လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္အနည္းငယ္က ကြ်န္ေတာ္႔တိုက္ခန္းေအာက္က ကားပါကင္ တစ္ခုရဲ႕ ေထာင့္မွာ ထိုင္ေနတဲ႔ ပိန္ခ်ံဳးေနတဲ႔ အိမ္ေျခရာမဲ့ ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူပံုစံက အရမ္း တည္ျငိမ္ေအးေဆးပါတယ္။ အဲဒီ ညကမိုးေတြလည္း သဲသဲ မဲမဲ ရြာေနတာနဲ႔
“ဒီပံုစံနဲ႔ဆို ဒီညခင္မ်ား အဆင္ေျပမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ခင္မ်ားဘာလိုအပ္လဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ ဘာကူညီေပးရမလဲ။” လို႔ ေမးၿဖစ္လိုက္ပါတယ္။
သူကြ်န္ေတာ့ဆီက ေတာင္းလာတာကေတာ့ “ေၾကာင္စာ။ ကြ်န္ေတာ္ ေၾကာင္စာ လိုခ်င္တယ္။” တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ၾကားၾကားခ်င္း ရယ္တာေပါ့။ “ခင္မ်ားေၾကာင္ေမြးထားေသးတာလား” ဆို ကြ်န္ေတာ္တအံ႔ တၾသနဲ႔ ေမးၾကည့္ေတာ့
“မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီတိုက္ႀကီးရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္ရွိတယ္။ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ အရမ္ဆာေလာင္ေနတဲ့ပံုပဲ။ ကြ်န္ေတာ့ဆႏၵ ခင္မ်ားျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္တာ ဆိုရင္ေတာ့ ခုေလာေလာဆယ္ ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို အစာေကြ်းခ်င္တာပဲ။ ”
ကြ်န္ေတာ္လဲ ေၾကာင္ေလးအတြက္ အစာေတြစီစဥ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ့ေခါင္းထဲမွာ အေတြးတစ္ခ်က္ ဖ်တ္ခနဲ လက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သိလိုက္တာက အိမ္ေျခရာမဲ့ တစ္ေယာက္က အျခား အကူအကယ္မဲ့ေနတဲ့ တိရိစာၦန္ေလးအေပၚ ေမတၱာထား ကိုယ္ခ်င္းစာ ႏိုင္တာကိုပါ။
ကိုယ့္မွာ ဘာမွမရွိတဲ့ သူတစ္ေယာက္က အျခား သူ႔ထက္ မျပည့္စံုသူတစ္ေယာက္ကို ျဖည့္ဆည္းကူညီခ်င္တဲ့ စိတ္ထားေလးထက္ လွတာ ဘယ္ေနရာမွာမ်ား ရွိႏိုင္ဦးမွာပါလိမ့္ဗ်ာ။
ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၲဝင္ မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
တစ္ခုခု ခံစားလိုက္ရရင္ Share ေပးဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္။
