ကြ်န္မ ကြ်န္မေယာက္်ားကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခ်စ္လဲဆို သူ႔အိပ္ေနရင္း ေဟာက္ေနတာေတာင္ ကြ်န္မ အျပစ္မျမင္ဘဲ အဲဒီ ေဟာက္သံေလးေတြကိုပါ ခ်စ္ေနေတာ့တာ။ ဒါေပမယ့္ မနက္က်ရင္ေတာ့သူ႔ကို အျပစ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ အိပ္ယာက လန္႔ႏိုးေအာင္ စတတ္တယ္။
မနက္ဆို ကြ်န္မတို႔ အိပ္ခန္းေလးထဲမွာ စေနာက္သံေတြနဲ႔ ဆူညံေနတာပါပဲ။ သူက
” ေဟး ျပန္ေတာင္းပန္ေနာ္။ ကိုယ္ ဆက္အိပ္လို႔မရေတာ့ ဘူး။ လာ ခဲ့ ခုေတာင္းပန္။”
ဆို ကြ်န္မလက္ေတြကို ခ်ဳပ္ထားတတ္တယ္။ ကြ်န္မက ေအာ္ဟစ္ရင္း ” အို ေက ေနာက္တစ္ခါ လန္႔ႏိုးေအာင္ မလုပ္ေတာ့ဘူး…”
သိပ္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။
ျပီးသြားရင္ေတာ့ သူ႔အတြက္ မနက္စာ ျပင္ဆင္တယ္။ ကြ်န္မၾကားဖူးတာေတာ့ ၾကက္ဥဟာ အျခားအစာ တစ္မ်ိဳးနဲ႔ပဲ ေရာေၾကာ္ရတယ္တဲ့။ သူကေတာ့ ၾကက္ဥထဲမွာ အသီးအႏွံ ေပါင္းစံု ထည့္ေၾကာ္တာကို ႏွစ္သက္တယ္။ သူ႔အေမ လုပ္ေကြ်းေနက်မို႔တဲ့ေလ။ သူကေတာ့ အဲ့ဒါကို “အစံု ေရာေကာေသာေကာ ပါတဲ့ ႀကက္ဥ” လို႔ ေခၚတယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ “ရြံစရာႀကီး” လို႔ ေခၚၿပီး သူ႔ကို စေလ့ရွိတယ္။ ကဲ ဘယ္ေလာက္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္လိုက္လဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မ ခ်စ္တယ္သူ႔ကို။ စားခါနီးတိုင္းလည္း “ဟာ ေကာင္းလိုက္တာ။ ကိုယ့္အၾကိဳက္ဆံုး အစားအစာပဲ” ဆို ေျပာတတ္ပါေသးတယ္။
ျပီးေတာ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ရဲ႕ အဝတ္ေလးေတြ ျဖဴစင္ေတာက္ပေနရင္ သူ႔မိန္းမ သူ႔ကို အရမ္းခ်စ္တယ္လို႔ လူေတြက ေျပာၾကတယ္တဲ့။ သူ႔ကို ကြ်န္မ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေပၚလြင္ေအာင္ ကြ်န္မ ကို္ယ္တိုင္ကိုယ္က် သူ႔အဝတ္ေတြကို ေလွ်ာ္ေပးေလ့ရွိတယ္။ သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ သူ႔ကို “မင္းမိန္းမ မင္းကိုအရမ္းခ်စ္တာပဲေနာ္ ” လို႔ေျပာေနမွာ ျမင္ေယာင္ပါေသးတယ္။ ဤေဆာင္းပါးကို ဂႏၲဝင္ မဂၢဇင္းမွ ေရးသားတင္ဆက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
သူက ကြ်န္မကို အိမ္မႈကိစၥေတြ ကူလုပ္ေပးခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မခြင့္မျပဳပါဘူး။
သူလည္း ကြ်န္မကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ ကြ်န္မအလုပ္သြားရင္ ေနာက္ကေန ၾကည့္ျပီး “ငါ့မိန္မ… မင္းကေတာ့ အျမဲလွပ က်က္သေရရွိေနတာပဲ”ဆို ေျပာေလ့ရွိတယ္။
တစ္ေန႔ ကြ်န္မအလုပ္သြားရင္း ေခါင္းထဲက မိုက္ကနဲျဖစ္လာျပီး ဘာကိုမွ သဲသဲကဲြကြဲ မျမင္ရေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ လမ္းကူးၿဖတ္ရာမွာလည္း မူးေနာက္ၿပီး ဘာကိုမွ သဲသဲကြဲကြဲ မၿမင္ႏိုင္ၿဖစ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္မ ဆရာဝန္သြားျပတယ္။
ဆရာဝန္ေျပာတဲ့ ေရာဂါ ကြ်န္မေကာင္းေကာင္းေတာင္ အသံမထြက္တတ္ပါဘူး။ ထူးဆန္းလိုက္တဲ့ ေရာဂါ (FCED or Fuchs’ corneal endothelial dystrophy) လို႔ေခၚတယ္ တဲ့။
အခု အဲဒီေရာဂါေႀကာင့္ ကြ်န္မမ်က္စိေတြ ကြယ္သြားပါျပီ။
ကြ်န္မသူ႔ကို မနက္ဆို မစေနာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
