ေမသႀကၤန္ဟိန္ (ျမစ္မခ) ႏွင့္ ခဏတာ ေတြ႕ဆံုျခင္း

blank

ကၽြန္မက အိမ္မွာ သမီးအႀကီးဆံုး။ အႀကီးဆံုးေတြက အိမ္မွာ တျခားေမာင္ႏွမေတြထက္စာရင္ မိဘရဲ႕ ဆိုးေမြေကာင္းေမြကို သူတို႔က အရင္ဆံုးႀကံဳရတယ္။ ကၽြန္မက မိဘေကာင္းရတယ္။ ဘာေၾကာင့္မိဘေကာင္းရလဲလို႔ေျပာရင္ ကၽြန္မေမေမက ကၽြန္မတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘဝတုန္းက ေမေမကကၽြန္မကို တကၠသိုလ္ကဆရာမေလးအရမ္းျဖစ္ေစခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက ေမေမ သမီးက တကၠသိုလ္က ဆရာမေလးမလုပ္ခ်င္ဘူး။ သမီးက သတင္းေထာက္ပဲလုပ္ခ်င္တာ။

၉၃-၉၄ မွာသတင္းေထာက္ေလာကမွာ မိန္းကေလးသတင္းေထာက္ဆိုတာ အင္မတန္ရွားတယ္။ မလုပ္ေစခ်င္ဘူး။ တကၠသိုလ္က ဆရာမေလးဆိုရင္ အိေျႏၵရတယ္ေပါ့။ လင္ေကာင္းသားေကာင္းရမယ္ေပါ့။ အဲ့ဒီ့လိုမ်ိဳး စံခ်ိန္စံညႊန္းနဲ႔ရိွခဲ့ၾကတာ။ အဲ့ဒီ့အခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္မက ”မဟုတ္ဘူး ေမေမ။ သမီးက သတင္းေထာက္ပဲလုပ္ခ်င္တာ။ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကို မွီခိုဖို႔လည္း သမီးက မလိုခ်င္ဘူး။ သမီး တကယ္ခ်စ္တဲ့ ေယာက်ာ္းမွ သမီးကယူမွာ။” အဲ့ဒီ့လိုအေတြးအေခၚမ်ိဳး ကၽြန္မကရိွခဲ့တာ။ အဲ့တုန္းက ေမေမကေျပာတယ္။ ”ရည္းစားဆိုတာ တစ္ေယာက္ျပတ္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္ျပတ္တယ္။ ေတာ္ပီ။ နင္ေတာ္ေတာ္ နာမည္ပ်က္ေနၿပီ။ ရည္းစားဆက္မထားနဲ႔ေတာ့” ဆုိေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ အရင္တုန္းကေျပာၾကတယ္ေပါ့။ မိန္းမေကာင္းပန္းပန္ရင္ တစ္ပြင့္တည္းပန္တာတို႔၊ သူနဲ႔ပဲ သမီးရည္းစားျဖစ္ သူနဲ႔ပဲ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ ဒါကို ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားစြာ ေျပာေလ့ရိွက်တယ္။ ကၽြန္မက အဲ့ဒီ့မွာကၽြန္မစဥ္းစားၾကည့္တာ။ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ကၽြန္မကအဲ့ဒီ့လို လက္မခံဘူး။ ဘာေၾကာင့္လက္မခံတာလဲလို႔ေျပာရင္ ကၽြန္မနဲ႔ေပါင္းတဲ့လူက မေကာင္းဘူးလို႔ေျပာရင္ ကၽြန္မသူ႔ကို စြန္႔ပစ္လို႔မရေတာ့ဘူးလား။ သူက ကၽြန္မကို အႏိုင္က်င့္ေနရင္ ကၽြန္မကအဲ့လိုပဲ ေခါင္းငုံ႔ၿပီး သည္းခံေနရမွာလား။ ကၽြန္မမွာ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ အဲ့ဒီ့ေလာက္ေတာင္မရိွဘူးလား။ ေကာင္ေလးေတြက်ေတာ့ ေရြးၾကတယ္ေလ။ ကၽြန္မတို႔ မိန္းကေလးေတြမွာေရာ ေရြးခြင့္ right ကမရိွဘူးလားဆိုၿပီး အဲ့ဒါကို ကၽြန္မက စဥ္းစားေတာ့ ကၽြန္မက ရည္းစား သံုး၊ ေလးေယာက္ထဲမွ ကၽြန္မစိတ္ႀကိဳက္တဲ့လူကို ကၽြန္မကေရြးယူတာ။ ကၽြန္မဟိုအရင္ထဲက အဲ့ဒီ့လိုပဲလုပ္ခဲ့တယ္။

