တစ္ခါတုန္းက ဘုရင္ၾကီးတစ္ပါးဟာ သူ႔ရဲ႕ အေပါင္းအေဖာ္ မွဴးမတ္ေတြ၊ ျမိဳ႕စားနယ္စားေတြနဲ႔ ပင္လယ္ျပင္ခရီးထြက္ဖို႔ စဥ္းစားမိသတဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ သေဘၤာဆိပ္ကမ္းကေန သေဘၤာၾကီးစီးျပီး ပင္လယ္ျပင္ထဲကို ရြက္လႊင့္လာခဲ့ပါတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သေဘၤာက ကမ္းကခြာျပီး ခပ္ေဝးေဝးေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပဲ သူ႔ရဲ႕ျမိဳ႕စားမင္းတစ္ပါးဟာ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ျမိဳ႕စားမင္းက သူ႔ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးကို ေတာင္ေတြေပၚမွာပဲၾကီးျပင္းခဲ့ျပီး ပင္လယ္ျပင္ကို တစ္ခါမွေတာင္ မျမင္ဖူးေတာ့ ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္ ပင္လယ္ၾကီးထဲမွာ အရမ္းကို ေၾကာက္ရြ႔ံတုန္လႈပ္ေနခဲ့ေတာ့တာေပါ့။
ျမိဳ႕စားမင္းဟာ တစ္ခ်ိန္လံုး ဘာမွ မစားမေသာက္ဘဲ သေဘၤာဝမ္းထဲမွာ ထိုင္ျပီး ေအာ္ဟစ္ငိုယုိေနခဲ့သတဲ့။ သေဘၤာေပၚမွာ ပါလာသမွ်လူတိုင္းကလည္း ျမိဳ႕စားမင္းကို စိတ္တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ထားဖို႔၊ ဒီခရီးေလးကို ေၾကာက္မေနဖို႔ နားခ်ေပမယ့္ ဒီစကားလံုးေတြကို နားမဝင္တဲ့အလား ျမိဳ႕စားမင္းက ငိုျမဲငိုေနခဲ့ပါတယ္။ ဘုရင္ၾကီးလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့။ ျပာလြင္လြင္ ေကာင္းကင္ၾကီးေအာက္က လွပျငိမ္သက္ေနတဲ့ ေငြေရာင္ ပင္လယ္ျပင္မွာ ရြက္လႊင့္သြားတဲ့ ေပ်ာ္စရာခရီးေလးကေန ဆင္းရဲဒုကၡေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စရာမေကာင္းတဲ့ခရီးအျဖစ္ ျမိဳ႕စားမင္းက ေျပာင္းေပးလိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္သည္။
ပင္လယ္ျပင္မွာ ႏွစ္ရက္သာၾကာသြားတယ္၊ ျမိဳ႕စားမင္းရဲ႕ငိုသံေတြေၾကာင့္ ခရီးသည္ေတြေရာ သေဘၤာသားေတြေရာ မေပ်ာ္ရႊင္ၾကတဲ့အျပင္ အိပ္ေရးဝဝေတာင္ မအိပ္ရဘူးတဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘုရင္ၾကီးဟာ သေဘၤာကို ကမ္းျပန္ကပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ သူ႔ရဲ႕ ဉာဏ္ပညာၾကီးလွတဲ့ အမတ္ၾကီးတစ္ပါးဟာ ဘုရင္ၾကီးဆီေရာက္လာျပီး ငိုေနတဲ့ျမိဳ႕စားမင္းကို စိတ္ျငိမ္သြားေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ ခြင့္ေတာင္းခဲ့ပါတယ္။
ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ဘုရင္ၾကီးဟာ စဥ္းေတာင္မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ ခြင့္ျပဳေပးခဲ့တဲ့အျပင္ ျမိဳ႕စားမင္းကို စိတ္ျငိမ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ရင္ ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္မ်ားပါ ခ်ီးျမွင့္မယ္လို႔ မိန္႔ၾကားခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဘုရင္ၾကီးဆီက ခြင့္ျပဳမိန္႔ရရခ်င္းမွာပဲ ပညာရွိအမတ္ၾကီးဟာ ေၾကာက္ရြံ႕ေနတဲ့ျမိဳ႕စားမင္းကို သေဘၤာသားေတြအကူအညီနဲ႔ ပင္လယ္ထဲကို ပစ္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ သေဘၤာသားေတြကလည္း စိတ္ညစ္ရတဲ့ရက္ေတြကုန္ဆံုးေတာ့မယ္ဆိုျပီး အမတ္ၾကီးခိုင္းသမွ်ကို ဝမ္းသာအားရ လုပ္ေပးၾကသတဲ့။
နဂိုတည္းကမွ ပင္လယ္ၾကီးကိုေၾကာက္ေနတဲ့ ျမိဳ႕စားမင္းဟာ ေရထဲကိုလည္း ပစ္ခ်ခံရေရာ ျမွဳပ္လိုက္၊ ေပၚလိုက္၊ ၾကိဳးစားကူးခတ္လိုက္၊ နစ္သြားလိုက္နဲ႔ ပင္လယ္ေရထဲမွာ ရုန္းကန္ေနရရွာသတဲ့။ အခ်ိန္အနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ့ ျမိဳ႕စားမင္းကို ျပန္ဆယ္ဖို႔ အမတ္ၾကီးက သေဘၤာသားေတြကို ေစခိုင္းခဲ့ပါတယ္။