သူက လာစရင္ေတာင္ ကြ်န္မ ျပန္ေအာ္မိတယ္။
အလိုလိုအားငယ္ေနမိတာေလ။ သူ႔ကိုလည္း ဘယ္လိုေျပာထြက္မွာလဲ။
ကြ်န္မေအာ္တဲ့အခါ သူ က ေတာင္းပန္တယ္။ ဝမ္းနည္းလိုက္တာမေျပာပါနဲ႔ေတာ့။
ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မအိပ္ယာက ထျပီး ခါတိုင္းလိုပဲ သူ႔အတြက္မနက္စာ ျပင္ေပးတယ္။ သူၾကိဳက္တတ္တဲ့ ၾကက္ဥ အစံုေၾကာ္ကို ကြ်န္မ ေကာင္းေကာင္း မေၾကာ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ ကြ်န္မ ပစၥည္းေတြလြတ္က်ေတာ့ သူ ျပာျပာသလဲနဲ႔ ကူရမလားေမးတယ္။ ကြ်န္မ လက္မခံဘူး။ သူဝမ္းနည္းသြားပံုပါပဲ။
ေနာက္သူ႔အဝတ္ေတြ ေလွ်ာ္တယ္ အရင္လို ျဖဴျဖဴ လြလြေလးေလွ်ာ္ေပးခ်င္ေပမယ့္ ကြ်န္မ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ထင္ေတာ့မွာပဲ “သူ႔မိန္းမေတာ့သူ႔ကို မခ်စ္ေတာ့ဘူး”လို႔ေလ။ ကြ်န္မ သိပ္ကို ဝမ္းနည္းရပါတယ္။
ကြ်န္မသူ႔ကို စကားမေျပာတာကို သူဘယ္လိုမွ မခံစားႏို္င္ေတာ့ဘဲ ကြ်န္မကို ဇြတ္ေမးတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူး ကြ်န္မလည္း ေျပာျပလိုက္ရေတာ့တယ္… အခုကြ်န္မေတြးမိေနတာက… ကြ်န္မသူ႔အတြက္ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး ျဖစ္ေနျပီ။ အခုဆို ကြ်န္မက လူနာၾကီးတစ္ေယာက္လိုပဲ။ သူ႔ဘဝကို မ်က္မၿမင္သူ တစ္ေယာက္ အနားမွာပဲ မကုန္ဆံုးေစခ်င္ဘူး။ သူ႔ဘဝသာယာဖို႔ သူနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ အျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္တဲြသင့္ျပီလို႔ ကြ်န္မထင္တယ္။
ေယာက္်ားျဖစ္သူ စိတ္ထဲမွာေတာ့…
ကြ်န္ေတာ့မိန္းမ မ်က္စိကြယ္သြားျပီ။ သူက အရမ္း ဝမ္းနည္းအားငယ္ျပီး ကြ်န္ေတာ့အကူအညီကို လံုးဝလက္မခံဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ မနက္တိုင္း အေစာၾကီးထျပီး သူမကို “ကိုယ္မင္းကို အရမ္းခ်စ္တယ္။ အရာရာ အဆင္ေၿပသြားမွာပါ။ ကိုယ္အၿမဲ မင္းနားမွာဘဲ ရွိေနမွာပါ” လို႔ ေျပာခ်င္တယ္။
ျပီးရင္ သူလုပ္ေနက် အိမ္မႈကိစၥေတြ အားလုံုး လုပ္ေပးခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမ လက္ခံမွာမဟုတ္ဘူး။ သူမ လိုင္းကားစီးရင္ေတာင္ ခုထိ တစ္ေယာက္ထဲ သြားေနတုန္း။ ကြ်န္ေတာ္ အဲျမင္ကြင္းကိုျမင္ရရင္ ႏွလံုးေသြးပ်က္မတတ္ပဲ။ ဘယ္ေလာက္စိတ္ပူရမလဲဗ်ာ။ ဒီေလာက္ရွုပ္ေထြးလွတဲ့ ယာဥ္ေၾကာေတြမွာ လမ္းျဖတ္ကူးတဲ့ အခ်ိန္ေတြဆို ကြ်န္ေတာ့မွာ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔။ ဒါေၾကာင့္ ေန႔တိုင္း သူမ ဘတ္စ ကား စစီးျပီ ဆိုတာနဲ႔ သူ႔ေနာက္ကေန သူမသိေအာင္ကပ္လိုက္တယ္။ လမ္းကူးခါနီးရင္လည္း ကားေတြကို တားထားေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္ အခ်စ္စစ္အခ်စ္မွန္ဆိုတာ ခံစားမႈတစ္ခုထက္ သာလြန္ပါတယ္။ သူ အဆင္ေျပဖို႔အတြက္ အသိမွတ္ျပဳ မခံရဦးေတာ့ လိုက္ျဖည့္ဆည္း ေပးခ်င္ေနေတာ့တာပါပဲ။ သူမကို ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲ ဆိုတာ သူမ သိႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ သိဖို႔လည္း မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို ေသတဲ့အထိ သူမအနားမွာ ေနျပီး ျဖည့္ဆည္းသြားဦးမွာပါ။
သေဘာက် ႏွစ္သက္ခဲ့ရင္ Share ဖို႔မေမ့နဲ႔ေနာ္။
