ႏွစ္ရာတန္တစ္ရြက္က ေပးလိုက္တဲ့ တန္ဖိုးႀကီး ဘဝသင္ခန္းစာ

blank

ေနသာတဲ့ ေန႔ေလးတစ္ေန႔မွာေပါ့။ ကၽြန္မစားပြဲထိုးအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေရခဲမုန္႔ဆိုင္ေလးထဲကို အဝတ္အစားစုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ သူဆင္းရဲေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ဝင္လာတယ္။ ဧည့္သည္ကို ဝန္ေဆာင္မႈေပးရမယ့္ စားပြဲထိုးတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ေၾကာင့္ ကၽြန္မလည္း စားပြဲဝိုင္းတစ္ခုမွာ အက်အနထိုင္ေနတဲ့ သူ႔ဆီသြားၿပီး-

“ဘာစားမွာလဲ” လို႔ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းမႈမရွိတဲ့ေလသံနဲ႔ ေမးလိုိက္တယ္။

သူက Menu ကတ္ထဲက ေဝဖာေတြနဲ႔ ေရခဲမုန္႔ပံုကို စားခ်င္စဖြယ္ၾကည့္ၿပီး-

“ဒီေဝဖာနဲ႔ ေရခဲမုန္႔က ဘယ္ေလာက္လဲဟင္၊ အစ္မ” တဲ့။ ထင္သားပဲ။ ပိုက္ဆံသိပ္ရွိပံုမေပၚမွေတာ့ ေစ်းေမးၿပီးမွ စားေတာ့မယ္ဆိုတာ။ ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္သည္။

“၁ဝဝဝ ေလ”လို႔လည္း ကၽြန္မျပန္ေျဖလိုက္ေရာ အဲဒီေကာင္ေလးက သူ႔အိပ္ကပ္ထဲကေန ေငြအေၾကြေလးေတြကို ထုတ္ၿပီး တစ္ရြက္ခ်င္း ေရတြက္ေနတယ္။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔-

“အစ္မေရ။ ေဝဖာမထည့္ရင္ေရာ” လို႔ ထပ္ေမးတယ္။ အလုပ္ေတြမ်ားၿပီး ပင္ပန္းေနရတဲ့ၾကားထဲ ကၽြန္မ စိတ္မရွည္ေတာ့သလို ျဖစ္လာတာေၾကာင့္

“၈ဝဝ ပဲ” လို႔ စိတ္မရွည္တဲ့ ေလသံနဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

ေကာင္ေလးက “အဲ့ဒါဆို သားကို ေဝဖာမထည့္တဲ့ ၈ဝဝတန္ေရခဲမုန္႔ပဲေပးပါ။ စေတာ္ဘယ္ရီေနာ္” ဆိုၿပီး ၿပံဳးရယ္ရင္း ေရခဲမုန္႔ မွာခဲ့တယ္။

ကၽြန္မ စိတ္ပ်က္လိုက္တာ။ “ဒီေကာင္ေလး ပိုက္ဆံမရွိဘဲနဲ႔ ေရခဲမုန္႔ကစားခ်င္ေသးတယ္။ ေဝဖာမပါတဲ့ ၈ဝဝ တန္အတြက္ေတာင္ သူ႔မွာပိုက္ဆံလံုလံုေလာက္ေလာက္ပါရဲ႕လား မသိဘူး။ စားေသာက္ၿပီးမွ ပိုက္ဆံမေလာက္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာၾကည့္။ လံုးဝမသနားဘူးမွတ္။ ဆိုင္ရွင္က ဆူရင္ ကိုယ္ပဲ ဆူခံရမွာ” လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနခဲ့တယ္။

