ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခတ္မွာ အိမ္ၾကီးအိမ္ေကာင္းေတြေတာ့ ပိုမ်ားလာပါၿပီ။
ဒါေပမဲ့ ေႏြးေထြးၾကင္နာတတ္တဲ့ မိသားစုဝင္ေတြေတာ့ နည္းပါးလာပါၿပီ။
ဘဲြ႕ေတြ ဒီဂရီေတြ သိပ္ကိုမ်ားၿပားလာပါျပီ။
ဒါေပမဲ့လည္း စဥ္းစားဆင္ၿခင္ဥာဏ္ေတြ သိသိသာသာက်ဆင္းေနပါျပီ။
အသိပညာ ဗဟုသုတေတြလဲ တိုးတက္လာပါျပီ။
ဒါေပမဲ့ ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ႏိုင္စြမ္းေတြ က်ဆင္းကုန္ပါျပီ။
အရာရာတိုင္းဟာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔မွုေတြနဲ႔ တိုးတတ္ေနပါျပီ။
ဒါေပမဲ့လည္း အခ်င္းခ်င္းအတြက္ လက္ထဲမွာ အခ်ိန္မရွိ ၿဖစ္ေနၿပီ။
ေခတ္မီေဆးဝါးေတြ ေပါမ်ားလာပါျပီ။
ဒါေပမဲ့လည္း က်န္းမာသန္စြမ္းသူေတြကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့နည္းလာပါၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္တို႕ေခတ္မွာ လကမၻာထိသြားေရာက္ လည္ပတ္ႏိုင္ခဲ့ပါျပီ။
ဒါေပမဲ့လည္း လမ္းေလးေက်ာ္ျပီးသြားရင္ရတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြဆီ မေရာက္ႏိုင္ၿဖစ္ေနပါၿပီ။
ခုခ်ိန္မွာ အျမန္က်က္လြယ္တဲ့ Fast Food ေတြ သံုးေဆာင္ လာၾကပါျပီ။
ဒါေပမဲ့ဲ ဒီလို စားေသာက္မႈေတြေႀကာင့္ အစာေခ်ဖ်က္ႏွဳန္းေတြ သိပ္ကိုေႏွးေကြးေနပါၿပီ္။
စီးပြားေရးအရ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမႈေတြ တိုးတတ္လာခဲ့ပါျပီ။
ဒါေပမဲ့ စိတ္ေရာလူပါ နွစ္ျမွဳပ္ေပါင္းသင္းၾကတဲ့ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈေတြ နည္းပါးေနပါၿပီ။
ခုကြ်န္ေတာ္တို႔ေနထိုင္တဲ့ ၂၁ ရာစုဟာ ျပတင္းကၾကည့္လိုက္ရင္
အမ်ားၾကီး ျမင္ေနရျပီး အခန္းထဲမွာေတာ့ဘာမွမရွိတဲ့ ေခတ္ျဖစ္ေနပါျပီ။
ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၲဝင္ မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
-ဒလိုင္ လာမာ (Dalai Lama)
သေဘာတူရင္ Share
