ရြာေလးတစ္ရြာမွာ ဦးသီလဆိုတဲ့ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔မွာ ေဇာ္ေဇာ္ဆုိတဲ့ သားတစ္ ေယာက္လည္းရွိတယ္။ ေဇာ္ေဇာ္က ၿမိဳ႕ျပမွာေက်ာင္းတက္၊ အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ အိမ္ကိုျပန္မလာတာ ၾကာသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဦးသီလဟာ ၾကာလာေတာ့ သားျဖစ္သူကို လြမ္းဆြတ္သတိရတာနဲ႔ ၿမိဳ႕ကို လိုက္သြားခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ ေဇာ္ေဇာ္အရင္ေနတဲ့လိပ္စာက ေျပာင္းသြားပါၿပီ။ သူ႔အိမ္နီးခ်င္းေတြက အလုပ္ေနရာသစ္ရဲ႕လိပ္စာကိုေပးတာေၾကာင့္ ဦးသီလဟာ သားျဖစ္သူကိုေတြ႕ဖို႔ အလုပ္ထဲအထိ လိုက္သြားခဲ့တယ္။ ခမ္းနားထည္ဝါတဲ့႐ံုးကိုေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ဧည့္ႀကိဳေတြက “ ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါလဲ” လို႔ ဦးသီလကို ေမးၾကတယ္။
“ ကၽြန္ေတာ့္သား ေဇာ္ေဇာ္ကုိ ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါ ”
ဧည့္ႀကိဳေလးက ေဇာ္ေဇာ့္ကို သြားအေၾကာင္းၾကားေပးေတာ့ ေဇာ္ေဇာ္က ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသ သြားတယ္။ အေဖျဖစ္သူကုိ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲေတြ႕လိုက္ရတဲ့အတြက္လည္း ဝမ္းသာသြားတယ္။ ဦးသီလ လည္း သားျဖစ္သူူကို ေတြ႕ရလို႔ မ်က္ရည္ေတြဝဲေနတယ္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္စကားေတြေျပာၿပီး ခဏၾကာေတာ့ ဦးသီလက “ ငါ့သား… မင္းအေမကလည္း မင္းကုိေတြ႕ခ်င္ေနတယ္။ အေဖနဲ႔အတူ အိမ္ျပန္လိုက္ခဲ့လို႔ရမလား” လို႔ေမးလိုက္တယ္။
ေဇာ္ေဇာ္က ေခါင္းခါတယ္။
“ ျပန္လုိက္လို႔မရဘူး အေဖေရ။ ကၽြန္ေတာ့္ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ႀကိဳးစားေနရလို႔ အလုပ္ေတြ အရမ္း႐ႈပ္ေနတယ္။ အလုပ္ခ်ိန္ဇယားေတြနဲ႔ျပည့္ေနလို႔ ခရီးထြက္ဖို႔မလြယ္ေသးပါဘူး”
ဦးသီလက ၿပံဳး႐ံုပဲၿပံဳးလိုက္တယ္။
“ ေအးပါကြယ္… ဒါဆိုလည္း သားအလုပ္ေတြပဲ ဆက္လုပ္လိုက္ပါ။ အေဖေတာ့ ဒီညေနပဲ ရြာ ကို ျပန္ေတာ့မယ္ ”
ေဇာ္ေဇာ္က ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ သံုးေလးရက္ေလာက္အတူတူေန သြားဖို႔ ေတာင္းဆိုေပမဲ့ ဦးသီလက သားအတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးျဖစ္မွာစိုးလို႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္သြားခဲ့ တယ္။ ဖခင္ျဖစ္သူျပန္သြားၿပီး ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ေဇာ္ေဇာ္ဟာ သူ႔အေဖ သူရွိရာ ၿမိဳ႕ကို ေကာက္ခါငင္ခါ လိုက္လာခဲ့တဲ့အေၾကာင္းရင္းကို စဥ္းစားၾကည့္မိလာတယ္။ အေဖလာခဲ့ခ်ိန္မွာ သူ အလုပ္ေတြနဲ႔ရႈပ္ၿပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္မျပဳစုလိုက္ရတာကိုလည္း ေနာင္တရသလို၊ အျပစ္ရွိသလို ခံစားလာမိတယ္။ ဒါနဲ႔ အလုပ္ကေန ခြင့္ယူၿပီး ရြာကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ေနရာေလးမွာ သူ႔မိဘေတြမရွိေတာ့ပါဘူး။ အိမ္နီးခ်င္းေတြကုိ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနရာသစ္ တစ္္ခုကို လမ္းညႊန္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီေနရာကို ေဇာ္ေဇာ္လိုက္သြားေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ အံ့အားသင့္သြားတယ္။ သူ႔မိဘေတြက ရြာျပင္က သုႆန္ဇရပ္လို ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ လြင္တီးေခါင္ေနရာ မ်ိဳးမွာ တဲေလးထိုးၿပီး ေနေနၾကရွာတယ္။ သားျဖစ္သူကို ျမင္လိုက္တဲ့ ဦးသီလကလည္း ဝမ္းသာအားရနဲ႔ “ ငါ့သား ေနေကာင္းရဲ႕လား” လို႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္။
ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္ မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ေဇာ္ေဇာ္က မ်က္ရည္ေတြဝဲၿပီး ေခါင္းကုိငံု႔ထားတယ္။
ဦးသီလက “ သား ဘာျဖစ္လာတာလဲ။ တစ္ခုခုအမွားလုပ္ခဲ့လို႔လား” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။
ေဇာ္ေဇာ္က “ မဟုတ္ပါဘူး အေဖရယ္။ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ အေဖတို႔အေမတို႔ ေနေနလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္လံုးဝေမွ်ာ္လင့္မထားလို႔ပါ။ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲဗ်ာ” လို႔ မခ်ိတင္ကဲေျပာလိုက္တယ္။
ဦးသီလက…
“ ဒီလိုပါ သား။ သားရဲ႕ပညာေရးအတြက္ ေကာလိပ္တက္ဖုိ႔ ၿမိဳ႕ကိုေျပာင္းေတာ့ အေဖတို႔ ပိုက္ဆံေခ်းခဲ့ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သားက ကားအသစ္တစ္စီးလိုခ်င္ျပန္တဲ့အခါ လယ္ေတြကို ေရာင္းလိုက္ရျပန္တယ္။ ေခ်းထားတာေတြကလည္း ျပန္မဆပ္ႏုိင္ေတာ့ အတိုးေတြလည္း တက္တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သားဆီကေန အကူအညီရမလားဆိုၿပီး အေဖၿမိဳ႕ကို တက္လာခဲ့ တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သားက အလုပ္ေတြအရမ္းမ်ားေနေတာ့ ဒီျပႆနာနဲ႔ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေတြကို မေပးခ်င္ေတာ့တာမို႔ ရြာျပန္လာၿပီး ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ပဲ ေျဖရွင္းလိုက္ၾကေတာ့တာပါ။ အိမ္ေရာင္းၿပီး အေၾကြးဆပ္လိုက္ေတာ့ အေဖတို႔မွာ ေနစရာမရွိေတာ့တဲ့အတြက္ ဒီေနရာကို ေရာက္လာရတာပါ”
“ အဲ့ဒါေတြ ဘာျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမေျပာခဲ့ရတာလဲ အေဖရယ္”
“ သားအလုပ္ေတြနဲ႔ေတာင္ သားရႈပ္ေနတာ။ အပူေတြထပ္မေပးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ အေဖနဲ႔ အေမက သားေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကိုပဲ ျမင္ခ်င္တယ္ ”
ေဇာ္ေဇာ္က ဖခင္ျဖစ္သူကိုဖက္ၿပီး ငိုေၾကြးေတာင္းပန္တယ္။ ဦးသီလက “ ေတာင္းပန္စရာ မလိုပါဘူး သား။ အခုလို သားျပန္လာတာပဲ ဝမ္းသာလွပါၿပီ။ အေဖတို႔လိုခ်င္တာက သားဆီကေပး မယ့္ အခ်ိန္ေလးနည္းနည္းေလာက္ပါပဲ။ အေဖတို႔အေမတို႔က သားကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္။ သားဆီ လိုက္လာေတြ႕ၾကဖို႔က်ေတာ့လည္း ဒီအသက္အရြယ္ေတြမွာ ခက္ခဲပါတယ္” လို႔ျပန္ေျပာတယ္။
ေဇာ္ေဇာ္ကေတာ့ ေနာင္တေတြနဲ႔ ငိုေၾကြးေနေတာ့တယ္။
စာခ်စ္သူတို႔ေရ… တကယ္ေတာ့ မိဘေတြဆိုတာ သားသမီးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ေပးဆပ္ဖုိ႔ ဘက္ကပဲ အၿမဲရွိေနၾကတဲ့ အႀကီးျမတ္ဆံုးပုဂၢိဳလ္ေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ေမတၱာကို ေနာက္က်မွ တန္ဖိုးထားမိတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဥပကၡာမျပဳလိုက္ပါနဲ႔။ ဘဝေအာင္ျမင္မႈကို ရွာေဖြပါ။ ဒါေပမဲ့ မိဘကို လည္း ေနာက္မွာ ခ်န္မထားရစ္ခဲ့ပါနဲ႔။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ မိဘေတြဆိုတာ သင့္ေအာင္ျမင္ မႈေနာက္ကြယ္က အႀကီးမားဆံုးေပးဆပ္သူေတြျဖစ္ေနလို႔ပါ။
ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို ဖတ္ၿပီး တစ္ခုခုေတြးမိတယ္ဆိုရင္ comment box မွာ မွ်ေဝခဲ့ပါဦးေနာ္။