ကၽြန္မနဲ႔ခင္တဲ့ မိန္းကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ၁၉၊ ၂ဝ၊ ၂၁၊ ၂၂ ဆိုရင္ ရည္းစားထားၿပီးၿပီလားလို႔ ကၽြန္မက အရင္ေမးတာ။ ”ဟာ…ဘာျဖစ္လို႔ေမးတာတုန္း” ၂၁၊ ၂၂ ဆိုသူရည္းစားထားဖို႔ လိုအပ္တယ္ေလ။ ရည္းစားမထားပဲနဲ႔ဆိုရင္ ပထမဦးဆံုးေတြ႔တဲ့လူကိုပဲ သူကစြဲလန္းသြားမယ္။ စြဲလန္းသြားတယ္ဆိုတာက အရမ္းျဖတ္ရခက္တယ္။ ေဆးလိပ္ပဲစြဲစြဲ၊ ကြမ္းယာပဲစြဲစြဲ၊ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္ကိုပဲစြဲစြဲ အရမ္းျဖတ္ရခက္တယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မက အဲ့ဒီ့လို မစဲြလန္းေစခ်င္ဘူး။ ကိုယ္စြဲလန္းတဲ့လူက ကိုယ့္အေပၚလည္း ေကာင္းတဲ့လူ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ဘဝလက္တြဲေဖာ္ျဖစ္ထိုက္တဲ့လူဆိုရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ အဲ့ဒီ့လိုမဟုတ္ဘဲနဲ႔။ ကိုယ္စြဲလန္းတဲ့လူကကိုယ့္အေပၚလည္းေကာင္းတဲ့လူမဟုတ္၊ အေႏွာက္အယွက္ေပးေနတယ္။ ဒုကၡလည္းေပးေနတယ္။ အဲ့ဒီ့လိုလူမ်ိဳးကို စြဲလန္းရင္ အဲ့ဒီ့မိန္းကေလးက ဒုကၡေရာက္တာပဲ။ ဒုကၡေရာက္တယ္ဆိုတာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေပါ့ေနာ္။ အဲ့ဒါဒုကၡေရာက္လည္း ေရာက္တာပဲ။

