ကြ်န္မတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက အထက္တန္းကို သိပ္ေရာက္ခ်င္ခဲ့တယ္။
အထက္တန္းအရြယ္ကိုေရာက္ေတာ့ တကၠသိုလ္ဘဝကို ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ျပန္ေရာ။
တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့လည္း ဘြဲ႔ျမန္ျမန္ရၿပီး အလုပ္ခြင္ထဲေရာက္ရင္ ဘဝက ပိုေကာင္းလာမယ္လို႔ ထင္လာျပန္တယ္။
အလုပ္အေျခတက် ျဖစ္လာျပန္ေတာ့ သာယာတဲ့ မိသားစုဘဝေလးပိုင္ဆုိင္ၿပီးရင္ေတာ့ ဘဝက ၿပီးျပည့္စံုၿပီဆို ထင္ခဲ့တယ္။
ကေလးေတြရလာျပန္ေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ ဘဝအတည္တက်ျဖစ္ရင္ စိတ္ခ်မ္းသာၿပီလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။
အသက္အရြယ္ေလးလည္း ရလာၿပီး စိတ္ေတြပင္ပန္းလာျပန္တဲ့အခါ အပူအပင္းကင္းတဲ့ ကေလးဘဝကိုပဲ ျပန္လိုခ်င္လာတယ္။
ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၲဝင္ မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
စာခ်စ္သူတို႔ေရ…
ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ဘဝမွာအၿမဲတမ္းေရာက္မလာေသးတဲ့အခ်ိန္ေတြကိုပဲ ေမွ်ာ္ကိုးရင္း ဘဝကိုအေရွ႕ကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘဝဆိုတာ သိပ္ကို တိုေတာင္းလြန္းလွတာေၾကာင့္ ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘဝရဲ႕ အခ်ိန္တိုေလးမွာ အနာဂတ္ကိုပဲ ေရွးရွုေနၿပီး ပစၥဳပၸန္ကို ျဖဳန္းတီးျဖစ္တာ တန္ရဲ႕လားလို႔ ေတြးသင့္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လက္ရွိ အခ်ိန္ေလးကို အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ရွင္သန္ဖို႔ ပစၥဳပၸန္အခ်ိန္ကို အာရံုစိုက္ပါ။
တန္ဖိုးအရွိဆံုးက လက္ရွိအခ်ိန္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို အၿမဲသတိရပါေနာ္။
သေဘာက် ႏွစ္သက္ခဲ့ရင္ Share ဖို႔မေမ့နဲ႔ေနာ္။
