ အစ္မက ငယ္ငယ္ကတည္းက စာေရးခ်င္တဲ့သူ။ ေနာက္တစ္ခု က လူေတြကို ပုိၿပီးေတာ့ ငါလုပ္ႏိုင္တာေတြ ဘာရွိေသးလဲေပါ့ေနာ္။ ငါလုပ္ႏိုင္တဲ့အရာနဲ႔ လူေတြကို ငါ ဘယ္ေလာက္ကူညီႏိုင္မလဲေပါ့။ ဆိုၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီမွာ အစ္မရဲ႕အစ္မက မီဒီယာထဲဝင္ေတာ့ သူကလည္း ေခၚတယ္။ နင္ဝင္လာခဲ့ပါလားေပါ့။ ဘယ္လိုစာေရးခ်င္တာလဲေပါ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ အစ္မ ပထမဆံုး weekly မွာဝင္ၿပီးေတာ့ အပတ္စဥ္ေဆာင္းပါးေတြ စေရးျဖစ္တယ္ေပါ့ေနာ္။ အဓိကကေတာ့ လူေတြရဲ႕ life ေပါ့ေနာ္။ အဘြားႀကီးေတြအေၾကာင္း၊ လမ္းေဘးက ဘဝေတြအေၾကာင္း ေရးတဲ့အခါမွာ လူေတြရဲ႕တုံ႔ျပန္မႈက မတူဘူးေပါ့ေနာ္။ သူတို႔ကို ကုိယ္က နားလည္လာတယ္။ သူတို႔ေတြကို ကူညီရမယ္ဆိုတာ နားလည္လာတယ္ေပါ့ေနာ္။ ဒါ မီဒီယာထဲကို ဝင္သြားရတဲ့ ပထမဦးဆံုးေရာက္လာတဲ့ ေပ်ာ္စရာေတြ၊ ၾကည္ႏူးစရာေတြေပါ့ေနာ္။ အစ္မ ကြန္ရက္ကို စေထာင္ျဖစ္တာကလည္း မီဒီယာထဲကိုဝင္ၿပီး ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေရးလိုက္တာကစၿပီး ကြန္ရက္ႀကီးကို စေထာင္ျဖစ္လိုက္တာမ်ိဳးေတြျဖစ္လာတယ္။ ႀကံဳရတာက ဘာေတြႀကံဳရလဲဆိုေတာ့ သတင္း သမားဆိုတာက သတင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ ေရးရမွာပဲ။ ျဖစ္ေနရင္ ျဖစ္ေနတာကို ေရးရမွာပဲ။ ဆိုေတာ့ အစ္မ ၂ဝ၁၁ ေလာက္ကထင္တယ္။ အစ္မ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ေရးတယ္။ စက္႐ံု ကေနစြန္႔ထုတ္လိုက္တဲ့ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြအေၾကာင္း။ လူေတြေသာက္ေနတဲ့ ေခ်ာင္းေတြ၊ ေျမာင္းေတြထဲကို ထုတ္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေရေတြေၾကာင့္ လူေတြက က်န္းမာေရးေတြ ဒုကၡေရာက္ ၾကတယ္။ ဆိုေတာ့ အစ္မ လူေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သူတို႔ေတြရဲ႕ကုတ္ေတြ၊ ဆရာဝန္ေတြရဲ႕ ကုတ္ေတြ၊ ေဒသအာဏာပုိင္ေတြရဲ႕ ကုတ္ေတြ၊ စက္႐ံုဘက္ကေတာ့ contact မရဘူး။ မရဘူး။ ဒီဟာကို သူတို႔ဘက္က ျပန္ၿပီးေတာ့ မေျဖႏိုင္ဘူးေပါ့။ မေျဖႏိုင္ဘူးလို႔ သူတို႔ဘက္ကေနေျပာတယ္။ အဲ့ေတာ့ အစ္မေရးလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ အစ္မကို သူတို႔ တရားစြဲဖို႔ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ ဒါေတြေတာ့ အၿမဲတမ္းႀကံဳရတယ္။ မီဒီယာသမားေတြအတြက္ေတာ့ ဒါေတြက မဆန္းဘူးေပါ့ေနာ္။ ဆိုေတာ့ အစ္မတို႔ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတယ္။ အဓိကကေတာ့ အစ္မတို႔က အဲ့ဒီကတည္းကကိစၥေတြက အခုခ်ိန္ထိ လည္း ႀကံဳေနရတုန္းပဲ။ ႀကံဳေနရတုန္းပဲဆိုတာက တရားစြဲတာေတြကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ လူေတြ အေပၚမွာ ဒီလိုမ်ိဳးမတရားသျဖင့္ စြန္႔ထုတ္ေနတဲ့ပစၥည္းေတြေၾကာင့္ ထိခိုက္ေနတာေတြက ဒီေန႔ထက္ ထိရွိေနၾကတုန္းပဲ။ ဒါေတြကိုလည္း အစ္မတို႔ ေမ့ထားပစ္လုိ႔မရဘူး။ အစ္မတုိ႔ မီဒီယာသမားလုပ္ရတဲ့ အခါမွာ အဲ့ဒါေတြအတြက္ေတာ့ ကုိယ့္ကိုယ္ကို အၿမဲေက်နပ္ရတယ္။ ကာကြယ္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ေပါ့။
၁ဝ။ အစ္မ ဥပေဒနဲ႔ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတာေတြေကာရွိလား။ တရား႐ံုးသြားခဲ့ရတာမ်ိဳးေပါ့။
အဲ့ေလာက္အထိေတာ့ မေရာက္ဘူး။ အစ္မ ခုနကေျပာတယ္။ တကယ္လို႔စြဲမယ္ဆိုလည္းစြဲ ေပါ့။ ေလးငါးခါရွိပါတယ္။ အဲ့ဒါမ်ိဳးေတြႀကံဳရတာ။ စြဲမယ္ဆိုလည္းစြဲ။ အစ္မတို႔ဘက္ကေန အလီဘိုင္ ခ်ျပႏိုင္တယ္။ အစ္မတို႔ ဘယ္ေလာက္ထဲထဲဝင္ဝင္ သတင္းလိုက္ထားတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေပါ့။ တ ကယ္မွန္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ခ်ျပႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ တရား႐ံုးအထိေတာ့ မေရာက္ပါဘူး။ အဓိကက ေတာ့ သတင္းေထာက္ေပါ့။ အလုပ္ျဖဳတ္ဖုိ႔တုိ႔ သတင္းမေရးဖို႔တို႔ ေတာင္းပန္ဖို႔တို႔ေပါ့ စသည္အားျဖင့္ ေတာ့ သူတို႔ဘက္က ဖိအားေပးတာမ်ားတယ္။ အစ္မတို႔ဘက္ကေတာ့ ကုိယ္မွန္ေနတဲ့အတြက္ တစ္ခါမွ မေတာင္းပန္ခဲ့ရဘူး။ တစ္ခါမွလည္း တရား႐ံုးမတက္ခဲ့ရဘူး။
၁၁။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ေကာ ျပည္သူ႕ဂုဏ္ရည္ဆုရခဲ့တာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္းေျပာျပေပးပါဦး။
