တစ္ခါက မိခင္တစ္ေယာက္ဟာ သူမရဲ႕သားျဖစ္သူကို ေက်ာင္းသြားဖို႔အတြက္ အိပ္ယာက ႏႈိးေပးဖို႔သြားသတဲ့။ သားျဖစ္သူက အပ်င္းႀကီးတဲ့ ကေလးတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ဟိုလိမ့္ဒီလိမ့္လုပ္ရင္း ေပေတအိပ္ေနတာေပါ့။ အအိပ္ႀကီးေနတဲ့ သားကို စိတ္တိုလာတဲ့ မိခင္က ေစာင္ကိုေဆာင့္ဆြဲၿပီး “ေက်ာင္းသြားဖို႔ကို အၿမဲ ႏႈိးေနရတာပဲ။ ဘာကိစၥေက်ာင္းကိုမသြားခ်င္ရတုန္း” လို႔ ေဒါသတႀကီး ေအာ္ေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီအခါမွာ သားျဖစ္သူက “ သား ေက်ာင္းမသြားခ်င္ရတာက သားကိုေက်ာင္းမွာ ဘယ္သူမွမခ်စ္လို႔ေမေမ။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း သားကိုမုန္းၾကတယ္။ ဆရာေတြကလည္း သားကိုမၾကည္ျဖဴၾကဘူး။ သားေက်ာင္းသြားခ်င္စိတ္ျဖစ္ေစမယ့္ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုေလာက္မ်ား ေမေမသိလား” လို႔ မိခင္ကို ျပန္ၿပီးေမးခြန္းထုတ္လိုက္သတဲ့။
အဲဒီအခါမွာ မိခင္က “ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ သားရယ္… သားေက်ာင္းကို မျဖစ္မေနသြားသင့္တဲ့ အေၾကာင္းအရာက တစ္ခ်က္တည္းေတာင္မဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ခ်က္ေတာင္ရွိတယ္။ ပထမတစ္ခ်က္က သားက အသက္ ၅၂ ႏွစ္အရြယ္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒုတိယတစ္ခ်က္က သားက အဲဒီေက်ာင္းရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေလ” လို႔ေျဖလိုက္သတဲ့။ ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္ မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး ကြ်န္မတို႔အားလံုးငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသြားဖို႔ပ်င္းတတ္ၾကတာကို သတိရသြားတယ္ဟုတ္။ ငယ္ငယ္က မိဘေတြက ေက်ာင္းသြားဖို႕ႏႈိးတိုင္း ဆင္ေျခဆင္လက္မ်ိဳးစံုေပးၿပီး ကြ်န္မတို႔ေပေတအိပ္ေနခဲ့ၾကတယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြရွာႀကံၿပီး ေက်ာင္းပ်က္ဖို႔အခြင့္အေရးေတြကို ဖန္တီးခဲ့ၾကတယ္။ ေနမေကာင္းလို႔ ေက်ာင္းမသြားရတဲ့ေန႔ေတြမွာလည္း စိတ္ထဲမွာႀကိတ္ၿပီးေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ ပထမဆံုးရက္မွာေကာ ကြ်န္မတို႔ အဲဒီလိုပ်င္းရိခဲ့ၾကသလား။ အတန္းအသစ္တက္ရမွာေၾကာင့္ ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး ညအိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္ခဲ့ၾကသလား။ စာအုပ္အသစ္၊ အက်ႌအသစ္၊ ဖိနပ္အသစ္၊ ထမင္းခ်ိဳင့္အသစ္၊ လြယ္အိတ္အသစ္ေတြကို ေက်ာင္းမပိတ္ခင္တစ္ပတ္ေလာက္ကတည္းက ကိုင္ၾကည့္လိုက္ျပန္ခ်လိုက္နဲ႔ ရင္ခုန္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကတယ္။ ပံုႏွိပ္စာအုပ္အသစ္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး အသစ္ေတြသင္ယူရေတာ့မယ္အေတြးနဲ႔ စိတ္အားထက္သန္ေနခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီလိုပါပဲ ကြ်န္မတို႔ဘဝမွာလည္း ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း ၃၆၅ ရြက္ပါတဲ့ ဗလာစာအုပ္တစ္အုပ္စီ ရၾကတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္က ကြ်န္မတို႔ရခဲ့တဲ့ ဗလာစာအုပ္ေလးမွာ ကြ်န္မတို႔ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ကို ေရးခဲ့ၾကတယ္။ အခ်စ္ေရး၊ အလုပ္အကိုင္၊ မိသားစုအေရးနဲ႔ လူမႈေရးစတဲ့ အခန္းေတြပါဝင္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္ဇာတ္လမ္းကိုယ္စီကို ေရးခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕အခန္းေတြကို လက္ေရးလွလွေလးေရးခဲ့သလို တခ်ိဳ႕စာမ်က္ႏွာေတြမွာ စာမေရးဘဲ ျခစ္ရာဖ်က္ရာေတြနဲ႔ အလဟသလုပ္ပစ္ခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕အခန္းေတြဟာ မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး မွင္ေတြကမပီမျပင္နဲ႔ ေပေနခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕အခန္းေတြကေတာ့ ေဒါသေတြေၾကာင့္ တြန္႔ေၾကလို႔ေပါ့။ တခ်ိဳ႕စာမ်က္ႏွာေတြကေတာ့ စာမမွီလို႔ ေနာက္မွျပန္ေရးဖို႔ ခ်န္ထားရင္း ဗလာေလးက်န္ခဲ့တာေပါ့။
၂ဝ၁၈ မွာ ကြ်န္မတို႔ေရးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ဟာ ၿပီးဆံုးသြားေပမယ့္ စိတ္မညစ္ပါနဲ႔ စာခ်စ္သူေရ…။ ၂ဝ၁၉ အတြက္ ဗလာစာအုပ္အသစ္ေလးေတြ ကြ်န္မတို႔လက္ထဲကို ေရာက္လာခဲ့ၿပီးၿပီေလ။
ငယ္ငယ္က အတန္းအသစ္တက္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့သလို ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ စာအုပ္အသစ္ေလးကို ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ ေရးလိုက္ၾကေအာင္။ စာမ်က္ႏွာ ၃၆၅ လံုးကို လက္ေရးလွလွသပ္သပ္ရပ္ရပ္ေရးရင္း အဖိုးတန္တဲ့ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ျဖစ္ေအာင္ ေရးလိုက္ရေအာင္။ တစ္ႏွစ္ကုန္သြားလို႔ လွန္ဖတ္ၾကည့္မိတဲ့အခါ ေက်နပ္ႏွစ္သက္မႈကို ခံစားရေအာင္ စာမ်က္ႏွာတိုင္း၊ အခန္းေတြတိုင္းကို အဖိုးတန္စြာ အသံုးခ်လိုက္ရေအာင္။
(၃၅၆) ရက္ဆိုတာ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကို အလွပဆံုးဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ေရးသားႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရး (၃၆၅) ခုပါတဲ့ ဗလာစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ပါ။ ဘာေတြေရးမလဲဆိုတာေတာ့ ကြ်န္မတို႔အေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္။ သင္ေကာ… လက္ေရးလွလွေရးဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား။