မၾကာပါဘူး။ ဟိုေကာင္ေလး ေရခဲမုန္႔ကို ေျပာင္သလင္းခါေနေအာင္ စားသြားၿပီး ေကာင္တာမွာ ပိုက္ဆံလာရွင္းသြားတယ္။ တစ္ရာတန္နဲ႔ ႏွစ္ရာတန္အႏြမ္းေလးေတြပဲ ေပးတယ္။ မယူခ်င္ေပမယ့္ လက္ခံလိုက္ပါတယ္။ ျပန္လဲခိုင္းလည္း ဒင္းေလးမွာ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္မ်ား ထပ္ပါဦးမွာ မို႔လို႔လဲ။

သူဆိုင္ထဲကထြက္သြားၿပီးေတာ့ သူစားသြားတဲ့ ေရခဲမုန္႔ခြက္ကို သိမ္းဖို႔ မ,ယူလိုက္တယ္။ ေရခဲမုန္႔ခြက္ေအာက္မွာ ႏွစ္ရာတန္အသစ္ေလးတစ္ရြက္။ ေဘးက စာရြက္ပိုင္းေလးမွာေတာ့ ေဘာပင္ေလးနဲ႔ မလွမပေရးထားတဲ့ စာတိုေလးတစ္ေၾကာင္း၊ “အစ္မအတြက္ ေဘာက္ဆူး” တဲ႔ေလ။

ႏွစ္ရာတန္ေလးကိုကိုင္ၿပီး ကၽြန္မ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ မွင္သက္ေနမိတယ္။ ရင္ထဲမွာလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္စိတ္ေတြ၊ သူ႔ကို အထင္ႀကီးေလးစားစိတ္ေတြ၊ ရွက္စိတ္ေတြနဲ႔  ျပည့္ႏွက္လို႔။ သူ႔မုန္႔ဖိုးေလးေတြစုၿပီး ေရခဲမုန္႔လာဝယ္စားတာေတာင္ ကၽြန္မကို ေဘာက္ဆူးေပးဖို႔ ေငြ ၂ဝဝ ခ်န္ထားၿပီး သူအရမ္းစားခ်င္ေနတဲ့ ေဝဖာပါတဲ့ေရခဲမုန္႔မစားဘဲ ရိုးရိုးေရခဲမုန္႔ပဲ စားခဲ့တယ္။ ဒါကို မသိနားမလည္တဲ့ ကၽြန္မက အထင္ေသးတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၿငိဳျငင္ခဲ့မိေသးတယ္ေလ။ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ဓာတ္ညံ့ဖ်င္းလိုက္သလဲ။ ကၽြန္မဟာ ဒီေကာင္ေလးေလာက္ေတာင္မွ စိတ္ဓာတ္မျမင့္ျမတ္ပါလားလို႔ ေတြးမိၿပီး ရွက္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။

အဲဒီ ႏွစ္ရာတန္ေလးကို ကၽြန္မ ပလက္စတစ္ကတ္ေလာင္းၿပီး သိမ္းထားခဲ့တယ္။ သူတစ္ပါးကို အထင္မေသးဖို႔၊ လူတိုင္းကို ကိုယ္ခ်င္းစာညွာတာတတ္ဖို႔၊ သူတစ္ပါးကို ၾကင္နာစြာ ကူညီဖို႔၊ ေမတၱာထားဖို႔ အဲဒီ ႏွစ္ရာတန္ေလးက ကၽြန္မကို ဆံုးမေနသလိုပါပဲ။ ကၽြန္မစိတ္ေတြလည္း ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္ေလ။

ကၽြန္မ အဲဒီေကာင္ေလးကို အၿမဲလိုလုိ ေမွ်ာ္မိတယ္။ သူဒီတစ္ခါလာရင္ သူစားခ်င္တဲ့ ေဝဖာနဲ႔ေရခဲမုန္႔ကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ဝယ္ေကၽြးမလို႔ေလ။ ဒါေပမဲ့ သူေရာက္မလာေတာ့ပါဘူး။ သူေပးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရာတန္ေလးကေတာ့ ကၽြန္မသြားေလရာ ေကာက္ေကာက္ပါလို႔ေပါ့။

ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တယ္ဆိုရင္ SHARE လိုက္ပါ။