၂ဝ၁၄ မွာ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ဆုကို ရတာေပါ့ေနာ္။ ၂ဝ၁၂ က အစ္မတို႔ကြန္ရက္ကို စေထာင္ တယ္။ ၂ဝ၁၃ ဆိုတာက အစ္မတို႔ရဲ႕ တကယ့္မိုးထဲေရထဲအခ်ိန္ေပါ့ေနာ္။ တကယ္ကြန္ရက္စေထာင္တဲ့အခ်ိန္မွာ အစ္မတို႔ သံုးေယာက္ပဲရွိတာ။ ေယာက်္ားေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အစ္မတစ္ေယာက္ေပါ့။ ဆိုေတာ့ အစ္မရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴး ႏွစ္ေယာက္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။ ဘယ္နဲ႔ညာေပါ့။ သူတုိ႔နဲ႔ အစ္မ ကြန္ရက္ကို စတည္ေထာင္တဲ့အခ်ိန္မွာ တအား႐ုန္းရတယ္။ အစ္မတို႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ခုနကေျပာသလို စာသင္ေက်ာင္းေတာင္ လံုးလံုးမရွိေသးတဲ့ ကေလးေတြ၊ သူတို႔ေတြက အသက္ကုိ ဆယ့္ငါးႏွစ္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ျဖစ္ေနၿပီ။ စာတစ္ခါမွမသင္ရေသးဘူး။ သူတို႔ေတြအတြက္ အစ္မတုိ႔က စာသင္ေက်ာင္းျဖစ္ခ်င္တာ။ ဆိုေတာ့ အစ္မတို႔မွာက လက္ထဲမွာ သံုးေယာက္ေပါင္းမွ ငါးေသာင္းေလာက္ပဲရွိတယ္။ ဆိုေတာ့ သိန္း ၇ဝ ေလာက္ကုန္မယ့္ေက်ာင္းကို အစ္မတို႔ မေဆာက္ႏိုင္ဘူး။ ဆိုေတာ့ ဒီ ၂ဝ၁၃ ဆိုတာ တကယ့္ကို မိုးထဲေရထဲ။ စာသင္ေက်ာင္းေလး တစ္ေက်ာင္းျဖစ္ဖို႔အတြက္ အစ္မတို႔မွာ အလွဴရွင္ေတြကို အားတက္သေရာေျပာေနဆိုေန လိုက္ေတာင္းပန္ၿပီးေတာ့ အလွဴေငြေတြ လိုက္ေကာက္ေနရတဲ့အခ်ိန္ေပါ့ေနာ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္အဖြဲ႕က ဟုိျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္အဖြဲ႕ရွိတယ္ဆိုတာက အစ္မမသိဘူး။ အမွန္အတိုင္းေျပာတာ။ မသိဘူး။ အစ္မဆုရမွပဲ အစ္မသိတာ။ ရွိေတာ့ရွိတယ္။ ဆရာဦးေက်ာ္သူတို႔ ဘာတို႔ကိုေပးတာေလ။ အစ္မတို႔က်ေတာ့ အဲ့ဒါေတြ အလွမ္းေဝးလြန္းတယ္ေလေနာ္။ ကုိယ္နဲ႔ကဆိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ ဦးေက်ာ္သူတို႔လို အဆင့္အတန္းမ်ိဳး လံုးဝမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့။ ၂ဝ၁၃ ေလာက္မွာ သူတုိ႔က ဒီအထူးဆုကို စေပးမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ လိုက္ၿပီးေတာ့ ရွာတဲ့အခါမွာ သူတုိ႔ အစ္မကို ေတြ႕ပံုရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အစ္မတို႔ facebook သံုးတာကိုး။ နဂိုကတည္းကရင္း Gtalk တို႔ Gmail တို႔ကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္သံုးခဲ့တယ္။ Facebook ေပၚလာတဲ့အခ်ိန္ကေနစၿပီး facebook ကို အစ္မတို႔ စသံုးတယ္။ အဲ့ဒီမွာ အစ္မတို႔ရဲ႕အလွဴရွင္ေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ ျပည္ပကေန၊ ဂ်ပန္ဘက္ကေန မ်ားတယ္ေပါ့။ ဆိုေတာ့ ဂ်ပန္တို႔ အေမရိကတို႔ကလူေတြက အြန္လိုင္းသံုးၾကတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုလည္း ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ သူတို႔က အစ္မကိုေတြ႕ေတာ့ လွဴၾကတယ္ေပါ့။ ျပည့္သူ႔ Royal အဖြဲ႕ကလည္း သူတို႔အဲ့လိုပဲ အစ္မကို ဖုန္းဆက္ၾကတယ္။ အစ္မစိတ္ထဲမွာ ဒါအလွဴရွင္ပဲ။ ငါ့ကို ပိုက္ဆံေတြလွဴေပးတယ္ေပါ့။ ဆိုေတာ့ သူတို႔ေမးသမွ် အစ္မေျဖတယ္။ အဲ့ဒါ သူခဏခဏဖုန္းဆက္တယ္။ ေမးတယ္ ေမးတယ္။ ေျဖတယ္ ေျဖတယ္။ ေၾသာ္ အလွဴေငြရမယ္ေပါ့ေနာ္။ တစ္ရက္က်ေတာ့ သူတုိ႔ဖုန္းဆက္တယ္။ ညႀကီးမင္းႀကီး။ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္အထူးဆုရတယ္ေပါ့ေနာ္။ ဘာမွန္းမသိဘူး။ ဘာဆုမွန္းလည္းမသိဘူး။ ဘာေၾကာင့္ ရမွန္းလည္းမသိဘူး။ တကယ္ရမွန္းမရမွန္းလည္း မသိဘူး။ တစ္ေယာက္က စတယ္ေပါ့ေနာ္။ အိမ္လာေတာ့ အစ္မေတြကို ေျပာျဖစ္တယ္။ ညႀကီး ၁၂ နာရီေလာက္ ဖုန္းဆက္ေတာ့ “ ဟယ္ ငါဆုရတယ္ေပါ့” လို႔ ေျပာတယ္ေပါ့။ ဖုန္းဆက္ၿပီးေတာ့ “ ဘာဆုမွန္းေတာ့မသိဘူး” ေပါ့။ အိမ္ကလည္း ေပ်ာ္တယ္ေပါ့။ ဟယ္ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဆုရလိုက္တယ္ပဲၾကားတာ။ ၾကားထဲမွာ ဘာမွ သူတို႔နဲ႔ အဆက္အသြယ္မရွိဘူး။ ဘာမွန္းကို မသိတာ။ သူတုိ႔ကလည္း အြန္လိုင္းကေန ပို႔တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အစ္မကလည္း ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့ မၾကည့္ျဖစ္ဘူး။ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေနာ္။ ေနာက္က်ေတာ့ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္အထူးဆုကို သူတို႔ ႏိုင္ငံျခားမွာ ဖေလာ္ရီဒါမွာေပါ့ေနာ္။ ေပးလိုက္ၾကတယ္။ အဲ့ပံုျမင္ေတာ့မွ ေၾသာ္ ငါတကယ္ဒီဆုကုိရတာပဲေပါ့ေနာ္။ ငါတကယ္ရတာပဲ။ အဲ့ဒါေတြ တကယ္ရွိတယ္ေပါ့ေနာ္။ ဆိုၿပီး ဖတ္ၾကည့္ေတာ့မွ အဲ့ဆုေတြအေၾကာင္းကို အစ္မနားလည္ခဲ့တာ။
