တစ္ခါတေလမွာ ကၽြန္မတုိ႔ေတြဟာ ကုိယ့္တန္ဖိုးကုိယ္ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အမုန္းပြားရတဲ့အခ်ိန္ေတြလည္း ဘဝမွာ မလႊဲမေရွာင္သာႀကံဳၾကရပါတယ္။
ဥပမာ- ကၽြန္မက ကုိယ့္အားလပ္ရက္မွာ အၿပီးဖတ္ဖုိ႔ ႀကံရြယ္ထားတဲ့စာအုပ္ေလးကို ဇြဲနဘဲနဲ႔ ဖတ္ေနခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အျပင္သြားဖို႔ အေဖာ္လာေခၚတယ္။ ကၽြန္မက မအားတဲ့ အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ရွင္းျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းက လက္မခံဘူး။ “ စာအုပ္ဖတ္ဖုိ႔က ဘာအေရးႀကီးလို႔လဲ။ ငါအျပင္သြားဖုိ႔က အေရးႀကီးတယ္” လုိ႔ ေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီစာအုပ္ဖတ္ ခ်င္လြန္းလို႔ ဆိုင္တကာပတ္ရွာဝယ္ထားရၿပီး အခုလိုေအးေအးေဆးေဆးဖတ္ခြင့္ရဖုိ႔လည္း ႐ုံးပိတ္ရက္ေရာက္တဲ့အထိ ကၽြန္မ တစ္ပတ္တိတိေစာင့္လာခဲ့ရတာပါ။ ေနာက္ရက္ ႐ံုးျပန္ဖြင့္ရင္ ကၽြန္မအတြက္ စာဖတ္ခ်ိန္ရဖုိ႔ ေနာက္တစ္ပတ္ႀကီးမ်ားေတာင္ ထပ္ေစာင့္ရေတာ့မယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မ အတြက္ ဒါက အေရးႀကီးပါတယ္။ သူ႔အတြက္ အေရးမႀကီးတိုင္း ကၽြန္မကိစၥက အေရးမႀကီးရေတာ့ ဘူးလား။ ၿပီးေတာ့ သူက အေရးမႀကီးဘူးလို႔ သတ္မွတ္တိုင္း ကၽြန္မက ကၽြန္မရဲ႕ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥကို အေလွ်ာ့ေပးၿပီး သူ႔ဆႏၵလိုက္ေလ်ာေပးလိုက္ရမွာလား။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိစၥအေသးအဖြဲျဖစ္ျဖစ္၊ အႀကီးႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ အေရးႀကီးတယ္မႀကီးဘူးဆိုတာ ကာယကံရွင္က သတ္မွတ္ရမွာ မဟုတ္ဘူးလား။ သူမ်ားက ဝင္ဆံုးျဖတ္ေပးလို႔ရလား။
အားနာေပမဲ့ ေရရွည္အတြက္ ကၽြန္မတန္ဖိုးကို ကာကြယ္ေသာအားျဖင့္ သူနဲ႔လိုက္ဖို႔ကို ကၽြန္မ ျငင္းဆန္ပစ္လိုက္တယ္။
သူက ကၽြန္မကုိ “ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း မပီသဘူး” လို႔ စြပ္စြဲၿပီး စိတ္ဆိုးသြားတယ္ေလ။
သူ မွန္လား။ ကၽြန္မပဲ မွားသြားလားဟင္။