အံ့ၾသစရာေကာင္းစြာပဲ ထိုအခ်ိန္ကစျပီး ျမိဳ႕စားမင္းဆီက ဘာအသံမွထြက္မလာေတာ့ဘဲ ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာ လိုက္ပါလာပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ေကာင္းကင္ၾကီးရဲ႕လွပပံု၊ ပင္လယ္ၾကီးရဲ႕ ဆန္းၾကယ္ပံုေတြကိုေတာင္ တျခားခရီးသည္ေတြနဲ႔အတူ ေျပာဆိုေနပါသတဲ့။ ခရီးစဥ္ေလးဟာလည္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ စိတ္ေက်နပ္ေပ်ာ္စရႊင္စရာခရီးေလး ျဖစ္သြားတာေပါ့ကြယ္။
ျမိဳ႕စားမင္းရဲ႕ ေျပာင္းလဲသြားမႈကို မယံုႏိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ ဘုရင္ၾကီးဟာ သေဘၤာကမ္းကပ္ခါနီးမွာ ပညာရွိအမတ္ၾကီးကို ေခၚျပီး
“ျမိဳ႕စားမင္းကို ပင္လယ္ထဲပစ္ခ်လိုက္တာနဲ႔ ဒီလို စိတ္ေတြျငိမ္သြားမယ္လို႔ မင္း ဘယ္လိုေတြးမိလိုက္တာလဲ။ ေျပာျပပါဦး” လို႔ ေမးခဲ့ပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးေၾကာင့္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကို ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းခ်စ္တယ္။ ဆံုးရံႈးရမွာလည္းေၾကာက္တယ္၊ သဝန္လည္းတိုတယ္။ ျမိဳ႕စားမင္းလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း အခ်ိန္ျပည့္ ဒီစိုးစိတ္ေတြေၾကာင့္ ေအာ္ဟစ္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက သည္းမခံႏိုင္တဲ့အဆံုး တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုထားျပီး ထြက္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ သူမရွိတဲ့ ဘဝရဲ႕ ဆိုးရြားမႈေတြကို သိလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာက္စိတ္ေတြ၊ သဝန္တိုမႈေတြကို ဖယ္ရွားလိုက္ႏိုင္ျပီဆိုမွ ကၽြန္ေတာ့္နားကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုပဲ ျမိဳ႕စားမင္းက ပင္လယ္ေရရဲ႕အရသာကို တစ္ခါမွ မခံစားဖူးသလို၊ ေရနစ္ေနသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေၾကာက္ရြံ႕မႈနဲ႔ ဒုကၡေတြကို မခံစားဖူးဘူး။ အခုလိုခံစားလိုက္ရေတာ့မွ သူသေဘၤာေပၚမွာ ရွိေနရျခင္းဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းလဲဆိုတာ သိသြားတယ္ေလ” လို႔ အမတ္ၾကီးက ျပန္လည္ေျဖၾကားခဲ့ပါတယ္။
ဂႏၳဝင္ပရိသတ္ၾကီးေရ… ဒီပံုျပင္ေလးကေန ကၽြန္မတို႔ကို သင္ခန္းစားေပးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေတြဟာ တကယ္ေၾကာက္ရမယ့္၊ ဆုိးရြားတဲ့ အေျခအေနေတြအေၾကာင္းကို မေတြးဘဲ ဘာမဟုတ္တာေလးေတြအတြက္ ကမာၻပ်က္မတတ္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနတတ္ၾကပါတယ္။ အေသးအဖြဲေလးေတြကို ေၾကာက္ရံြ႕ေနမွေတာ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ဘဝမွာ ၾကံဳေကာင္းၾကံဳလာႏိုင္တဲ့ အဆိုးေတြနဲ႔ရင္ဆိုင္ရရင္ ခံႏိုင္ရည္မရွိဘဲ လက္ေလွ်ာ့ဖို႔လြယ္ကူေနပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ဘဝရဲ႕လက္ရွိအခိုက္အတန္႔ေလးေတြကို အေကာင္းဆံုးခံစားလုိက္ပါ။ အဆိုးဆံုးကို ေမွ်ာ္လင့္ျပီး လက္ရွိဘဝရဲ႕ ေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြကို ဖယ္ရွားရင္း ဘဝခရီးလမ္းကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါေစရွင္။
မွတ္သားစရာ ဘဝသင္ခန္းစာေလးကို မွ်ေဝဖို႔ SHARE လိုက္ပါ။
