တစ္ေန႔မွာ အဘုိးအိုတစ္ေယာက္က ေတာထဲမွာလမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ခ်ံဳႏြယ္ေတြနဲ႔ၿငိၿပီး ထြက္မရရုန္းမရျဖစ္ေနတဲ့ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္ကို ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ေၾကာင္ေလးခမ်ာ ၿခံဳႏြယ္ေတြေၾကာင့္ ရုန္းေလၿငိေလနဲ႔ ထြက္မရဘဲ တေညာင္ေညာင္ ေအာ္ေနသတဲ့။
ဒါကိုေတြ႔ေတာ့ အဘိုးအိုက သနားသြားၿပီး ေၾကာင္ေလးကို ကယ္ေတာ့တာေပါ့။ ေၾကာင္ေလးနားကုိုသြားၿပီး ၿခံဳႏြယ္ေတြကို ဖယ္ေပးတယ္။ ေၾကာင္ေလးကလည္း အေၾကာက္လြန္ေနေတာ့ အဘိုးအိုရဲ႕ လက္ေတြကို ကုတ္တယ္။ အဘိုးအိုခမ်ာ ကူသာကူညီေနရတာ လက္မွာလည္း ေၾကာင္ကုတ္ရာေတြ၊ ေသြးေတြနဲ႔ေပါ့။
ဒါကို ျမင္တဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က လွမ္းေအာ္တယ္။
“အဘိုး… ဒီေလာက္ေတာင္ အဘိုးကိုကုတ္ေနတာ… လႊတ္ထားလိုက္ေတာ့။ သူ႔ဘာသာသူ ရေအာင္ထြက္လိမ့္မယ္။ အဘိုးလက္ေတြကိုျပန္ၾကည့္ဦး ဒဏ္ရာေတြနဲ႔။ မကူညီနဲ႔ေတာ့ေလ။”
အဘိုးအိုကေတာ့ လူငယ္ေလးစကားကို ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ အကုတ္ခံ၊ အျခစ္ခံၿပီး ေၾကာင္ေလးလြတ္ဖို႔ ထပ္ႀကိဳးစားေနတုန္းပဲ။ အဘိုးအိုရဲ႕ ကယ္ဆယ္မႈေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးေၾကာင္ေလးလည္း ခ်ံဳႏြယ္ေတြထဲကေနလြတ္ၿပီး ေတာထဲကို ေျပးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့တယ္။
ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္သည္။
အဲဒီအခ်ိန္က်မွ အဘိုးအိုက လူငယ္ေလးဆီ ေလွ်ာက္သြားၿပီး မွတ္သားစရာစကားတစ္ခြန္းကို ေျပာခဲ့တယ္။
“သားေလးေရ… ေစတနာကိုနားမလည္၊ ေက်းဇူးမသိဘဲ ကုတ္ဖို႔ျခစ္ဖို႔က ေၾကာင္ေလးရဲ႕ကိစၥပါ။ သူဘယ္ေလာက္ကုတ္ကုတ္ ေစတနာေမတၱာထားၿပီး ကူညီေပးဖို႔က အဘိုးရဲ႕ အလုပ္ပဲကြဲ႕” တဲ့။
ဟုတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြကို ရိုးသားမွန္ကန္စြာ ေစတနာေမတၱာထားၿပီး ဆက္ဆံဖို႔ကူညီဖို႔က ကိုယ့္အလုပ္ပါ။ သူတို႔ဘာသာ ဘယ္လိုပဲ မေကာင္းေနပါေစ… သူတို႔အပိုင္းပါ။ ကိုယ့္ကိုလူေတြ ဘယ္လိုဆက္ဆံေစခ်င္သလဲ… ကိုယ္လည္းသူမ်ားေတြကို အဲဒီလို ဆက္ဆံပါ။ အခ်ိန္တန္ရင္ စိတ္ရင္းအက်ိဳးေပးပါတယ္။
သင့္အျမင္ေလးေတြကို comment မွာ မွ်ေဝခဲ့ႏိုင္ပါတယ္။ သေဘာက်ႏွစ္သက္တယ္ဆိုရင္ SHARE လိုက္ပါ။
