ခ်မ္းသာျခင္းအစစ္ဆိုသည္မွာ

blank

ကြ်န္ေတာ္ကြ်န္ေတာ့္အေဖကုိ မခ်စ္ခဲ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အေဖက ကြ်န္ေတာ္ဂုဏ္ယူထိုက္တဲ့သူတစ္ေယာက္မွ မဟုတ္ခဲ့တာဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အေဖေတြ ကားအေကာင္းစားေတြစီးၿပီး ေက်ာင္းကိုလာခ်ိန္မွာ မသားနားတဲ့ အဝတ္အစားေတြနဲ႔ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ၿပီး လာႀကိဳတဲ့အေဖ့ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သိပ္ကိုမ်က္ႏွာငယ္ရတာပဲ။

“ သားတို႔ဘာေၾကာင့္ ဆင္းရဲရတာလဲ အေဖ” လို႔ေမးျပန္ရင္လည္း “ ခ်မ္းသာျခင္းအစစ္ဆိုတာ ပိုင္ဆိုင္မႈဘယ္ေလာက္ရွိလဲ ဆိုတဲ့အေပၚမွာ မမူတည္ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ေပးႏိုင္လဲ ဆိုတဲ့အေပၚမွာပဲ မူတည္တယ္” လို႔ အေဖေျပာေလ့ရွိတယ္။ အေဖရဲ႕ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္စကားေတြကိုကြ်န္ေတာ္နားမလည္ပါဘူး။ တစ္ခါတေလမွာ ဂ်ိဳကာအက်ႌေတြဝတ္ၿပီး ဘယ္ေတြသြားမွန္းလည္းမသိဘူးဗ်ာ။ ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္ မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

အေဖနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေနာက္ထပ္တစ္ခုနားမလည္တာက ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီပတ္လံုးအလုပ္လုပ္တတ္ေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆင္းရဲေနေသးတဲ့ ကိစၥပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုမုန္႔ဖိုးေပးၿပီးတိုင္း မုန္႔ဖိုးရဲ႕ တစ္ဝက္ကို ျပန္ယူၿပီး စုဘူးထဲကို ျပန္ထည့္တတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ေက်ာင္းစရိတ္၊ တစ္ကိုယ္ရည္သံုးစရိတ္ကလြဲရင္ အေဖက အၿမဲစုတ္ျပတ္ေနေတာ့  အေဖရွာတဲ့ပိုက္ဆံေတြက ဘယ္ကိုေရာက္သြားလဲဆိုတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သိပ္ကိုအံ့ၾသတာေပါ့ဗ်ာ။

ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ အလုပ္ေတြရၿပီး ၿမိဳ႕မွာပဲ အေျခခ်ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေဖနဲ႔ေဝးရာကို ေရာက္လာတဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္စိတ္သက္သာရာရလာတယ္လို႔ေျပာရင္လည္း မမွားဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အေဖဖုန္းဆက္လာတုိင္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ဖုန္းေျပာဖို႔မအားသလို ကြ်န္ေတာ္ဘက္ကစၿပီးေတာ့ ဖုန္းဘယ္ေတာ့မွမေခၚျဖစ္ခဲ့ဘူး။ လစဥ္ေငြပို႔ေပးတာနဲ႔တင္ သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ေက်ေနၿပီလို႔ ယူဆခဲ့တယ္ေလ။

အဲဒါနဲ႔႔ပဲ “အေဖ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနၿပီ” လို႔ အေၾကာင္းၾကားစာရမွပဲ ကြ်န္ေတာ္အေဖ့အိမ္ကိုေရာက္ခဲ့တယ္။ အေဖ့ရဲ႕အသက္ကို မီွရံုမွီခဲ့ေပမယ့္ အေဖနဲ႔ ဘာစကားမွမေျပာလိုက္ရဘူးဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ အေဖ့ရဲ႕ အသုဘကိစၥေတြအၿပီး အိမ္ကိုေသခ်ာသတိထားၾကည့္မိေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္နဲ႔ ေက်းဇူးတင္လႊာေတြကို အစီအရီခ်ိတ္ထားတာကိုေတြ႔တယ္။ ကင္ဆာေဖာင္ေဒးရွင္း တစ္ခုမွာ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကေန အခုအခ်ိန္အထိ ႏွစ္အလိုက္လွဴဒါန္းထားတဲ့ ေက်းဇူးတင္လႊာေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ပေဟ႒ိျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ကြ်န္ေတာ္လည္း ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္းလႊာမွာပါတဲ့ လိပ္စာေလးအတို္င္း လိုက္သြားခဲ့တယ္။ ကင္ဆာေဖာင္ေဒးရွင္းကို ဦးစီးေဆာင္ရြက္ေနတဲ့သူက…

“ သားအေဖက ဦးတို႔ေဖာင္ေဒးရွင္းရဲ႕ အမာခံအလွဴရွင္တစ္ေယာက္ေပါ့ကြာ။ ႏွစ္စဥ္မတည္အလွဴေငြေတြထည့္လာတာလည္း (၁ဝ) ႏွစ္ေက်ာ္ရွိၿပီ။ အလွဴေငြေတြထည့္ဝင္ေပးတဲ့အျပင စေန-တနဂၤေႏြလိုေန႔မ်ိဳးမွာ ဂ်ိဳကာဝတ္စံုႀကီးဝတ္ၿပီး ကေလးေတြကို ေဖ်ာ္ေျဖေသးတယ္။ သားအေဖေၾကာင့္ ကေလးေတြအတြက္ ေဆးဝါးအေထာက္အကူေတြရခဲ့သလို သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ေဝဒနာကို ခဏတာေမ့ေပ်ာက္ၿပီး ရယ္ေမာႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ သားၿမိဳ႕မွာအလုပ္သြားလုပ္ၿပီး ေငြေတြပို႔ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း သူအလုပ္မလုပ္ဘဲေနလို႔ရေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိ္န္ေတြအထိ ေက်ာင္းကကေလးေတြကို လွဴဖို႔ေသခါနီးဆဲဆဲအထိ အလုပ္လုပ္ၿပီး လွဴဒါန္းေပးခဲ့တယ္။ သားအေဖဟာ သားအတြက္ သိပ္ကိုဂုဏ္ယူထိုက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ” တဲ့။

ကြ်န္ေတာ္ေလ ဦးေလးႀကီးရဲ႕ စကားကိုၾကားတစ္လွည့္မၾကားတစ္လွည့္ ျဖစ္ရင္း ေဖေဖေျပာခဲ့တဲ့ “ခ်မ္းသာျခင္းအစစ္ဆိုတာ ပိုင္ဆိုင္မႈဘယ္ေလာက္ရွိလဲ ဆိုတဲ့အေပၚမွာ မမူတည္ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ေပးႏိုင္လဲ ဆိုတဲ့အေပၚမွာပဲ မူတည္တယ္” ဆိုတဲ့စကားေလးကိုပဲ အျပန္ျပန္ၾကားေယာင္လာမိတယ္။

ၿပီးေတာ့… ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုတိုးတိုးေလးေမးမိတယ္….

ကြ်န္ေတာ္တကယ္ခ်မ္းသာၿပီလား…..။