ကၽြန္မက အဲ့ဒီ့လိုမျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္မို႔လို႔ ရည္းစားထားပါ။ ေရြးပါ။ ကၽြန္မတို႔ေတြက အၿမဲတမ္းအက်ႌေတာင္ဝတ္ၾကည့္ၾကတယ္။ အက်ႌဆိုင္သြားတယ္။ ဝတ္ၾကည့္တယ္။ ဒါေလးကို ဒီလိုေလးျပင္ေပးပါအံုး။ ေယာက်ာ္းက်ေတာ့ အဲ့ဒီ့လိုျပင္လို႔မရဘူးေလ။ မိန္းကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေယာက်ာ္းေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ သမီးရည္းစားဘဝမွာ ကၽြန္မတို႔ျမင္ရတယ္ဆိုတာ ၃ဝ% ပဲျမင္ရတာ။ က်န္တဲ့ ၇ဝ% က unseen မျမင္ရဘူး။ ေျခာက္လ၊ တစ္ႏွစ္နဲ႔လည္း မသိႏိုင္ဘူး။ အနည္းဆံုးေလး၊ ငါးႏွစ္ေလာက္ ႀကိဳက္ၿပီးမွ သ႔ူအေၾကာင္းကို ကိုယ္ကသိတာ။ ဒီလူအေၾကာင္းကို ကိုယ္ကသိၿပီးမွ လက္ထပ္တဲ့အခါ ေအာင္ျမင္တဲ့ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕ single mother ေတြကေျပာတယ္ “ကၽြန္မကို single mother ျဖစ္လို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကေျပာတယ္” လို႔ေပါ့။ ေျပာလည္းဘာျဖစ္လဲ။  အဲ့ဒါတစ္ခုလပ္ျဖစ္တာ ဥပေဒအရက ဘာမွျပႆနာရိွတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ လူတစ္ေယာက္က သူမ်ားေတြရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္အတိုင္း လိုက္ေနရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္မွာဆံုးရံႈးၿပီးသားျဖစ္တယ္။ ကိုယ္က ေတာ္ေတာ္ကို ဆံုးရံႈးသြားတာဆိုေတာ့ အဲ့ဒါကို ကိုယ္က ဂရုစိုက္ၿပီးေတာ့ ေနသြားမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ကတစ္သက္လံုးမလြတ္မလပ္နဲ႔ ျဖတ္သန္းရမွာ။ လြတ္လပ္တယ္၊ မလြတ္လပ္ဘူးဆိုတာ၊ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ခံစားရတာက ကိုယ့္ကိုတစ္ေယာက္ေယာက္က ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားမွ အဲ့ဒါမွမလြတ္လပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္မတို႔က ဘယ္သူကေတာ့၊ ဘာေျပာမွာပဲ၊ ”ဟာ…ဒီအဝတ္အစားေလးဝတ္ရင္ေရာ ငါနဲ႔လွပါ့မလား မသိဘူး၊ ဒီလိုလုပ္ရင္ေတာ့ ငါ့ကိုေတာ့ ေျပာေတာ့မွာပဲ။” အဲ့ဒါေတြက မလြတ္လပ္တာေလ။ အဲ့လိုဆိုေတာ့ ကၽြန္မက စိတ္လြတ္လပ္ေစခ်င္တယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ကၽြန္မကစိတ္လြတ္လပ္တာကို ႀကိဳက္တယ္။ ႀကိဳက္တဲ့အတြက္ ရည္းစားဆိုရင္လည္းထားပါ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ရိွတာေပါ့။ သစၥာေဖာက္တာမ်ိဳးေတာ့ ကၽြန္မကအားမေပးဘူး။ ဒီတစ္ေယာက္နဲ႔တြဲေနတယ္။ ဒီတစ္ေယာက္နဲ႔ မျပတ္ေသးဘူး။ ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ ထပ္တြဲတယ္။ အဲ့ဒီ့လိုမ်ိဳးကိုေတာ့ ကၽြန္မကအားမေပးဘူး။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးၿပိဳင္တြဲခ်င္တယ္ဆိုလည္း စဥ္းစားဦးမယ္။ မင္းကိုလည္း စဥ္းစားမယ္။ သူ႔ကိုလည္း စဥ္းစားမယ္။ အဲ့ဒီ့လိုေပၚတင္ေျပာၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ေပၚတင္တြဲပါ။ ဒါကိုယ့္ရဲ႕ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေလ။ အဲ့ဒီ့လိုဟာမ်ိဳးကို ကၽြန္မကအားေပးတယ္။ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္မလုပ္နဲ႔။ အဲ့ဒီ့မရိုးသားတာက်ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ပဲ ျပန္ထိတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မကမလုပ္ေစခ်င္ဘူးလို႔။ ကၽြန္မရဲ႕ ပင္ကိုက open mind ျဖစ္တယ္။ တစ္ခုခုကိုစြဲလန္းၿပီးေတာ့ ခ်ဳပ္တည္းထားတာမ်ိဳး ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတာမ်ိဳး ကၽြန္မသိပ္မႀကိဳက္ဘူး။ ကိုယ္လည္း မႀကိဳက္တဲ့အတြက္ သူမ်ားကိုလည္း မလုပ္ေစခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ေလမသိဘဲနဲ႔ ကိုယ္လုပ္လိုက္ခဲ့တာေတြလည္းရိွတယ္။ မွားသြားတာေပါ့ေနာ္။ ငါမသိဘူးေပါ့။ ငါဒီလိုလုပ္လိုက္တာ သူဒီေလာက္ထိခိုက္သြားလားေပါ့။

လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ ဦးတည္ၿပီး စဥ္းစားၾကတာကို အဲ့ဒီ့ေတာ့ အဲ့လိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးလဲ ကၽြန္မမွာရိွပါတယ္။ ကၽြန္မေျပာခ်င္တာက စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကေတာ့ ကၽြန္မလြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ ေနခ်င္တယ္။ ေျပာခ်င္တယ္။ ရုပ္နဲ႔စိတ္နဲ႔ တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ ကြာတာေတြရိွတယ္။ ကၽြန္မကို ငယ္ငယ္တုန္းကလူေတြကေျပာတာ ျမန္မာအက်ႌေလးနဲ႔ ခ်ိတ္လံုခ်ည္ေလးနဲ႔ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးနဲ႔ သိပ္ၿပီးေတာ့ မိန္းမဆန္မယ္လို႔ တစ္ခ်ိဳ႕ကထင္က်တာ။ ကၽြန္မျမန္မာအက်ႌဝတ္ရျခင္း အေၾကာင္းအရင္းက ဘာလဲလို႔ေျပာရင္ အေမ့ေၾကာင့္ ျမန္မာအက်ႌဝတ္ရတာ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္မလည္း  အျခားဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြ ဝတ္သလိုပဲ short pant ေလးနဲ႔ တီရွပ္ကေလးေတြနဲ႔ ဝတ္ခ်င္တာ။  ကၽြန္မတို႔ေခတ္တုန္းက လံုခ်ည္တိုတိုနဲ႔ တီရွပ္အရွည္ႀကီးေတြဝတ္တဲ့ေခတ္ အဲ့ဒီ့လိုအရမ္းဝတ္ခ်င္တာ။ ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၳဝင္ မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ဒါေပမဲ့ အေဖကႏုိင္ငံေရးလုပ္တဲ့အခါ အေမရဲ႕ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ထဲ လစာနဲ႔မေလာက္ဘူး။ ကၽြန္မ ဆယ္ေက်ာ္သက္အပ်ိဳအရြယ္မွာ အရမ္းဆင္းရဲေတာ့ အက်ႌဝတ္မယ္ဆိုရင္ အေမ့အက်ႌေတြ သီၿပီးဝတ္ရတာေလ။ အေမက တကၠသိုလ္ကဆရာမေလ။ အဲ့ေတာ့ အေမ့အက်ႌသီၿပီး ဝတ္ရတယ္။ အေမ့ရဲ႕ လံုျခည္ မေတာ္မတမ္းကို ဝတ္ထားတာဆိုေတာ့ အၿမဲတမ္း အဖုလိုက္။ ဒါကိုကၽြန္မလက္ခံတယ္။ ဒါအေျခအေနအရ ဝတ္ရတာေလ။ အဲ့ဒါကို လူေတြက ျမန္မာအက်ႌေလးဝတ္ထားတယ္။ ဆံပင္ေလးက ရွည္ရွည္ေလးနဲ႔ မိန္းမဆန္မယ္ေပါ့။