၁၂။ ဖေလာ္ရီဒါမွာ အစ္မတို႔သြားယူခဲ့တာလား။
မဟုတ္ဘူး ညီမေလး။ အေမရိကမွာ တစ္ေခါက္ဆုေပးတယ္။ ဆုေပးတာက အစ္မတို႔ သြားစ ရာမလိုဘူး။ သူတုိ႔ကဖိတ္တယ္။ အစ္မတို႔လာႏိုင္မလားေပါ့။ အစ္မတို႔က မသြားဘူး။ မသြားဘူးဆိုတာက ကုိယ့္အေနနဲ႔ကလည္း အလွမ္းေဝးလြန္းတာေပါ့ေနာ္။ တကန္တကမသြားခ်င္ဘူး။ မသြားခ်င္လို႔ သူတို႔ကပဲ ဟုိမွာ ကုိယ္စား ျပဳၿပီး ယူေပးလိုက္တာ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ အစ္မတို႔ဆုရတဲ့ႏွစ္မွာမွ စလုပ္တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သူတုိ႔ေျပာင္းၿပီးေတာ့ ဆုရတဲ့သူေတြကို။ အစကေတာ့ ဦးေက်ာ္သူတုိ႔ဘာတို႔ဆို အေမရိကကုိေခၚၿပီး သူတုိ႔ေပးၾကတာ။ အလွဴေငြေတြက ဆုေတြပါ တစ္ခါတည္းေပးၾကတယ္ေပါ့ေနာ္။ အစ္မတို႔က်ေတာ့ အဲ့ဒီတုန္းက သံုးဆုေပါ့ေနာ္။ အထူးဆုသံုးဆုေပးတယ္။ ေနာက္ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ဆုေပးတယ္။ ဆိုေတာ့ စုစုေပါင္း ေလးဆုေပါ့။ ဆုိေတာ့ ေလးဆုျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ပြဲလုပ္တယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာလည္း အစိုးရက ႏိုင္ငံျခားကလူေတြကို ျပည္ဝင္ခြင့္ျပန္ေပးတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ သူတို႔ပါ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အလည္လာၾကရင္းနဲ႔ ပြဲလုပ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ျပန္လုပ္ၾကတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့က်ေတာ့ အစ္မတုိ႔က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာပဲ ယူၾကတာဆိုေတာ့…။
၁၃။ ဟုတ္ကဲ့… အစ္မ။ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ဆုက ျမန္မာအစိုးရကေပးတာမဟုတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။
မဟုတ္ဘူး ညီမေလး။ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ဆုဆိုတာက ႏိုင္ငံျခားမွာေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတာ။ ဥပမာ ဂ်ပန္မွာေရာက္ေနတဲ့သူေတြကလည္း ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ထဲကို ဝင္လို႔ရတယ္။ ဂ်ပန္မွာ ဌာနခြဲေပါ့။ အဲ့ေတာ့ ကိုးရီးယားဆုိလည္း ကုိးရီးယားမွာ ဌာနခြဲေပါ့။ အဲ့လိုမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ အေမရိကဆိုလည္း အေမရိကမွာ ရွိတဲ့ျမန္မာေတြက သူ႔ျပည္နယ္အလိုက္ ဌာနခြဲေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ပိုက္ဆံေတြစုထားၾကတာေပါ့။ တစ္ပတ္မွာ ေဒၚလာ ၅ဝ ဆို ၅ဝ ေပါ့။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ စုထားၾကတယ္။ စုထားၿပီးေတာ့ တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့အခါတုိင္း ျမန္မာႏိုင္ငံထဲမွာ ျပည္သူ႔အတြက္ တကယ္ဘယ္သူကူညီေနတာလဲ။ ကူညီေနတဲ့အလုပ္ေတြ တကယ္ထိေရာက္ရဲ႕လားဆုိတာ ေရြးခ်ယ္ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီသူတုိ႔စုထားတဲ့ပိုက္ဆံေလးေတြနဲ႔ ဆုေပးတယ္။ ဆုေပးတာ။ အဲ့ဒီမွာ ဌာနခြဲေတြ ဆယ္ခုရွိတယ္ဆုိရင္လည္း ဆယ္ခုထဲက ဝိုင္းေရြးၾကတာေပါ့။ ေရြးေတာ့ ဆယ္ေယာက္တက္လာတယ္။ အဲ့ဆယ္ေယာက္ထဲကမွ ျပန္ေရြးေပါ့။ အဲ့လို အဆင့္ဆင့္ေပါ့။ ေရြးၾကတယ္။ ေရြးၾကၿပီးေတာ့မွ ဆုရတဲ့သူကို သူတို႔လွမ္းအေၾကာင္းၾကားတာ။ အစ္မကို ခဏခဏဖုန္းဆက္ၾကတယ္ဆိုတာ ဌာနထဲက လူေတြက “ ဟယ္ ဒီေကာင္မေလးတကယ္ဘာလုပ္ေနလဲ”ဆိုတာ ခဏခဏဖုန္းဆက္ေမးေနၾကတယ္။ အစ္မ စိတ္ထဲမွာလည္း “ဒါအလွဴရွင္ပဲေပါ့” ဆိုၿပီး အစ္မက ေျဖခဲ့တာ။
၁၄။ အစ္မစာအုပ္ေလးေတြ ထုတ္ျဖစ္ခဲ့တာေလးေတြကိုလည္း ေျပာျပေပးပါဦး။
