မင္းတို႔ဘာျမင္လဲ သူနာျပဳတို႔… မင္းတို႔ဘာျမင္လဲ။
က်ဳပ္ကို ၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းတုိ႔ဘာေတြ ေတြးမိလဲ။
အက်င့္မေကာင္းတဲ့… ေငးေမာေနတတ္တဲ့
အေမွ်ာ္အျမင္မရွိတဲ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ လူ႔ခြစာႀကီးဆိုၿပီးေတာ့လား။
“ေသခ်ာစားပါ” လို႔ မင္းတို႔ အတန္တန္ေျပာေနလည္း အေရးမလုပ္၊ စကားမျပန္ဘဲ
ထမင္းေတြ ဖိတ္စင္ေအာင္ စားေနတဲ့ အဘိုးႀကီးဆိုၿပီးေတာ့လား။
မင္းတို႔ဘာလုပ္လုပ္ အေရးမစိုက္ဘဲ ေျခအိတ္တစ္ဖက္ေပ်ာက္လို႔
အၿမဲတမ္း ရွာခိုင္းေနတဲ့ အရႈပ္ထုတ္ အဘိုးႀကီးဆိုၿပီးေတာ့လား။ ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္သည္။
ေရခ်ိဳးေပးတိုင္း၊ ထမင္းေကၽြးတိုင္းမွာ ေျပာရဆိုရ လက္ေပါက္ကပ္လို႔
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ယူၿပီး စိတ္ရွည္ရွည္လုပ္ေပးရတဲ့ အဘိုးႀကီးဆိုၿပီးေတာ့လား။
မင္းတို႔ ဒီတိုင္းေတြးတာလား…၊ မင္းတို႔ ဒီအတိုင္းျမင္တာလား။
က်ဳပ္ကိုမၾကည့္ဘဲ မင္းတို႔ မ်က္လံုးေတြကို ဖြင့္လိုက္ပါ
ဒီေနရာမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ၿပီး က်ဳပ္ဘယ္သူဆိုတာ ေျပာျပမယ္။
က်ဳပ္ဟာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ လႊမ္းၿခံဳထားတဲ့ အေဖအေမ ေမာင္ႏွမေတြအလယ္က
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။
က်ဳပ္ဟာ အခ်စ္စစ္ကို ေတြ႔လိုက္ခ်ိန္မွာ ႏွလံုးသားတစ္ခ်က္ခုန္ၿပီး
ခ်စ္တတ္သြားခဲ့တဲ့ အသက္ ၂ဝ အရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။
က်ဳပ္ဟာ ခ်စ္ရသူကို လက္တြဲ၊ မဂၤလာခန္းမအလယ္မွာ ကတိစကားဆိုၿပီး
ဘဝတစ္ခုတည္ေဆာက္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္နဲ႔
အသက္ ၂၅ႏွစ္အရြယ္ သတို႔သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။
က်ဳပ္ဟာ အေသြးအသားနဲ႔ျဖစ္တည္လာတဲ့ သားေလးကိုေထြးေပြ႔ရင္း
ပိုမိုေႏြးေထြးခိုင္မာလာတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြၾကားမွာ ဘဝကိုျမွဳပ္ႏွံထားတဲ့
အသက္ ၃ဝအရြယ္ ဖခင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။
က်ဳပ္ဟာ အိမ္သူသက္ထားကို ခပ္ဖြဖြေလးဖက္ထားရင္း
အေတာင္စံုလို႔ လြတ္လပ္စြာပ်ံသန္းသြားတဲ့ သားသမီးေတြကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့
အသက္ ၅ဝအရြယ္ ဖခင္ႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။
က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ေဘးနားမွာ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနတဲ့ ေျမးေလးေတြကိုၾကည့္ရင္း
ခ်စ္ဇနီးေဖ်ာ္ေပးတဲ့ လက္ဖက္ရည္ကို အရသာခံေသာက္ေနတဲ့
အသက္ ၆ဝ အရြယ္ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။
က်ဳပ္ဟာ ဇနီးသည္ရဲ႕ အေလာင္းေဘးမွာ ထိုင္ရင္း
ေမွာင္မိုက္မုိက္အနာဂတ္ကို ပံုေဖာ္မၾကည့္ရဲခဲ့တဲ့
အသက္ ၆၅ ႏွစ္အရြယ္ အထီးက်န္အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။
အခုေတာ့ အိုမင္းမစြမ္းတဲ့ အဘိုးအိုႀကီး ျဖစ္ခဲ့ၿပီေပါ့။
ေလာကႀကီးက ရက္စက္လိုက္တာ။
အိုမင္းမစြမ္း ခႏၶာကိုယ္၊ သိမ္ငယ္ေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔
ေမတၱာတရားငတ္မြတ္ေနတဲ့ က်ဳပ္လို အဘိုးအိုအတြက္
ေႏြးေထြးတဲ့ ခိုလံႈစရာေနရာေလးေတာင္ မေပးေတာ့ဘူးလား။
အခု က်ဳပ္အတြက္ အုတ္ဂူေလးတစ္ခု ရေတာ့မယ္…
က်ဳပ္ရဲ႕ ႏုပ်ိဳေနတဲ့ အမွတ္တရေတြကို ထာဝရသိမ္းထားႏိုင္မယ့္ေနရာေလးေပါ့။
ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြကို သတိရေနမယ္၊ နာက်င္စရာေတြကိုလည္း သတိရေနမယ္။
အသစ္ရလာမယ့္ ေနာက္ဘဝမွာ ရွင္သန္ရဦးမယ္၊ ခ်စ္ရဦးမယ္။
က်ဳပ္ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ မၿမဲျခင္းတရားကို နားလည္ခဲ့ရၿပီ။
ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ကိုၾကည့္ရင္ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ပါ။
ပါးေရနားေရတြန္႔ၿပီး တုန္ခ်ိေနတဲ့ အဘိုးအိုရဲ႕ ေနာက္မွာ
မၿမဲျခင္းတရားေတြကို ေတြ႔ရမွာပါ။
က်ဳပ္အနားတိုးၿပီး…ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ပါ။
ဒီကဗ်ာေလးကို ဖတ္ၿပီး သံေဝဂရတယ္ဆိုရင္ ေနာက္တစ္ခါ လူႀကီးသူမေတြကို ေတြ႔တဲ့အခါ သူတို႔မွာ ဖံုးကြယ္ေနတဲ့ မၿမဲျခင္းတရားေတြကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါ။ အကူူအညီမဲ့ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးထဲမွာ တက္ၾကြေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြနဲ႔ ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္မႈေတြရဲ႕ မၿမဲျခင္းတရားကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါ။
တစ္ခုခုခံစားရတယ္ဆိုရင္ လြတ္လပ္စြာ SHARE ႏုိင္ပါတယ္။