အဲ့ဒီ့ေခတ္တုန္းက မိန္းကေလးဆိုရင္ ရည္းစားလည္း မထားဘူး။ အိမ္ထဲကလည္း အိမ္ျပင္မထြက္ဘူး။ အခ်က္အျပဳတ္ကလည္း ကၽြမ္းက်င္တယ္။ အိမ္မႈကိစၥကလည္း ႏိုင္တယ္။ အဲ့ဒါမ်ိဳးကို တကယ္ကို ေတာ္ေလးဝဝင္မိန္းမမ်ိဳးကို ႀကိဳက္ၾကတာ။ စာေတြမွာေရးရင္လည္း ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္တို႔ ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္းတို႔ ေခတ္က အဲ့ဒီ့လိုမ်ိဳးေတြ သြားတယ္ေပါ့ေနာ္။ ကၽြန္မက်ေတာ့ ကၽြန္မကႀကိဳက္တယ္၊ မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ သိပ္မစဥ္းစားဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ စဥ္းစားစရာမလိုဘူး။ တစ္ခုႀကိဳက္တယ္ဆိုရင္ ဒါႀကိဳက္တာပဲ။ ႀကိဳက္ျခင္း မႀကိဳက္ျခင္းမွာ အေၾကာင္းျပခ်က္ သိပ္မရိွဘူးေလ။ ကၽြန္မတို႔က လူတစ္ေယာက္ႀကိဳက္ျခင္း မႀကိဳက္ျခင္းဆိုတာက အဲ့ဒါကိုကၽြန္မတို႔က သိပ္ၿပီးေတာ့ မခက္ခဲတဲ့ကိစၥလို႔ ကၽြန္မကယူဆတယ္။ ယူဆတဲ့အတြက္ ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္ကို အခ်ိန္ဆြဲတာတို႔ ဒါမ်ိဳးေတြက ကၽြန္မအတြက္ သိပ္မရိွဘူး။ ႀကိဳက္တယ္လို႔ ယူဆရင္ လက္ခံႏိုင္တယ္။ သမီးရည္စားအေနနဲ႔ ကၽြန္မတို႔တြဲၾကည့္မယ္။ တြဲၾကည့္လို႔ တြဲေနတဲ့သက္တမ္းမွာ ကၽြန္မကိုမႀကိဳက္ဘူး။ အဲ့ဒီ့အခ်ိန္မွာလည္း ကၽြန္မကလည္းမႀကိဳက္ဘူး။ ေျပာင္းလဲခ်င္တယ္ဆိုလည္း ေျပာင္းလဲမယ္။ ကၽြန္မက အဲ့ဒီ့လိုစိတ္မ်ိဳးျဖစ္တယ္။