စာအုပ္ကေတာ့ အစ္မေဖေဖက စာေရးဆရာေလ။ စာေရးဆရာဆိုေတာ့ အစ္မကလည္း စာေရးတာကို ဝါသနာပါတယ္ဆုိေတာ့ စာေရးျဖစ္တယ္။ အစ္မ Khin Hnin Kyi Thar ဆိုတဲ့ page နဲ႔က ၾကာၿပီ။ ၾကာၿပီဆိုတာ ကြန္ရက္ထက္ေတာင္ ပုိသက္တမ္းရွည္ေသးတယ္။ ၂ဝ၁ဝ ေလာက္ ကတည္းက ထင္တယ္။ အစ္မ page ေလးဖြင့္ၿပီးေတာ့ စာေရးျဖစ္တယ္ေပါ့ေနာ္။ ေနာက္ ေပးစာလို ေရးထားတဲ့ေဆာင္းပါးေလးေတြရွိတယ္။ အဲ့ဒီေဆာင္းပါးေလးေတြကို ျပန္တင္တယ္။ ကဗ်ာေလးေတြလည္း ေရးျဖစ္တယ္ေပါ့ေနာ္။ အဲ့လိုေလးေတြ အစ္မ စာေရးရင္းေရးရင္းနဲ႔ အစ္မ page ကေန ဖတ္တဲ့သူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားလာတယ္ေပါ့ေနာ္။ အစ္မေရးတဲ့စာေလးေတြကို သေဘာက်ေတာ့ ထုတ္ပါလားေပါ့။ လူေတြက ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အစ္မစိတ္ထဲမွာ ငါက စာေရးဆရာႀကီးေတြလိုလည္း မဟုတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ ငါ စာေရးဆရာႀကီးေတြလိုလည္း တန္းမဝင္ဘူးေပါ့ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ အဲ့စိတ္အၿမဲတမ္းရွိတယ္။ ငါ စာေရးဆရာမျဖစ္ေသးဘူး။ မထုတ္ခ်င္ဘူးေပါ့ေနာ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ထုတ္ပါလို႔ ဝိုင္းၿပီး တိုက္တြန္းၾကတဲ့သူေတြရွိတဲ့အျပင္၊ အစ္မနဲ႔ခင္တဲ့၊ အစ္မရဲ႕ကေလးေတြကို ေက်ာင္းထားထားေပးတဲ့သူကေန “ ညီမေလးကို စာအုပ္ထုတ္ေပးမယ္” တဲ့။ သူက ထုတ္ေပးမယ္ဆိုတာက ညီမေလးကို ဘယ္စာေတြအကုန္လံုး အစ္မထုတ္လိုက္ေတာ့မယ္ေပါ့။ ဆိုေတာ့ မထုတ္ပါနဲ႔။ မထုတ္ခ်င္ပါဘူးဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ထုတ္မွရမယ္။ ညီမေလးစာအုပ္ေလးေတြက လူငယ္ေတြဆီ ေရာက္သင့္တယ္ေပါ့ေနာ္။ ကဲ… အဲ့ဒါဆိုလည္း ထုတ္ၾကတာေပါ့ေလဆိုၿပီးေတာ့ ေဆာင္းပါးေလးေတြစုၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီထဲက ကုိယ္ေရြးခ်င္တာေလးေတြ ကုိယ္ေပးခ်င္တာေလးေတြ ျပန္ၿပီးေပးေပါ့ေနာ္။ အဲ့ဒါေလးနဲ႔စုၿပီး ထုတ္ျဖစ္တာ။ ဟုိလိုႀကီး စာအုပ္ထုတ္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးနဲ႔စာေရးခဲ့တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။
၁၅။ ထုတ္ခဲ့တဲ့စာအုပ္ေလးေတြရဲ႕နာမည္ေလးေတြကေကာ အစ္မ။
တစ္အုပ္ပဲရွိေသးတယ္ ညီမေလး။ ခ်စ္တဲ့သူကို သတိရတဲ့အခါ…။ အဲ့ဒီတစ္အုပ္ပဲ ထုတ္ရေသး တယ္။ ေနာက္စာအုပ္ေတြက ေလးအုပ္ေလာက္ အစ္မကို ထုတ္ေပးမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ထုတ္ေဝသူေတြ ဆက္သြယ္ထားတာရွိတယ္။ ဒုတိယတစ္အုပ္အတြက္ေတာ့ မေရးရေသးဘူး။ ၾကာခ်င္လည္း ၾကာဦးမွာေပါ့ေနာ္။
၁၆။ အဲ့ဒီစာအုပ္ေလးဖတ္ရတာ လူငယ္ေတြအတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္ဓာတ္ခြန္အားရရွိေစတာ ေတြပါတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲ့ဒီစာအုပ္ေလးကုိ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ထုတ္ေဝျဖစ္တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးကို သိပါရေစ။
အဓိကကေတာ့ အစ္မ အဲ့ဒီ “ ခ်စ္တဲ့သူကုိ သတိရတဲ့အခါ ” က ညီမေလးသို႔ေပးစာေပါ့ေနာ္။ ေပးစာက ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ အစ္မ ခင္ရတဲ့ညီမေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အစ္မက နဂိုကတည္း ကရင္း ေမာင္ေလးေတြ ညီမေလးေတြကို ခင္တတ္တယ္ေပါ့ေနာ္။ အစ္မနဲ႔ခင္တဲ့ ေမာင္ေလးတစ္ ေယာက္က ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္သြားတယ္။ ေက်ာင္းသြားတက္တာေပါ့ေနာ္။ ဆိုေတာ့ သူ႔ကို အစ္မက စာေရးခ်င္တာ။ တစ္ခုခုေျပာျပခ်င္တာ။ သူက အစ္မကိုဆို အၿမဲတမ္းေမးတယ္။ အစ္မေရ ဒါေလး ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ရမလဲ။ အစ္မ ဒီလိုေလးေတြ စိတ္ညစ္စရာေတြရွိတယ္။ သူက မက္ဆင္ဂ်ာကေန အၿမဲတမ္းေမးခြန္းေလးေတြ ေမးေလ့ရွိတယ္။ အစ္မကလည္း အၿမဲတမ္းသြားသြားေျဖတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အစ္မနယ္မွာ ေက်ာင္းထားေပးထားတဲ့ ကေလးေတြရွိတယ္။ အစ္မေမြးစားထားတဲ့ ကေလးေလးေတြလည္း ရွိတယ္။ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးေပါ့ေနာ္။ အစ္မ သူတုိ႔ကို ဖတ္ေစခ်င္ တယ္။ ဖတ္ေစခ်င္တယ္ဆိုတာက အစ္မတုိ႔ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကေန ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့အထဲမွာ အမွားေလးေတြရွိတယ္။ အစ္မတို႔ကိုယ္တိုင္ အမွားနဲ႔အမွန္မသဲကြဲဘူး။ အသက္ႀကီးလာမွ အမွန္နဲ႔ အမွားကြဲသြားတာဆုိေတာ့ အဲ့ဒီအမွားနဲ႔အမွန္မသဲကြဲခဲ့ဘဲ အစ္မတို႔လုပ္ခဲ့တဲ့အရာေလးေတြကို သူတို႔ ေတြက လုိက္ၿပီးေတာ့ လုပ္မိမွာစိုးတယ္။ ဆိုေတာ့ အစ္မမွားထားတဲ့ထဲကေန ဒီလိုဒီလိုေလ၊ ဒီလို အခ်ိန္မွာ ဒီလိုျဖစ္တတ္တယ္။ မွားတတ္တယ္။ ဆိုေတာ့ အဲ့ဒါေလးေတြကုိ သူတို႔ကို ျပန္သင္တယ္။ သင္တယ္ဆုိတာထက္ ကိုယ့္ညီမေလးေတြဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ အဓိကကေတာ့ အစ္မေမြးစားထားတဲ့ ကေလးေလးေတြအတြက္ေပါ့။ မိန္းကေလးေတြေပါ့။ သူတုိ႔အတြက္ ဒီစာေလးေတြကို ေရးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အစ္မေတြ႕ေနႀကံဳေနတဲ့ဟာ၊ ကုိယ္မွားတာေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ ကိုယ္နဲ႔ခင္တဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ေတြဆီကေန အစ္မသင္ယူလာခဲ့ရတာ။ အဲ့ဒါေလးေတြထဲက သူတို႔ကို သိေစခ်င္တယ္။ ေနာက္ ကိုယ့္ကုိယ္ကို ေအးခ်မ္းေအာင္ ဘယ္လိုေနရမလဲ။ အစ္မက ေဒါသႀကီးတယ္။ ေဒါသႀကီးေနတယ္ဆိုတဲ့ထဲကေန လံုးဝေဒါသမထြက္ျဖစ္ေအာင္ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ထိန္းလာခဲ့ရတာေတြရွိတယ္။ အဲ့ဒါေလးေတြကို အစ္မ ကိုယ့္ညီမေလးေတြအတြက္ ေရးတယ္။ အဓိကကေတာ့ ကုိယ့္ထက္ပိုေကာင္းေစခ်င္တယ္။ ကုိယ္ေကာင္းတာထက္ ပိုေကာင္းေစခ်င္တယ္။ ကုိယ္ေကာင္းေနတယ္ဆိုတာက ကုိယ္ဘာေတြမွားခဲ့တယ္ဆိုတာကို သူတုိ႔ကိုေျပာျပႏိုင္မွ အဲ့ဒီ အမွားေလးေတြကုိ ေရွာင္ၿပီးေတာ့ ပိုေတာ္မယ္ေပါ့။ အမွားဆိုတာက ဝကၤပါနဲ႔တူတယ္။ ေဝ့သြား တာေပါ့။ အခ်ိန္ၾကာသြားတတ္တယ္။ အဲ့ဒီအမွားေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္သြားႏုိင္တယ္ဆုိရင္ အဲ့ဒီအစ္မ တို႔ၾကာခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကို သူတို႔ျဖတ္သြားႏိုင္မယ္။ ပိုျမင္လာမယ္။ ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔အစ္မ “ ညီမေလးေရ…” ဆုိတဲ့စာေလးကို ေရးျဖစ္ေနတာ။
၁၇။ တကယ္ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းပါတယ္။ ပရိသတ္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “တစ္ေယာက္တစ္လက္” ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္မွာ အစ္မက presenter လား၊ producer လား။ တခ်ိဳ႕မီဒီယာေတြမွာ ေဖာ္ျပထားတာက အစ္မက program producer တဲ့။ အခု အစ္မက ေျပာ ေတာ့ presenter တဲ့။
Presenter ဆိုတာက အစ္မကေတာ့ producer ေကာ presenter ေကာ တာဝန္ယူထားတာ။ ဒါေပမဲ့ အစ္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကို producer တစ္ေယာက္ရယ္လို႔ စိတ္ခ်လက္ခ်ႀကီး လက္မခံေသးဘူး။ အစ္မႀကိဳးစားေနတုန္းပဲ။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ဘာႀကီးလို႔ေျပာၿပီး မလုပ္ႏိုင္တာထက္စာရင္ ကုိယ္လုပ္ေန တာေလးေတြ၊ ကုိယ္လုပ္ႏိုင္တာကိုပဲ ကိုယ္ေျပာတာေကာင္းတယ္ေလ။ အဓိကကေတာ့ အစ္မတို႔ ယူထားတာကေတာ့ producer level ပဲ။ ဒါေပမဲ့ အစ္မ presenter အပိုင္းကိုပဲ အဓိကအားစိုက္ေန ေသးတယ္။ ဒီ producer ကေတာ့ အစ္မတို႔ ဒါကေတာ့ ညီမေလးရယ္ team က အစ္မတို႔ ၆ ေယာက္ ပဲရွိတာ။ ၆ ေယာက္မွာမွ team က ဘာထုတ္မယ္ဆုိတာ အစ္မတို႔အားလံုး ဆံုးျဖတ္ရတယ္။ အေကာင္းဆံုးကို အစ္မတို႔ေရြးခ်ယ္ရတယ္။ ဘယ္လို စတူဒီယိုတည္ေဆာက္မယ္ဆိုတာကအစ အစ္မတို႔အကုန္လုပ္ရတယ္။ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူက ဘာဆိုတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ အားလံုးက teamwork လုပ္ၾကတာခ်ည္းပဲ။
၁၈။ ဒီ Fix it ဆိုတဲ့ program ကလည္းေလ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အက်ိဳးရွိတယ္ေပါ့ေနာ္။ သူက ေဒသေတြကိုသြားၿပီးေတာ့ လိုက္ၿပီးေတာ့ ကူညီေပးတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေလးေတြရွိရင္ ရွိသ လိုေပါ့ေနာ္။ ဒီ program ကေလ အဓိကက ဘာမက္ေဆ့ခ်္ေပးခ်င္တာလဲေပါ့။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဒီလို programs ေတြက ဘာေၾကာင့္ အေရးႀကီးလဲေပါ့။ အဲ့ဒါေလးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာျပေပးပါဦး။
