မိသားစုအနာဂတ္ကို ဦးစားေပးရမလား။ ကၽြန္မရဲ႕ေရရွည္ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ဦးစားေပးရမလား။

blank

ကၽြန္မ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ေဆးမွတ္မီပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မဝါသနာပါတာက ေက်ာင္း ဆရာမပါ။ အျဖဴအစိမ္းေလးဝတ္ၿပီး ကေလးေတြကို စာသင္ရတဲ့အလုပ္ဆိုတာ ကၽြန္မငယ္ငယ္ေလးက တည္းက အၿမဲမက္ခဲ့ရတဲ့ အိပ္မက္ေလးေပါ့။

ဒါေပမဲ့ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္လုိ႔ ေဆးမွတ္မီခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕အိပ္မက္ေလးဟာ ကၽြန္မမိသားစုနဲ႔စကားစစ္ခင္းယူရတဲ့တိုက္ပြဲ အသြင္ေျပာင္းသြားေတာ့တယ္။

“ လူတိုင္းေတာင္ ဆရာဝန္ျဖစ္ခြင့္ရတာမဟုတ္ဘူး။ သမီးက ေဆးမွတ္ကို လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္မီတာ။ ဆရာဝန္ျဖစ္ၿပီး ရင္ သမီးဘဝတေလွ်ာက္လံုးလည္း ပူစရာမလိုေတာ့ဘူး။ မိသားစုလည္း အဆင္ေျပမယ္” လို႔ မိဘေတြ က ဝိုင္းၿပီးနားခ်ၾကတယ္။

ႏွစ္ခုစလံုးက တစ္မ်ိဳးစီျမင့္ျမတ္တဲ့ အလုပ္ေတြဆိုေပမဲ့ ဆရာဝန္အလုပ္ကို ကၽြန္မလံုးဝဝါသနာမပါတာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းပဲ သိပါတယ္။ အဲ့ဒီအလုပ္ကိုေရြးခ်ယ္ရင္ ကၽြန္မက ပညာေတာ္တဲ့အတြက္ ေတာ္တဲ့ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ေတာ့ ကၽြန္မျဖစ္ရင္ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ေပ်ာ္တဲ့ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးဆိုတာလည္း ကၽြန္မသိ တယ္။

အိမ္ကေတာ့ ခါးခါးသီးသီးပါပဲ။ တစ္အိမ္လံုးနဲ႔တစ္ေယာက္ေပါ့။ “ ဘဝဆိုတာ ေပ်ာ္ဖို႔အေရးမ ႀကီးဘူး။ ပုိက္ဆံပိုရွာႏိုင္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္” လို႔ ကၽြန္မကို နားခ်ၾကတယ္။

ကၽြန္မကေတာ့ တိုေတာင္းတဲ့လူ႔ဘဝကုိ ကုိယ္တကယ္ေပ်ာ္တဲ့အလုပ္၊ ဝါသနာပါတဲ့အလုပ္ကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး စိတ္ေကာကုိယ္ပါလိႈက္လိႈက္လွဲလွဲေပ်ာ္ရႊင္ ရတဲ့ေန႔ရက္ေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္သြားခ်င္ တယ္။

ကၽြန္မသိတာက ကၽြန္မဝါသနာပါတဲ့အလုပ္ဆိုရင္ ကၽြန္မပိုႀကိဳးစားႏိုင္တယ္။ ထူးခၽြန္ႏိုင္တယ္။ ပိုလည္း အပင္ပန္းခံႏိုင္လိမ့္မယ္။ ကၽြန္မဆရာဝန္မလုပ္ျဖစ္ေပမဲ့ ကၽြန္မထက္ေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေလးေတြကုိ အနာဂတ္မွာ အမ်ားႀကီး ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္။

ဒါေပမဲ့… အခုေတာ့ ကၽြန္မမိသားစုနဲ႔စစ္ခင္းေနရတယ္။ကၽြန္မေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ဘဝကို လက္လႊတ္ခံၿပီး မိသားစုေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ဦးစားေပးရမလား။ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတြက္ မိသားစုရဲ႕ဆႏၵကို ျငင္းပယ္လုိက္ရမလား။

                          သင္ဆိုရင္ေကာ ဘာကိုေရြးခ်ယ္မလဲဟင္။