အခုအသက္ ၄၄၊ ၄၅ အရြယ္က်ေတာ့လည္း တစ္ခ်ိဳ႕ဟာေတြက ကိုယ္ကျပန္ျပန္သံုးသပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက ကၽြန္မအေမနဲ႔အေဖက မိဘေကာင္းမဟုတ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္မက သူတို႔ေခတ္ကပံုသြင္းတဲ့ထဲမွာ ဝင္သြားမွာ။ အဲ့ဒီေတာ့ ကၽြန္မအေမက အေမေကာင္းျဖစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ သူကကၽြန္မကို တကၠသိုလ္ကဆရာမေလး လုံုးဝကိုျဖစ္ေစခ်င္တာ။ ကၽြန္မရဲ႕အိမ္မက္က ကၽြန္မကသတင္းေထာက္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ေနာက္ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တာ သူမ်ားအတြက္ ကၽြန္မဘာလုပ္ေပးရမလဲ။ အဲ့ဒီ့လိုမ်ိဳးေတြ ကၽြန္မလုပ္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္မစိတ္က အဲ့ဒီ့လိုမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မက သတင္းေထာက္ျဖစ္ခ်င္တာေလ။ အဲ့ဒီ့ေတာ့ အေမ့အိမ္မက္ကို အေမက ဇြတ္အတင္းပံုမေဖာ္ခိုင္းခဲ့ဘူး။ ပံုေဖာ္ခိုင္းလို႔ ရတယ္ေလ။ သမီးဒါလုပ္ဆိုၿပီး တကၠသိုလ္ကဆရာမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔အတြက္က လုပ္ခိုင္းရတယ္ေလ။ အဲ့ဒီ့လို မလုပ္ဘဲနဲ႔။ ေမေမက သတင္းေထာက္လုပ္ခ်င္ရင္ လုပ္ေပါ့ဆိုၿပီး သူ႔အိမ္မက္ကို ကၽြန္မကိုဇြတ္အတင္းပံုမေဖာ္ခိုင္းဘူး။ အဲ့ဒါကို ကၽြန္မအရမ္းကို appreciate ျဖစ္တယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က သူကၽြန္မကိုပံ့ပိုးေပးတယ္။ ငါမႀကိဳက္တဲ့အလုပ္ကိုလုပ္လို႔ ပစ္ထားလိုက္မယ္။ ငါမိဘပဲ။ ငါ့စကားနားမေထာင္ရင္ အိမ္ရိပ္ေတာင္မနင္းနဲ႔ဆိုတဲ့ မိဘထဲမပါဘူး။ သူကဘာလုပ္ေပးဆိုေတာ့ ”အေမႀကိဳက္တဲ့အလုပ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကဲ…ငါ့သမီးလုပ္ႏိုင္ေအာင္ ငါ့သမီးဘာလိုလဲဆိုၿပီး။ ကူညီေပးတယ္။ ” လိုက္ၿပီးလုပ္ေပးတယ္။ ဒါက ကၽြန္မ မိဘေကာင္းရတာေပါ့ေနာ္။

အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မကေရွ႕မွာလည္း ရည္းစားေတြထားခဲ့တယ္။ သူက ကၽြန္မအတြက္ ဘဝလက္တြဲေဖာ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ကၽြန္မသူ႔ကိုပဲ လက္ထပ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္မယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း ကၽြန္မအေမ့ကို ေျပာတယ္။ ”အေမ…သမီးလက္ထပ္ေတာ့မယ္” ဆိုေတာ့ အံၾသတာေပါ့ေနာ္။ ”ဟာ…ဘာျဖစ္လို႔လက္ထက္မွာ” ကၽြန္မက ”ဒီႏွစ္မွာ ဘယ္ႏွစ္လပိုင္းမွာ လက္ထပ္မွာဆိုေတာ့” အေမက “သေဘာမတူဘူး” တဲ့ ကၽြန္မက ”အေမက သေဘာမတူဘူးက အေမနဲ႔ေပါင္းရမယ့္သူဆိုရင္ေတာ့ အေမကဆံုးျဖတ္လို႔ရတယ္။ ဒီလူက သမီးနဲ႔ေပါင္းရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သမီးကပဲဆံုးျဖတ္ရမွာ” ေျပာမယ္ဆိုေတာ့ အေဖနဲ႔အေမက အသည္းေတာ့ကြဲတာေပါ့။ ေဖေဖကေျပာတယ္ ကၽြန္မကို “သမီးကို ေဖေဖကယံုတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ သမီးေရြးတဲ့လူဟာ သမီးေတာင္လက္ခံႏိုင္တာပဲဆိုေတာ့ သမီးေရြးတဲ့လူဟာ သမီးဘဝအတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ေဖေဖကယံုတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ သမီးေရြးတဲ့ခ်စ္သူကို ေဖေဖကလက္ခံပါတယ္။” တဲ့ ေဖေဖက အဲ့ဒါပဲေျပာတာ။ အဲ့ေတာ့ ကၽြန္မေျပာခ်င္တာကေလ ကၽြန္မက မိဘေကာင္း၊ ပတ္ဝန္းက်င္ေကာင္းတစ္ခုကို ကၽြန္မရခဲ့တယ္။