အစ္မ သီလရွင္ဝတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဒီ program လုပ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ သူတို႔အစ္မကို လာၿပီး တိုင္ပင္ၾကတယ္ေပါ့ေနာ္။ အဓိကက အစ္မ ပရဟိတနဲ႔ပတ္သက္လို႔ဆိုၿပီးေတာ့ အစ္မနဲ႔လာၿပီး စကား ေျပာၾကတယ္ေပါ့ေနာ္။ စကားေျပာၾကတဲ့အခါက်ေတာ့ အစ္မသူတို႔ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ သူတို႔က ဘာလဲဆိုေတာ့ Let’s together ေပါ့။ အစိုးရကို ေစာင့္ေနလို႔မရဘူး။ လာၿပီးကူညီမယ့္ သူေတြကိုပဲ အစ္မတုိ႔က ေမွ်ာ္ေနလို႔မရဘူး။ အတူတူလုပ္လိုက္တဲ့အခါက်ရင္ ၿပီးသြားတယ္။ ေရကန္ေလးကို အလွဴရွင္လွဴရင္ေကာင္းမွာပဲဆိုၿပီး ထိုင္ေစာင့္ေနတာထက္စာရင္ နင္ဘာႏိုင္လဲ။ နင့္မွာဘာရွိလဲ။ နင့္မွာ သဲရွိလား။ နင့္မွာ ေက်ာက္ရွိလား။ ဘိလပ္ေျမတစ္အိတ္ကို ဘယ္ေလာက္လဲ။ ၆ဝဝဝ။ အဲ့ဒါဆို ၆ဝဝဝ ရဖုိ႔အတြက္ နင္ ၅ဝဝ ထည့္၊ ငါ ၅ဝဝ ထည့္။ စုလိုက္။ ဘယ္ေလာက္စုရမလဲ။ သံုးလစုမလား။ ေလးလစုမလား။ ငါးလေျမာက္က်ရင္ ေရကန္ရသြားမွာပဲ။ အဲ့ဒါကို အလွဴရွင္ထိုင္ေစာင့္ခဲ့တာ ႏွစ္ေလးဆယ္ၾကာမလား၊ ငါးဆယ္ၾကာမလားမသိဘူး။ ဆိုေတာ့ အတူတူထလုပ္လိုက္ရင္ ၿပီးသြားမယ္။ အစ္မတို႔ႏိုင္ငံမွာ လိုေနတဲ့ က႑ေတြ အမ်ားႀကီး။ အစိုးရလုပ္ရမွာ အမ်ားႀကီး။ မွန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အစိုးရမလုပ္ႏိုင္တဲ့အခါ ေစာင့္ေနရင္းနဲ႔ကေလးေတြလည္း အသက္ႀကီးကုန္ၿပီ။ ကေလးေတြလည္း စာမတတ္ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ အဲ့လိုမဟုတ္ဘဲနဲ႔ အတူတူထလုပ္။ အတူတူထခ်ၾက။ အစ္မတို႔ကလည္း လိုတာေတြ၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာေတြလိုေနတယ္၊ အဲ့ဒီလိုေနတဲ့ ေနရာေတြကို လွဴေနတဲ့သူေတြကလည္း သူတို႔မွာ information နည္းတာေပါ့ေနာ္။ information နည္းေတာ့ သူတို႔မလွဴႏိုင္ဘူးမဟုတ္ဘူး။ လွဴႏိုင္တယ္။ သူတုိ႔မလုပ္ႏုိင္ဘူးမဟုတ္ဘူး။ လုပ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဒသေတြကို သူတို႔ကသြားၿပီးေတာ့ အခင္မင္မရွိတဲ့အခါ၊ အခ်ိတ္အဆက္မရွိတဲ့အခါ ႐ုတ္တရက္ႀကီး သူမ်ားေနရာေရာက္သြားၿပီး ဘာေတြလိုပါသလဲခင္ဗ်ာဆုိၿပီး သြားေအာ္ေနလို႔ရတာမဟုတ္ဘူး။ ဆိုေတာ့ သူတို႔မွာ information လိုတယ္။ Information သာရရင္ လွဴႏုိင္တယ္။ အစ္မတို႔က အဲ့ဒီ information ေပးခ်င္တာ။ ဘယ္ေနရာေတြမွာ ဘာေတြဘာေတြ လိုေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ဘယ္ေလာက္ကုန္က်စရိတ္ရွိတယ္ဆုိတဲ့ information ကို အစ္မတုိ႔က ေပးလိုက္တဲ့အခါမွာ လွဴခ်င္တဲ့သူေတြကလည္း ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက တကယ္လုပ္ေနတဲ့အဖြဲ႕အစည္းေတြရွိေနတယ္။ သူတို႔ဟာနဲ႔သူတို႔ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အကူအညီေစာင့္မေနဘဲနဲ႔ လုပ္ေနတဲ့အဖြဲ႕အစည္းေတြရွိတယ္လို႔ သိရတဲ့အခါမွာ အဲ့ဒီအဖြဲ႕အစည္းေတြကုိ လွဴခ်င္စိတ္ေတြက အလွဴရွင္ေတြေကာ ေဒသခံေတြမွာပါ ပိုၿပီးမ်ားလာတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔ အစ္မတို႔က fix it program ကို လုပ္ေနၾကတာ။
၁၉။ ဟုတ္ကဲ့ပါ။ အစ္မအေနနဲ႔ အခုဆိုလို႔ရွိရင္ တစ္ႏုိင္ငံလံုးက ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြက ပံုစံမ်ိဳးစံု၊ ရည္ ရြယ္ခ်က္မ်ိဳးစံုနဲ႔ေပၚေပါက္လာၾကတယ္ေပါ့ေနာ္။ ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီအေပၚ အျမင္ေလးကိုလည္း ေျပာျပေပး ပါဦး။
ပရဟိတအဖြဲ႕ေတြအမ်ားႀကီးေပၚတယ္ေပါ့ေနာ္။ မွန္တယ္။ အစ္မတို႔ နာဂတ္အၿပီး ၂ဝဝ၇၊ ၂ဝဝ၈ ေလာက္ကေနစၿပီး အဖြဲ႕အစည္းေတြက အမ်ားႀကီး။ တစ္ခါတရံ အဖြဲ႕ေတြက ကြဲကုန္တယ္။ ၂ ဖြဲ႕ ၃ ဖြဲ႕ကြဲကုန္တဲ့အဖြဲ႕ေတြကလည္း အမ်ားႀကီး၊ ေလးငါးေျခာက္ဖြဲ႕ကြဲကုန္တဲ့အဖြဲ႕ေတြကလည္း အမ်ားႀကီးေပါ့ေနာ္။ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ တစ္ဖြဲ႕ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ အဲ့ေတာ့ ေကာင္းတယ္။ ေကာင္းတာကေတာ့ ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဟုိတစ္ေန႔ကေတာင္ အစ္မေျပာျဖစ္တယ္။ ကေလးေတြ ပရဟိတဝင္လုပ္ၾကတာေကာင္းတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစ္မတို႔ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြား၊ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီးေတာ့ေနတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အခ်ိန္ကုန္ခံေနမယ့္အစားေပါ့ေလ လူငယ္ေတြဆံုၾကတဲ့အခါ မူးယစ္ေဆးဝါးအသံုးျပဳလားဘာညာေပါ့ေနာ္။ အဲ့လိုျဖစ္ေနၾကမယ့္အစား ဒီလိုမ်ိဳး ပရဟိတလုပ္ၾကရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕၊ အစ္မတို႔ဆိုလည္း ပရဟိတလုပ္ၾကရင္းနဲ႔မွ အစ္မတုိ႔ရဲ႕ ျပဌာန္းခ်က္ကိုက သူမ်ားကို ကူညီရတာဆိုေတာ့ အစ္မတို႔ရွာေဖြခဲ့တယ္။ ဒါကို ပင္ပန္းတယ္လို႔ မထင္ဘူး။ ကူညီခ်င္တယ္။ ေပ်ာ္ေနတယ္။ ဒါ အစ္မတို႔ဘဝကို ရွာေတြ႕ထားတာေပါ့ေနာ္။ အဲ့လိုမ်ိဳးပဲ စာဖတ္ခ်င္တဲ့သူ၊ စာေရးခ်င္တဲ့သူကလည္း ဒီေလာကထဲကို ဝင္မွ စာဖတ္တဲ့သူနဲ႔ဆံုႏိုင္မယ္။ စာေရးတဲ့သူနဲ႔ဆံုႏုိင္မယ္။ အဲ့ဒီလို ကိုယ့္ဟာကုိယ္ ျပန္ရွာေတြ႕ႏိုင္တယ္ေပါ့ေနာ္။ ဆိုေတာ့ အဲ့ဒါကေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပရဟိတဆိုတာက မူးယစ္ေဆးဝါးလိုပဲ။ သူက စြဲတတ္တယ္။ စြဲတတ္တယ္။ အစ္မတို႔လိုေပါ့။ လူေတြကို ကူညီရတာစြဲတယ္။ စြဲေတာ့ အစ္မက သူမ်ားကို မကူညီရဘူး၊ ေဒသေတြသြားၿပီး ခရီးမထြက္ရဘူးဆိုရင္ အစ္မဖ်ားတယ္။ က်န္းမာေရးမေကာင္းဘူး။ အိပ္ရာထဲ လဲတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ၾကာၾကာေနရင္ ေနမေကာင္းဘူး။ သူမ်ားကုိ ေတာေတာင္ေတြထဲ ေလွ်ာက္သြားေနရရင္ အစ္မ က်န္းမာေရးေကာင္းတယ္။ အဆင္ေျပတယ္။ ဆိုေတာ့ အဲ့လိုမ်ိဳးပဲ။ အလုပ္က စြဲတတ္တယ္။ ဒါမွ ဒါေပါ့။ စြဲတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ စြဲတဲ့ေနရာမွာ ကေလးေတြက်ေတာ့ ငယ္ေသးတယ္ေလေနာ္။ ငယ္ေသးတယ္။ တစ္ခါတရံက်ေတာ့ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ မထိန္းႏိုင္တဲ့အရာေလးေတြရွိတယ္။ ဘယ္လိုေတြမ်ားလာလဲဆိုေတာ့ ေဆးေက်ာင္းသားေတြ၊ ေနာက္ တကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ ကေလးေတြဆိုရင္ ပရဟိတေတြလုပ္တာေတြကို သိပ္စြဲလြန္းအားႀကီးၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းခ်ိန္မမွန္ေတာ့တာေတြ၊ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းမတက္ေတာ့တာေတြ၊ စာေမးပြဲမေျဖႏိုင္ေတာ့တာေတြ၊ စာေမးပြဲက်ကုန္တာေတြ၊ ဘားထိၿပီး ေက်ာင္းထြက္လာရတဲ့ ကေလးေတြ မ်ားလာတယ္။ အဲ့ေတာ့ အရမ္းႏွေျမာစရာေကာင္းတယ္။ အဲ့ေတာ့ စြဲတာကစြဲ၊ သူမ်ားကုိ ကူညီရတာက မွန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္ကူညီမွ ဒီလူေတြရပ္တည္ႏိုင္မယ္ဆိုတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူမွ အကူအညီမပါဘဲနဲ႔ သူတို႔ဟာသူတို႔ ရွင္သန္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာၿပီ။ အစ္မတို႔ ကူညီမွ သူတို႔ေတြ ရွင္သန္လာခဲ့ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ဆိုေတာ့ အဲ့ဒါေတြကို သူတို႔က ေမ့လို႔မရဘူး။ စြဲတတ္တယ္။ အစ္မဆိုလည္း သူမ်ားကို ကူညီတာ စြဲတာက စြဲတာတစ္ပိုင္း၊ ဒါေပမဲ့ အစ္မရဲ႕အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အလုပ္ကို အစ္မက ႀကိဳးစားတာတစ္ပိုင္းပဲ။ အဲ့ႏွစ္ခုက မတူဘူး။ အစ္မတို႔ဦးေႏွာက္မွာ အကန္႔ေလးကန္႔ပါသလိုပဲ အလုပ္ေတြက မတူဘူး။ တစ္ခုတန္႔သြားလို႔မရဘူး။ တစ္ခုပဲလုပ္ေနလို႔မရဘူး။ အစ္မက ဟာ ပရဟိတလုပ္ခ်င္လို႔ဆိုၿပီး ႐ံုးမတက္ရင္ မရဘူး။ ႐ံုးတက္စရာရွိရင္ တက္ရတယ္။ ႐ံုးမွာ ထူးခၽြန္စရာရွိရင္ထူးခၽြန္ရတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အစ္မတို႔ လုပ္ငန္းခြင္ဆိုတာ ညီမေလးသိပါတယ္။ အတုိက္အခိုက္ေတြမ်ားတယ္။ ကုိယ့္ထက္ေတာ္တဲ့သူအမ်ားႀကီးပဲ။ ကုိယ္ဒီေန႔ညံ့သြားရင္ ကုိယ္ထြက္ရမွာပဲ။ ေတာ္တဲ့လူကို အစားထိုးမွာပဲ။ အလုပ္အရမ္းႀကိဳးစားေနရတယ္။ အသစ္အသစ္ေတြသင္ယူေနရတယ္။ အဲ့ဒါေတြကို ေမ့ေနလို႔မရဘူး။ ေမ့ေနရင္ အစ္မတို႔အလုပ္ျပဳတ္မွာပဲ။ အလုပ္ျပဳတ္သြားရင္ ဘယ္သူထမင္းေကၽြးမွာလဲ။ ဘယ္သူေတြက အစ္မတုိ႔ကို သူမ်ားေတြကို ကူညီဖို႔အတြက္ လမ္းစရိတ္ေပးမွာလဲ။ အဲ့ဒီအတြက္ အစ္မ တို႔က အလုပ္လုပ္ရတယ္။ အလုပ္လုပ္ဖို႔အတြက္ အစ္မတို႔ သင္ယူစရာရွိတာေတြ သင္ယူရမယ္။ စာေတြဖတ္စရာရွိရင္ ဖတ္ရမယ္။ ပိုေတာ္စရာရွိရင္ ပိုေတာ္ရမယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ အစ္မတို႔ရပ္တည္ေရးက ဒီဘက္တစ္ခုမွာ အဆင္ေျပေနမွ ဒီဘက္တစ္ခုမွာ အဆင္ေျပမွာ။ ကုိယ္ဘာမွမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ သူမ်ားကို ကူညီႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒါေလးကို ကေလးေတြ ေမ့လို႔မရဘူး။ စြဲေတာ့စြဲေနတယ္။
