“မိဘရဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္မႈကေနရုန္းထြက္ၿပီး ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္ႏိုင္ၿပီဆိုတဲ့ သားသမီးအျဖစ္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ႏုိင္ၿပီဆိုရင္ အဲဒီမိဘဟာ မိဘဝတၱရားေက်ပြန္တဲ့ မိဘေကာင္းလို႔ သတ္မွတ္ႏုိင္ပါတယ္။ သားသမီးေတြဆိုတာ တစ္သက္လံုးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ထားဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္အေတာင္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ပ်ံဝဲတတ္ေအာင္ သင္ေပးဖို႔ပါ”
ဒါဟာ အမည္မသိစာေရးဆရာတစ္ေယာက္ေရးထားတဲ့ စာသားေလးပါ။
ကေလးေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာတာ၊ စူးစမ္းရွာေဖြတတ္လာတာ၊ ၿပီးေတာ့ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြထက္ေက်ာ္လြန္ၿပီး ႀကိဳးစားတတ္လာတာေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ရတာက ကၽြန္မအတြက္ တကယ္မလြယ္ကူတဲ့အလုပ္ပါ။ ကေလးေတြ ျပဳတ္က်ႏိုင္တဲ့ ဝရံတာအစြန္းဘက္ေရာက္သြားတဲ့အခါ၊ ကားထဲကေနေခါင္းထုတ္ၿပီး အျပင္ကိုၾကည့္တဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာ ကၽြန္မအေနနဲ႔ “သတိထားဦးေနာ္” ဆိုတဲ့ သတိေပးစကားေတြပဲ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ တားေတာ့ မတားမိဘူးေပါ့။
ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္သည္။
တစ္ခါတေလ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ စိတ္ (၂) မ်ိဳးက အားၿပိဳင္ေနတတ္တယ္။ “ကေလးေတြကို မွဲ႔တစ္ေပါက္မစြန္းရေအာင္ စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ ကာကြယ္ခ်င္တဲ့စိတ္” နဲ႔ “သူတို႔ေလးေတြကုိ ေလာကႀကီးအေၾကာင္းသိေအာင္ စြန္႔စားပ်ံသန္းခိုင္းခ်င္တဲ့စိတ္”ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းတစ္ခုရခဲ့တယ္။ သူတို႔ေလးေတြကို ေလာကႀကီးအေၾကာင္းသိေအာင္ စူးစမ္းေလ့လာၿပီး စြန္႔စားခိုင္းမယ္၊ ကၽြန္မက ေဘးကေန သူတို႔ လမ္းလြဲမသြားေအာင္ ေဖးမရင္း ကူညီေပးမယ္။ ဒါမွ သူတို႔ေလးေတြ ဘဝစြမ္းရည္ေတြျပည့္ၿပီး လက္ေတြ႕ဘဝကို နားလည္မွာေပါ့။
အခုဆို ကၽြန္မသားသမီးေတြ ေတာင္ေတြတက္ဖူးၿပီ၊ ေခ်ာင္းေတြ ျဖတ္ဖူးၿပီ၊ သစ္ပင္ေတြ တက္ဖူးၿပီ၊ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ဘယ္လိုျဖစ္ႏုိုင္တယ္ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္တတ္ေနၿပီ၊ ေကာင္းျခင္းဆိုးျခင္းေတြကို ေဝခြဲတတ္ေနၿပီ။ ဒီေလာက္ဆုိရင္ ေရွ႕ဆက္ႀကံဳလာမယ့္ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္မွာ ျပႆနာေျဖရွင္းတတ္တဲ့စြမ္းရည္ေတြ၊ ေလာကဓံကို ႀကံ႕ႀကံ႕ခံႏုိင္တဲ့ စြမ္းရည္ေတြ၊ လူကဲခတ္စြမ္းရည္ေတြ၊ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္ႏုိင္တဲ့စြမ္းရည္ေတြနဲ႔ ျပည့္ဝေနမွာပါ။ ဒီထက္ပိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ အကူအညီမပါဘဲ သူတို႔ဘဝကို အေကာင္းဆံုးတည္ေဆာက္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ ဘယ္အရာကိုယ္မဆို သူတို႔လုပ္ႏိုင္တယ္၊ ဘာကိုမွေၾကာက္ဖို႔မလိုဘူးဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ခိုင္မာသြားလို႔ေပါ့။
ကၽြန္မနဲ႔ ခံယူခ်က္ခ်င္းတူတဲ့ ေမေမေတြ SHARE သြားလိုက္ဦးေနာ္။ Comment မွာ ထင္ျမင္ခ်က္ေလးေတြကိုလည္း ဖလွယ္ခဲ့ပါဦး။