သူမထုတ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး…

စာအုပ္ထုတ္တာ ၁၂ အုပ္ေလာက္ေတာ့ ရွိပါၿပီ။ ဗီဒီယိုရုပ္သံဇာတ္လမ္းစီးရီးထုတ္ေနတာ ရုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္မလို႔ အဲ့ဒါဆိုတာ ကၽြန္မက ရုပ္သံစီးရီးကိုသြားခ်င္တာ။ ရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္ရတာ စိတ္ပ်က္လို႔ ျမန္မာကားေတြေလ။ အဲ့ဒါေတြနဲ႔ လူေတြကို brain wash လုပ္သလိုပဲ။ အဲ့ဒါကို ကၽြန္မမႀကိဳက္တာနဲ႔ ရုပ္သံကိုသြားဖို႔ ကၽြန္မရည္ရြယ္တာ။ ၂ဝဝ၈ က ေရႊျမစ္မခ မီဒီယာေအဂ်င္စီကိုလုပ္တယ္။ ကၽြန္မ အသက္ ၃ဝေက်ာ္ေပါ့။ ကၽြန္မက ၁၆ႏွစ္ေလာက္ ၉၃မွာ သတင္းေထာက္စလုပ္တယ္။ ေနာက္ ၃၊ ၄ ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ မဂၢဇင္းစထုတ္တယ္။ ၉၇မွာ ေရႊပုဇြန္မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္လုပ္တယ္။ ၂ဝဝ၄ ၾသဂုတ္မွာ အစိုးရက ပိတ္သြားတယ္။ ကၽြန္မကို ကေလာင္ပိတ္လိုက္တယ္။ စာေရးခြင့္၊ အယ္ဒီတာလုပ္ခြင့္ေတြပါ အကုန္ပိတ္လိုက္တယ္။ ပိတ္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မကသတင္းေထာက္အေနနဲ႔ ျပန္ရွင္သန္ရတယ္။ ျမန္မာ့စီးပြားေရးဂ်ာနယ္မွာ ျမန္မာ့ဓနမဂၢဇင္းမွာ ကၽြန္မက ေကာ္လံစားသတင္းေထာက္ျပန္လုပ္ရတယ္။ ေနာက္ ကၽြန္မက VOA ရဲ႕ သတင္းေထာက္ျဖစ္သြားတာေပါ့။ လုပ္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မဘန္ေကာက္မွာ advanced journalism သြားတက္ရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီ့ကေနျပန္လာေတာ့ VOA ကေန ကၽြန္မကို အႀကီးတန္းသတင္းေထာက္အေနနဲ႔ ခန္႔ေပးတယ္။

အႀကီးတန္းသတင္းေထာက္လုပ္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ၂ဝဝ၇ မွာဆုရတယ္။ ICFJ ကေပးတဲ့ International Center for Journalist တစ္ကမာၻလံုးမွာရိွတဲ့ journalism အဖြဲ႔အစည္းေတြက အဲ့ဒီ့မွာပါတယ္။ သူက တစ္ႏွစ္ကို တစ္ေယာက္ေရြးတယ္။ သူက ကၽြန္မကို 2007 nice award ေပါ့။ အဲ့ဒါကို ကၽြန္မ ၂ဝဝ၇ ကရတယ္။ ေနာက္အဲ့ဒီ့ကရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ကၽြန္မကျမစ္မခသတင္း ေအဂ်င္စီေထာင္တယ္။

ဆရာမ ေမသႀကၤန္ဟိန္နဲ႔ ခဏတာ ေတြ႕ဆံုၿပီးေနာက္မွာ ကြ်န္မေနာက္မွာ ေတြးစရာေတြ တသီႀကီးပါလာခဲ့တယ္။ စာခ်စ္သူတို႔ေကာ…