၂ဝ။ အခုလက္ရွိမွာ အစ္မအေနနဲ႔ ဘာေတြလုပ္ေနလဲဆိုတာ သိပါရေစ။
အခုလက္ရွိမွာေတာ့အစ္မက ထံုးစံအတုိင္းပဲ အစ္မခ်င္းျပည္နယ္မွာ သိမ္တစ္ခုေဆာက္ေနတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေဆာက္ေနတယ္။ ေနာက္ မေကြးမွာ စာသင္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ေဆာက္ေနတယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္မွာ ေရကန္တစ္ခုေဆာက္ေနတယ္။ ေနာက္ထပ္ေရကန္တစ္ကန္ေဆာက္ဖုိ႔အတြက္ အစ္မ ကခ်င္ျပည္နယ္ဘက္ကုိ သြားၾကည့္ဖို႔ရွိတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ အစ္မအၿမဲတမ္းလုပ္ေနက်ေပါ့။ က်န္တာေတြကေတာ့ ကေလးေတြ ေက်ာင္းထားထား တာကေတာ့ အၿမဲတမ္းေက်ာင္းတက္တဲ့ကေလးေတြ စသည္အားျဖင့္ေပါ့ေနာ္။ အဲ့ဒါေတြကေတာ့ အၿမဲ တမ္းလုပ္ျဖစ္ေနပါတယ္။
၂၁။ အခု ဒီအင္တာဗ်ဴးကို ဖတ္ေနၾကတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြေပါ့ေနာ္။ သူတို႔ကိုလည္း အားေပး စကား တစ္ခုခုေျပာေပးပါဦး။ အစ္မအေနနဲ႔ ေပးခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့ခ်္တစ္ခုခုေပါ့။
လူတိုင္းလူတိုင္း သူမ်ားကုိ ကူညီခ်င္တဲ့ဆႏၵရွိတယ္ေပါ့ေနာ္။ ကူညီခ်င္တဲ့ဆႏၵရွိတယ္။ ရွိတဲ့အခါမွာ သူမ်ားေတြကို ငါမကူညီႏိုင္ဘူး။ သူ႔လို ငါအၿမဲမလုပ္ႏုိင္ဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ေလးနဲ႔ ဝမ္းနည္းၾကတယ္။ အားငယ္ၾကတာေတြရွိတယ္။ ဆိုေတာ့ အစ္မတို႔ ပရဟိတဆိုတာက ေဒသတစ္ခုခုကုိသြားၿပီး တစ္ခုခုေဆာက္ၿပီးမွ တစ္ခုခုကို လွဴေနမွ တစ္ခုခုကုိ ကူေနမွ ပရဟိတမဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ ေအးခ်မ္းေအာင္ေန၊ ကိုယ့္ကိုျမင္လိုက္လို႔ ေအးခ်မ္းသြားတာကလည္း ဒါက တစ္ဖက္တစ္လမ္းကေန ပရဟိတလုပ္ရာက်တယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အစ္မတို႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာဆိုရင္ စိတ္ပူစရာရွိတာက ကေလးေတြေပါ့။ ကေလးေတြက နံပါတ္တစ္အခ်က္ ကုိယ့္ကိုယ္ကို အားကိုးဖို႔အတြက္ ေလ်ာ့လာၾကတယ္ေပါ့။ လူႀကီးမိဘေတြရဲ႕ စိတ္ပူလြန္းအားႀကီးလြန္းတဲ့စိတ္ေတြေၾကာင့္ ကေလးေတြက ကုိယ့္ကိုယ္ကို အားမကိုးတတ္ဘူးေလ။ ေနာက္တစ္ခုက ပတ္ဝန္းက်င္မွာဆိုရင္ သက္ငယ္မုဒိမ္းမႈေတြျဖစ္ၾကတယ္။ ျဖစ္သြားတဲ့အခါက်မွသာ ျဖစ္သြားမွန္းသိတာ။ မျဖစ္ခင္အေျခအေနမွာ ကေလးေတြကို ကာကြယ္လို႔ရတယ္။ ကေလးေတြကို ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂ႐ုစုိက္ၿပီးေတာ့ ဘယ္ကေလးက ဘယ္သြားေနတယ္။ ဘယ္သူကေတာ့ ကေလးနဲ႔ပတ္သက္ေနတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာရွိေနတယ္။ စသည္အားျဖင့္ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ေလးကုိ ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္လိုက္႐ံုနဲ႔ ဒါလည္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို ကူညီရာေရာက္တယ္။ အစ္မတို႔က တစ္ေနရာရာသြားၿပီး တစ္ခုခုလုပ္မွ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ေလးကို အၿမဲတမ္း ရွင္ရွင္သန္သန္ေလးနဲ႔ လွပေအာင္၊ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကို လွပေအာင္ သစ္ပင္ေလးေတြစိုက္ထားတာ၊ အဲ့ဒါမ်ိဳးေတြကလည္း ကမာၻႀကီးအတြက္၊ လူေတြအတြက္၊ ေလာကႀကီးအတြက္ ေကာင္းတယ္။ ဆိုေတာ့ ဘာပဲလုပ္ေနလုပ္ေန ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္က ေကာင္းတဲ့အလုပ္နဲ႔ တျခားလူတစ္ေယာက္ကို အက်ိဳးျပဳတယ္ဆိုရင္ ပရဟိတပါပဲ။
စာခ်စ္သူတို႔လည္း မခင္ႏွင္းၾကည္သာရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးေလးကို ႏွစ္သက္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို လွပေအာင္ ႏိုင္တဲ့အားေလးနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ေပးရင္း သာယာေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ ေလာကဝန္းက်င္တစ္ခုကို အတူတကြတည္ေဆာက္လိုက္ၾကစို႔လာရွင္။
