ကြ်န္မက လုပ္ငန္းခြင္အတြင္းမွာ ေအာင္ျမင္မႈရေနတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါ။ ေခတ္မီသြက္လက္ၿပီး ကူညီတတ္တဲ့ကြ်န္မကို လုပ္ငန္းခြင္မွာေကာ လူမႈဝန္းက်င္အသိုင္းအဝိုင္းမွာပါ အားလံုးက ခ်စ္ခင္ၾကပါတယ္။ ပရဟိတေတြလုပ္ရင္း ဘဝကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖတ္သန္းေနသူတစ္ေယာက္ပါ။ ကြ်န္မကိုအားလံုးက ရုပ္ေခ်ာတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အားကိုးရာအစစ္ဆိုတာ အရည္အခ်င္းဆိုတာကိုလည္း ကြ်န္မလက္ခံထားတယ္။ ကြ်န္မတို႔ေမဂ်ာရဲ႕ အလွမယ္ရခဲ့တဲ့ ကြ်န္မကို ပိုးပန္းသူေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ခဲ့ေပမယ့္ ပညာေရးဖက္ကိုပဲ ဦးစားေပးခဲ့တယ္။ ကြ်န္မက အလယ္အလတ္တန္းစား မိသားစုက ဆင္းသက္လာတာဆိုေတာ့ မိဘေတြကလည္း ပညာအေမြပဲ ေပးၿပီး ဘဝကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေစခဲ့တယ္။ ကြ်န္မေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့အခါမွာ အေတာ္အတန္ရာထူးေကာင္းတဲ့ ေနရာမွာ ကြ်န္မအလုပ္ရခဲ့တယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ အလုပ္က ကြ်န္မႏွစ္သက္ၿပီး ကြ်န္မကို ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာ ရပ္တည္ေစႏိုင္တဲ့အလုပ္မ်ိဳး။ ကြ်န္မရဲ႕မိဘေတြကို လံုလံုေလာက္ေလာက္ေထာက္ပံ့ႏိုင္တဲ့အျပင္ ကြ်န္မရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ေတြကိုလည္း ကြ်န္မေကာင္းေကာင္းျဖည့္တင္းႏိုင္တဲ့အလုပ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကြ်န္မအလုပ္မွာ အရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္။
ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္သည္။
ကြ်န္မကံေကာင္းတာလား။ ကံဆိုးတာလား မသိခင္မွာ ကြ်န္မခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရခဲ့တယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက တစ္အုပ္စုတည္းက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တာေၾကာင့္ ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္နားလည္မႈေတြလည္း တကူးတကတည္ေဆာက္ေနစရာမလိုဘူးလို႔ ကြ်န္မထင္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္မဘဝထက္ ပိုၿပီးခ်မ္းသာေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕မိဘေတြကလည္း သေဘာထားျပည့္ဝၿပီး ကြ်န္မကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးၾကပါတယ္။ ျပႆနာက ကြ်န္မခ်စ္သူက ကြ်န္မကိုအရမ္းသဝန္တိုတတ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အားတက္သေရာကူညီေနၾကကြ်န္မဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္မရဲ႕ Facebook password ကိုလည္း ယူထားၿပီး အၿမဲတမ္းအေနာက္ကေန ေတာက္ေလွ်ာက္ဖြင့္ၾကည့္ေနတတ္ပါတယ္။ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေျပာတာက အစ လိုက္ဖတ္ၾကည့္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္ ျပႆနာျဖစ္ရတယ္။ သူဖုန္းဆက္တဲ့အခ်ိန္ကြ်န္မ မကိုင္ႏိုင္ရင္လည္း အႀကီးအက်ယ္ျပႆနာ အရွာခံရပါတယ္။ သူ႔မွာေတာ့ အီစီကလီလုပ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြရွိတယ္ဆိုတာ ကြ်န္မသိပါတယ္။ သူနဲ႔လက္ထပ္ၿပီးရင္လည္း ကြ်န္မကိုအလုပ္ထြက္ရမယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ သူနဲ႔လက္ထပ္ၿပီးရင္ ျပည့္ျပည့္စံုစံုေနရမယ္၊ အိမ္အလုပ္ေတြကိုေတာင္လုပ္စရာမလိုဘူးတဲ့။ သူ႔ေဘးမွာေနရင္ရၿပီတဲ့။ ကြ်န္မလိုခ်င္တာက အဲ့ဒီလိုဘဝမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ။
ကြ်န္မေလ သူနဲ႔လက္ထပ္ၿပီးသြားရင္ ၿပီးျပည့္စံုစြာေနရမယ္ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာေပမယ့္ ကြ်န္မခံယူထားတဲ့ ဘဝတန္ဖိုးေတြကို စြန္႔လႊတ္ရမယ္။ ကြ်န္မႏွစ္သက္တဲ့ ပရဟိတအလုပ္ေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း စြန္႔လြတ္ရမယ္။ ကြ်န္မႀကိဳက္တဲ့အလုပ္၊ ကြ်န္မကို ဂုဏ္ယူဝံ့ၾကြားေစတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကို အိမ္မွာပဲ ထုပ္သိမ္းထားရလိမ့္မယ္။ ကြ်န္မသူ႔ကိုအသည္းေပါက္ေအာင္ခ်စ္ပါတယ္။ တြဲလာတာကလည္း ႏွစ္ၾကာလာပါၿပီ၊ ႏွစ္ဖက္မိဘကလည္း ကြ်န္မတို႔အေၾကာင္း သိထားၾကတယ္။ ကြ်န္မသူ႔အနားမွာ ေနရင္ ကြ်န္မရဲ႕အလွကလြဲရင္ က်န္တာေတြကို သူကစိတ္မဝင္စားဘူးေလ။ ကြ်န္မတန္ဖိုးထားတဲ့ အရည္အခ်င္းဆိုတာက သူ႔အတြက္အသံုးမလိုတဲ့အရာပဲေလ။
လမ္းဆံုလမ္းခြမွာ ထိုင္ၿပီးစဥ္းစားေနမိတယ္။ ကြ်န္မဘာလုပ္ရမလဲ။
